Πολίτης μόνος...
ψάχνει υποψήφιο
Δυο βδομάδες από
τις προεδρικές εκλογές, τις πιο κρίσιμες ίσως από 1974 για την Κύπρο. Ο νέος πρόεδρος δεν θα πρέπει απλά να
διαχειριστεί , όπως λέγεται από
πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους, τις μνημονιακές διατάξεις και
τις προσταγές των «μεγάλων» της ΕΕ και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Από το 2011 αλλά
και αργότερα από αυτό το μπλογκ, πολύ πριν φτάσουμε στη σημερινή τραγική κατάσταση, προτείναμε τις
ανατροπές, πολιτικές και κοινωνικές που ήταν απαραίτητες για να προληφθεί το
αδιέξοδο. Το κατά πόσον περιμέναμε, ότι είτε οι πολιτικές δυνάμεις (το άθλιο
πολιτικό κατεστημένο) είτε ο κυπριακός λαός (κατά Θεμιστοκλή Δέρβη , ο
κυπριακός ζοππόβορτος λαός) θα οδηγούσαν τον τόπο στις εν λόγω ανατροπές, είναι
άλλη κουβέντα.
Η ευθύνη πάντως
διαμοιράζεται, ίσως όχι (σίγουρα όχι) στα ίσα, αλλά πάντως διαμοιράζεται και
στους δύο «παράγοντες» της δημοκρατίας, πολιτικό κατεστημένο και λαό. Το
πολιτικό κατεστημένο, αυτό το πολιτικό κατεστημένο, που μας οδήγησε στα
σημερινά αδιέξοδα και που σήμερα διεκδικεί να μας σώσει, χωρίς καν να έχει
προηγηθεί μια ουσιαστική αυτοκριτική, χωρίς ούτε καν να έχει προηγηθεί μια
ουσιαστή προσπάθεια αλλαγής στο τρόπο που πολιτεύεται, στο τρόπο που
απευθύνεται στο λαό (ακόμα ακούμε για Μακάριο, Γρίβα, αριστερά για να μην βγει
η δεξιά και τούμπαλιν κοκ), αυτό το πολιτικό κατεστημένο (στο σύνολο των
πολιτικών δυνάμεων) που όλα αυτά τα χρόνια διεπλέκετο με το τραπεζικό
κατεστημένο και σήμερα το «καταγγέλει» ανώνυμα, λες και μιλάμε για κτίρια και εταιρίες
φαντάσματα και όχι για άτομα, φέρει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης.
Το καλοκαίρι του
2011, η ιστορία του τόπου στιγματίστηκε από τα τραγικά γεγονότα στο Μαρί. Ο
λαός έδειξε για πρώτη φορά ότι ήταν έτοιμος να βάλει τέλος στην πολιτική
ασυδοσία. Το «κίνημα» όμως που δημιουργήθηκε και η άτυπη ηγεσία του, ενώ από
τότε οσφριζόταν που οδηγείτο ο τόπος,
περιόρισε τη δράση του στις «απολίτικες» και άνευ συγκεκριμένου
ανατρεπτικού πολιτικού στόχου συγκεντρώσεις - «μνημόσυνα» έξω από το προεδρικό μέγαρο με προδιαγεγραμμένο
το «άδοξο» τέλος. Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι θα έπρεπε να κηρυχθεί η επανάσταση
και να πάρει ο λαός τα «καρυοφύλια»
και τις μολότοφ. Το αντίθετο. Θα έπρεπε τότε, ο λαός ή το λαϊκό «κίνημα»
να θέσει το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας προ των ευθυνών της, για μια συλλογική
δράση, έξω από τα άθλια πολιτικά τους παιχνίδια εξουσίας με σκοπό την πρόληψη
της επερχόμενης καταστροφής. Την ευθύνη της αποτυχίας της «εκμετάλλευσης» αυτού
του μομέντουμ, την φέρει ο καθένας από εμάς. Την φέρουμε και όσοι είμασταν
παρόν στο προεδρικό το θλιβερό αυτό καλοκαίρι, και όσοι «ηγούνταν» της
προσπάθειας και όσοι παρακολουθούσαν από τις τηλεοράσεις τους (αν είχαν ρεύμα)
τα τεκτενόμενα έξω από το προεδρικό. Ας μην βιαστεί κάποιος να πει, ότι δεν
ήταν πρέπον να «εκμεταλλευτούμε»
τις ανθρώπινες τραγωδίες του χαμού δεκατριών ανθρώπων για πολιτικούς
σκοπούς. Πολιτική είναι η ίδια η ζωή μας. Άλλωσε, και στο πόρισμα Πολυβίου,
αναφέρεται ρητά το μερίδιο ευθύνης,
διαχρονικά της πολιτικής ηγεσίας του τόπου στην καταστροφή. Η δράση για
πολιτικές ανατροπές προκειμένου να προλαμβάναμε την ασυγκρίτως μεγαλύτερη
«έκρηξη» της σημερινής κρίσης ήταν και απολύτως δικαιολογημένη και απολύτως
επιβεβλημένη. Χάθηκε. Αφέθηκε η λαϊκή αντίδραση, βορά στα πολιτικά παίγνια των
κομματικών μηχανισμών.
Στις επερχόμενες
εκλογές, οι τρεις εκπρόσωποι του διεφθαρμένου πολιτικού κατεστημένου μας, αυτού
του κατεστημένου που φέρει την ευθύνη και για την έκρηξη στο Μαρί και για την
«έκρηξη» της άνευ προηγουμένου απώλειας της εθνικής μας κυριαρχίας, του μνημονίου,
των αδιεξόδων που οδηγήθηκαν δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, του επερχόμενου ξεπουλήματος
του εθνικού μας πλούτου, του υποθηκευμένου μέλλοντος του τόπου, διεκδικούν την
ψήφο μας. Ένας από τους τρεις θα εκλεγεί. Κατά πάσα πιθανότητα, ο εκλεκτός του
ΔΗΣΑΚΕΛΙΚΟΥ μετώπου, ο άνθρωπος που θα συνεχίσει με συνέπεια την πολιτική
Χριστόφια στο κυπριακό, θα υλοποιήσει τις ιδιωτικοποιήσεις που συμφώνησε ο
Χριστόφιας και θα βοηθήσει το ΑΚΕΛ να ξανασυσπειρώσει το κομματικό του
πελατολόγιο, ο Νίκος Αναστασιάδης.
Όποιος και να εκλεγεί
στο δεύτερο γυρό... όποιος και να εκλεγεί θα πρέπει στη πρώτη Κυριακή να έχει
πάρει ένα σαφές πολιτικό μήνυμα από το λαό. Το μήνυμα της αμφισβήτησης. Το
μήνυμα ότι δεν μπορεί να συνεχίσει τη πεπατημένη της για δεκαετίες πολιτική,
που μας έφερε στη σημερινή «έκρηξη». Το μήνυμα ότι όποιος και να εκλεγεί θα
έχει πολύ σύντομα να αντιμετωπίσει
την οργή του λαού αν δεν προχωρήσει στις απαραίτητες ανατροπές που θα
δώσουν προοπτική εξόδου από την «κρίση». Στη πρώτη Κυριακή, όλες οι πολιτικές
δυνάμεις, ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο του τόπου, θα πρέπει να πάρουν το
μήνυμα ότι πρέπει να προχωρήσουν σε οδηνηρή αυτοκριτική, να εγκαταλείψουν τους
«φτηνούς» πολιτικάντικους σχεδιασμούς τους και να συνεργαστούν στα πλαίσια μιας
πραγματικής ανατροπής, στο κυπριακό, στην αποκατάσταση της κυριαρχίας μας και στην
πολιτική για εξόδο από την κρίση.
Όποιος και να
είναι ο επόμενος πρόεδρος.
Θα πρέπει στο
πρώτο γύρο και οι τρεις υποψήφιοι και τα κομματικά τους επιτελεία να έχουν φάει
ένα δυνατό χαστούκι με απροσδόκητα χαμηλά
ποσοστά.
Γι αυτό, την
πρώτη Κυριακή, δεν μπαίνω σε
ψευτοδιλήμματα. Δεν επιλέγω τον λιγότερο αναξιόπιστο. Την πρώτη Κυριακή
επιλέγω να στείλω το μήνυμα που ΔΕΝ έστειλα τον Ιούλιο του 2011. Ότι ο τόπος
δεν σηκώνει πια, κομματικές στρατηγικές.
Γι αυτό ΕΠΙΛΕΓΩ ΝΑ
ΨΗΦΙΣΩ στις εκλογές. Γι αυτό επιλέγω ένα από τους μικρούς υποψήφιους για να
καταγράψω όσο το δυνατό μειωμένο ποσοστό στους τρεις «μεγάλους». Για να μπορέσω
να έχω ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.
