Ανατροπές ή βαρβαρότητα

Ανατροπές ή βαρβαρότητα

Όταν ο λαός οδηγείται σε διλήμματα  του τύπου μνημόνιο ή πτώχευση, εκχώρηση κυριαρχίας ή πτώχευση, σκλαβιά ή πτώχευση,   όταν το βασικό διακύβευμα ενός κράτους είναι η «Δόση»  και το βασικότερο πρόβλημα της μεγάλης μερίδας των πολιτών είναι η δόση στην τράπεζα... όταν κράτος και πολίτες καθίστανται απόλυτα «εξηρτημένοι» μιας «Δόσης», τότε μπορούμε να μιλάμε για την απόλυτη «πτώχευση» της κυβέρνησης.

Όταν αναλάμβανε ο ΓΑΠ την πρωθυπουργία στην Ελλάδα, αναλάμβανε ένα ήδη πτωχευμένο κράτος με χιλιάδες δομικά προβλήματα. Για την διαχείριση του μεγάλου προβλήματος που κληρονόμησε κρίθηκε από τον λαό ως ο πλέον αποτυχημένος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης και εξαναγκάστηκε σε περιθωριοποίηση.

Στην Κύπρο ο Δημήτρης Χριστόφιας, παρέλαβε ένα κράτος με πλεόνασμα και μια οικονομία που ανθούσε και με διαχειρίσιμα προβλήματα στη δομή του κράτους (βεβαίως και υπήρχαν προβλήματα). Τεσσεράμιση χρόνια υπέρτατης αλαζονίας και ανεύθυνου φτηνού λαϊκισμού, κομματικών φιεστών και διεύρυνσης της κομματοκρατίας στο δημόσιο τομέα και έχοντας ως κύριο χαρακτηριστικό του την ανικανότητα αντίληψης της πραγματικότητας,  ο ΔΧ οδήγησε την Κύπρο στα δόντια του μηχανισμού στήριξης και της Γερμανίας.

Σε αυτό το blog το έχουμε ξαναγράψει. Η σημερινή κατάσταση δεν αποτελεί απλά μια οικονομική κρίση. Είναι ένας διαφορετικός ακήρυχτος πόλεμος που αφορά στον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και της επικυριαρχίας κάποιων δυνάμεων στους λαούς. Η πραγματικότητα είναι ότι οποιοσδήποτε και να ήταν στη θέση του προέδρου Χριστόφια θα είχε να αντιμετωπίσει αυτό το πόλεμο... ουσιαστικά όμως ο ΔΧ απέδειξε όλα αυτά τα χρόνια ότι ουδέποτε (ούτε καν σήμερα) μπόρεσε καν να αντιληφθεί την πραγματότητα. Ο ΔΧ απέδειξε  ότι είναι παντελώς άχρηστος να διαχειριστεί τη σημερινή κατάσταση. Αυτό το γνωρίζουν οι πάντες. Ακόμα και το γατζωμένο στην εξουσία ΑΚΕΛ.

Ο ΔΧ δια της ανικανότητας του, οδήγησε πριν από ένα χρόνο το τόπο σε μια μεγάλη καταστροφή (Μαρί) και το λαό σε πρωτοφανή διχασμό. Τα πολιτικά κόμματα στην Κύπρο από την άλλη περιορίστηκαν στο να εκμεταλλεύονται την φθορά που υπέστη ο πρόεδρος προς μικροκομματικά πρόσκαιρα οφέλη.

Ένα χρόνο μετά, ο ΔΧ οδηγεί τον τόπο στην απόλυτη καταστροφή. Σε ένα μηχανισμό που θα ακυρώσει την (έστω και κουτσουρεμένη) κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα παραδώσει σε τοκογλύφους το κράτος, θα οδηγήσει το λαό σε ανέχεια και εξευτελισμό  και θα υποθηκεύσει το μέλλον του λαού.

Η Κύπρος σήμερα βρίσκεται ελάχιστα πριν τη D-day.  Και θα πρέπει ΣΗΜΕΡΑ να το αντιληφθούν οι πάντες και να δράσουν. ΑΚΕΛ και κόμματα αντιπολίτευσης πρέπει ΣΗΜΕΡΑ να κάνουν μια μεγάλη ανατροπή. Στην πραγματικότητα, η πρώτη κίνηση θα πρέπει να γίνει από το κυβερνών ΑΚΕΛ. Το ΑΚΕΛ μπορεί αφενός μεν να σώσει την αξιοπρέπεια του (παρά τη μέχρι σήμερα εγκληματική στήριξη του στο ΔΧ), αφετέρου δε να δώσει μια νέα προοπτική στον τόπο.  Το ΑΚΕΛ οφείλει να αποσύρει άμεσα την στήριξη του στην κυβέρνηση, να ζητήσει την άμεση παραίτηση του Χριστόφια και να συζητήσει ειλικρινά με όλα τα κόμματα την στήριξη μιας Νέας κυβέρνησης εθνικής ενότητας με στόχο την έξοδο από την επερχόμενη λαίλαπα και την αποφυγή της ένταξης μας σε μηχανισμό στήριξης. Τα πολλαπλά οφέλη από αυτή τη κίνηση θα είναι τα εξής:

1.     Θα αναγκάσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης να εγκαταλείψουν τα μικροπολιτικά τους παιχνίδια και να συνταχθούν στην προσπάθεια.

2.     Θα δημιουργηθεί μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων από όλους τους χώρους και θα απαλλαγεί ο τόπος από την ανίκανη διακυβέρνηση Χριστόφια.

3.     Θα αντιληφθεί όλος ο λαός την τραγικότητα της κατάστασης που βρισκόμαστε σήμερα, απαραίτητη προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της «κρίσης». Θα γίνει απολύτως κατανοητό ότι έχουμε μπροστά μας μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Ο λαός σήμερα, είναι καχύποπτος σε πολιτικές δηλώσεις από όπου και αν προέρχονται γιατί θεωρεί – και όχι άδικα – ότι εντάσσονται σε μικροκομματικά παιχνίδια.  

4.     Θα δώσει το μήνυμα στους ξένους ότι ο λαός είναι ενωμένος, όχι για να υποδεχτεί μηχανισμούς και τρόικες αλλά για να αποτρέψει την έλευση τους με ΚΑΘΕ κόστος.

5.     Η νέα κυβέρνηση θα μπορέσει να διαπραγματευτεί πιο αποτελεσματικά  με την τρόικα σε μια πρώτη φάση για να διασφαλίσει ότι τα κεφάλαια της αναχρηματοδότησης των κυπριακών τραπεζών θα δίνονται απευθείας από το μηχανισμό EFSF – ESM  στις τράπεζες και ΠΟΤΕ μέσω κρατικού δανείου.

6.     Θα υπάρξει πανπολιτική και παλλαϊκή συναίνεση για δομικές και  ουσιαστικές αλλαγές στο δημόσιο τομέα και τους ημικρατικούς οργανισμούς για εκσυγχρονισμό και αύξηση της αποτελεσματικότητας και παραγωγικότητας τους.

7.     Θα προωθηθεί το συντομότερο δυνατό χωρίς καχυποψίες για διαφθορά, η διαχείριση του εθνικού κεφαλαίου των διαφαινόμενων ενεργειακών μας υδρογονανθράκων.

8.     Θα αποτελέσει αφετηρία για μια πανστρατιά και των επιχειρηματικών κεφαλαίων και της εκκλησίας του τόπου στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Η σημερινή κατάσταση ως έχει θα μας οδηγήσει στην βαρβαρότητα που οδηγήθηκε η Ελλάδα. Σήμερα η Ελλάδα θεωρείται από πόλλους οικονομολόγους lost case (χαμένη υπόθεση). Ότι αφενός μεν το χρέος είναι μη διαχειρίσιμο, αφετέρου δε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα με τα προβλήματα της λόγω ανεργίας, ελλείμματος κλπ καθιστούν το πρόβλημα άλυτο. Δεν το πιστεύω. Αλλά σίγουρα η επίλυση του θα είναι εξαιρετικά πιο δύσκολη, θα απαιτηθούν πολλά χρόνια και τεράστιες ανατροπές που πιθανό να αφορούν και το μέλλον της Ευρώπης. Μέχρι τότε ο ελληνικός λαός θα αναγκάζεται να βιώνει την βαρβαρότητα της ολοένα και χειρότερης κατάστασης.

Στην ίδια βαρβαρότητα οδηγείται ΣΗΜΕΡΑ και η Κύπρος. Και ο μόνος τρόπος να την αντιμετωπίσουμε είναι οι ανατροπές που θα πρέπει να γίνουν. Ανατροπές που αφορούν το πολιτικό σκηνικό, την κοινωνία,  την καταναλωτική μας συμπεριφορά, την εργατικότητα μας, την ανθρωπιά μας, την αλληλεγγύη μας απέναντι στους συμπολίτες μας. Και η απαρχή της μεγάλης πολιτικής ανατροπής εξαρτάται από το κυβερνών κόμμα. Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος ότι το ΑΚΕΛ διαθέτει την ωριμότητα, τον πατριωτισμό, την ειλικρίνεια και την υπευθυνότητα να αντιμετωπίσει το θέμα με κίνητρο το εθνικό συμφέρον. Αλλά τουλάχιστον ίσως θελήσει να διασώσει την δική του αξιοπρέπεια, κάνοντας και την δική του ανατροπή στην μέχρι σήμερα ανεύθυνη πολιτική του.

Μια ανάσα από τον «πόλεμο» - Κανένας μόνος στην κρίση

Μια ανάσα από τον «πόλεμο» - Κανένας μόνος στην κρίση

Μέσα η Κύπρος, έξω η Κύπρος, στο μηχανισμό, με δάνεια... Ρώσοι, Κινέζοι, Καναδοί, Καταρανοί... 1,8 δις, 4 δις, 8 δις... αξιόγραφα, ομόλογα, τοκοχρεολύσια πάνω, τοκοχρεολύσια κάτω, ληξιπρόθεσμα δάνεια... Ανακεφαλαίωση ή ανακεφαλαιοποίηση...

Η ουσία είναι ότι πολύ σύντομα θα οδηγηθούμε στην εδραίωση της κρίσης και στην Κύπρο όπως και στην Ελλάδα. Σύντομα το μέγιστο θέμα της καθημερινότητας μας θα είναι η «δόση». Εάν θα μας δώσουν την «δόση» ή αν δεν θα μας την δώσουν αν δεν κόψουμε τις συντάξεις, αν δεν κόψουμε τα ταμεία ανεργίας... αν δεν ψηφίσουμε τον τάδε ή τον δείνα... αν δεν αυξήσουμε τον εταιρικό φόρο, αν δεν κλείσουμε κανένα νοσοκομείο... κανένα σχολείο, αν δεν εκχωρήσουμε την οικονομική πολιτική μας στην Γερμανία... σιγά σιγά και ολίγην εξωτερική πολιτική... και υγεία, και άμυνα... κοκ.

Σιγά σιγά θα μας οδηγήσουν και σε πιο επικίνδυνα διλήματα. Πολύ πιθανόν η απαιτούμενη «δόση» να συνοδεύεται με μια «λύση – παράλυση»  του κυπριακού τύπου Ανάν... ακόμα και παράδοση σε ξένες δυνάμεις των διαφαινόμενων υδρογονανθράκων που προσφάτως εντοπίστηκαν στην Κύπρο.

Θα μας θέτουν διλήμματα του τύπου μέσα ή έξω από το Ευρώ, μέσα ή έξω από την Ευρώπη κοκ.

Άμεσα, τώρα, σήμερα, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας, ότι αυτή τη στιγμή διεξάγεται ένας ακήρυκτος πόλεμος, ένας πόλεμος πιθανόν λιγότερο αιματηρός αλλά πάντως το ίδιο σφοδρός και με τα ίδια κίνητρα με τους συμβατικούς. Ένας πόλεμος που αφορά στην επικυριαρχία κάποιων δυνάμεων έναντι των λαών και των κρατών και στον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών.

Καθόσον λοιπόν ο πόλεμος αυτός δεν πραγματοποιείται  με συμβατικά όπλα, η επιβίωση των λαών θα εξαρτάται, όχι από το πολεμικό οπλοστάσιο τους αλλά  από άλλες εσωτερικές, πανίσχυρες και ανίκητες δυνάμεις κάποιες από τις οποίες είναι:

            α. Η ουσιαστική αναδιάρθρωση του κράτους που θα το καταστήσει πιο λειτουργικό, λιγότερο γραφειοκρατικό και προτίστως πιο αποτελεσματικό.

            β. Η άμεση επίλυση χρόνιων προβλημάτων στην γεωργική/ κτηνοτροφική παραγωγή και ενίσχυση και εκσυγχρονισμός του πρωτογενούς τομέα της οικονομίας.

            γ. Η εργατικότητα των πολιτών.

            δ. Η ΑΠΟΛΥΤΗ προσύλωση στη δημοκρατία και την ελευθερία.

            ε.  Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ο ένας για τον άλλο. Αποτελεί το βασικότερο όπλο αντίστασης στην πιθανή επερχόμενη λαίλαπα. Είναι το κύριο όπλο της κοινωνίας για αντίσταση σε ψευτοδιλήμματα που θα μας θέτουν οι «σωτήρες» μας.

Αν αντιθέτως υπερισχύσει το αίσθημα της κατ άτομο αυτοσυντήρησης, τότε ο κοινωνικός ιστός θα διαρραγεί και η ολική κατάρρευση (και εξάρτηση) θα είναι αναπόφευκτη.

Ο συντάκτης του κειμένου γνωρίζει ότι η πλειοψηφία των αναγνωστών του κειμένου αυτού θα το θεωρήσουν υπερβολή. «Σιγά μην έχουμε τέτοιο πόλεμο, σιγά που θα μας οδηγήσουν στην καταστροφή, σιγά μην μας...». Η απάντηση είναι δίπλα μας. Η περιγραφή των αποτελεσμάτων της «κρίσης» όπως αναφέρονται πιο πάνω αποτελούν το ελάχιστο αυτού που γίνεται τώρα στην Ελλάδα, αλλά και στην Ιρλανδία, στην Ιταλία και την Ισπανία. Πόσο μάλλον σε ένα μικρό κράτος στην εσχατιά της Ευρώπης, το οποίο έχει όμως προοπτικές ένταξης στον ενεργειακό χάρτη της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής. 

Όσο ευλογία μπορεί να αποδειχτεί η εξεύρεση των υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ της Κύπρου, άλλο τόσο μπορεί να αποδειχτεί και καταστροφή. Τα συμφέροντα εξάλλου από μια πιθανή εξαναγκαστική «εξάρτιση» της Κύπρου σε άλλες δυνάμεις είναι τεράστια. Αλλά αυτό το θέμα δεν είναι το αντικείμενο αυτού του κειμένου.

Το θέμα του κειμένου είναι πως μπορούμε να αμυνθούμε απέναντι στην επερχόμενη «επίθεση» της «κρίσης». Και αποτελεί προσωπική μου πίστη ότι η ουσιατικότερη αντίσταση δεν είναι άλλη από το εσωτερικό ξερίζωμα της lifestyle υποκουλτούρας και του καταναλωτισμού που διατρέχει σήμερα κάθετα ολόκληρη την κοινωνία μας και η αφοσίωση μας στις ανθρώπινες αξίες της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, του φιλότιμου, της ανθρωπιάς και της δημοκρατίας. Είτε με, είτε χωρίς Ευρώ.

Η γιορτή της δημοκρατίας

Η γιορτή της δημοκρατίας

17 Ιουνίου. 10:00. Είμαι στον Πρωταρά. Είναι μια ωραία ζεστή κυριακάτικη κυπριακή μέρα με ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι από την θάλασσα.

17 Ιουνίου. Δεύτερη ΜΜ (ΜεταΜνημονίου) εκλογική διαδικασία στην Ελλάδα.

Η πιο κλισέ φράση που διαχρονικά ακούμε τέτοιες μέρες είναι ότι οι εκλογές αποτελούν «τη γιορτή της δημοκρατίας».

Γιορτή λοιπόν ξημέρωσε σήμερα.

Γιορτή λοιπόν. Βάζουμε τα καλά μας ρούχα (αν θέλουμε), αλλά κυρίως τη καλή μας διάθεση, και τιμούμε  την έκφραση της λαϊκής ετυμηγορίας. Στις εκλογές σου δίνεται η εντύπωση πως η επόμενη μέρα θα είναι μια νέα μέρα. Ότι σήμερα  αφήνεις πίσω τα στρεβλά και τα κακά του παρελθόντος. Ξέρεις βέβαια. Δεν γίνονται θαύματα. Και η αυριανή μέρα θα είναι μια νέα δύσκολη μέρα. Μια νέα δύσκολη μέρα για τους εργαζόμενους (όσοι τυχεροί ακόμη εργαζόμαστε) μια νέα δύσκολη μέρα για τους άνεργους, για τους πολίτες που αγωνίζονται να συντηρήσουν τις οικογένειες τους, να αντιμετωπίσουν τη ψυχρή επιθετικότητα των τραπεζών τους, να... να... να... Όπως και νάχει όμως, οι εκλογές είναι μια διαδικασία που ξέρει να σε ξεγελάει. Να σου γεννάει ελπίδες για κάτι νέο, για κάτι καλύτερο, για κάτι πιο δίκαιο.

Γιορτή λοιπόν. Αν είναι έτσι όμως, γιατί εγώ ξύπνησα με σφιγμένο το στομάχι. Αν είναι έτσι, γιατί μιλώντας με τον φίλο Γιάννη (που πλήρωσε αεροπορικό εισιτήριο από την Κύπρο γιατί ένοιωθε ότι όφειλε να ασκήσει τα δημοκρατικά του δικαιώματα) που πήγαινε στην Πρέβεζα να ψηφίσει, τον άκουσα αγχωμένο, σχεδόν τρομοκρατημένο, απελπισμένο, σχεδόν μετανιωμένο που μπήκε σ αυτή τη διαδικασία. Πως είναι δυνατόν; Πως είναι δυνατόν η εκλογική διαδικασία, η «γιορτή της δημοκρατίας», να αποτελεί αδιέξοδο για ανθρώπους με βαθιά δημοκρατική συνείδηση;

Μα «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Είναι η δεύτερη κλισέ φράση που ακούμε στις εκλογές. Ποιος όμως ελπίζει σε διέξοδο σε αυτή την εκλογική διαδικασία;

Η σημερινή «δημοκρατία» δείχνει να οδηγείται σε αδιέξοδα. Και αυτά τα αδιέξοδα είναι που οδηγούν την άνοδο δυνάμεων που απαξιούν την ίδια τη δημοκρατία. 

Η σημερινή «δημοκρατία» οδηγείται σε θάνατο και μαζί της και η Ελλάδα. Και αυτοί οι οποίοι ευθύνονται για τα σημερινά αδιέξοδα εξακολουθούν να είναι γαντζωμένοι στο πολιτικό σκηνικό.

Δυστυχώς το διακύβευμα της σύντομης ανατροπής της κρίσης και της αποκατάστασης έστω και μεσοπρόθεσμα της ευημερίας μας, έχει χαθεί. Φρόντισαν γι αυτό όλες οι πολιτικές δυνάμεις που από καιρό κατάστρεψαν το κράτος, τις δομές του, αλλά και τον ίδιο το λαό.

Με Ευρώ ή με δραχμή, με μνημόνιο ή με καταγγελία του, με εφαρμοστικό νόμο ή με κατάργηση του, με κουρεμα ή χωρίς, η Ελλάδα χρειάζεται ριζική επανίδρυση. Η περαιτέρω χειροτέρευση της κατάστασης είναι αναπόφευκτη. Εν τω μεταξύ όμως θα πρέπει να αρχίσει να οικοδομείται ένα νέο κράτος, με περισσότερη δημοκρατία, με σωστές δομές, με εθνική αξιοπρέπεια, με σεβασμό σε όλους τους πολίτες του. Ένα κράτος που θα στηρίζεται στο πολιτισμό Του, στην παραγωγικότητα Του, στις ομορφιές Του, στο λαό Του, στον ήλιο Του, στον αέρα Του, στις θάλασσες Του, στις πηγές Του, στις πραγματικές Του αξίες και εν πάση περιπτώση στα δικά Του πόδια. Όχι στα δάνεια του, όχι στα δεκανίκια των εταίρων του... και σίγουρα χωρίς τους πρωταγωνιστές ή τους κομπαρσους που οδήγησαν τον ελληνισμό στην σημερινή κατάσταση.

Σημείωση 1: Ελλάδα είναι το ελληνικό κράτος, η Κύπρος και ο όπου γης ελληνισμός.

Σημείωση 2: Οι πρωταγωνιστές και οι κομπάρσοι που οδήγησαν τον Ελληνισμό στην σημερινή κατάσταση είναι ΟΛΟΙ αυτοί που «διεκδικούν να τον σώσουν» στις σημερινές εκλογές.

Νήσος Κύπρος

«Παιδιά... της Ελλάδος παιδιά...»

«Παιδιά... της Ελλάδος παιδιά...»

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012. Η κρίση καλά κρατεί. Ολημερίς κι ολονυχτίς διαβάζουμε, ακούμε, παρακολουθούμε τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης παγκοσμίως και στην Κύπρο, αλλά κυρίως στην Ελλάδα. Τόσες χιλιάδες νεόπτωχοι κάθε μέρα, τόσες χιλιάδες παιδιά δεν έχουν να φάνε, τόσες χιλιάδες δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα, το ενοίκιο, τη δόση. Το κλίμα στην Ελλάδα μοιάζει να είναι κλίμα πολέμου, ίσως μιας νέας μορφής πολέμου που ήρθε ξαφνικά στην ζωή μας για να μας δείξει ό,τι η ευμάρια των τελευταίων ετών αλλά κυρίως η απληστία μας, η καταναλωτική μας μανία, η νεοlifestyle κουλτούρα που αναπτύχθηκε τα τελευταία 15-20 χρόνια έχει βαριές επιπτώσεις. ‘Ο,τι η πολιτική και κοινωνική λαμογιά που βασίστηκε στην λογική του γρήγορου χρήματος, μόνο ατιμώρητη μπορούσε να μείνει.
Η κρίση όμως η οποία δείχνει τα δόντια της σ’ ολόκληρο τον πληθυσμό και τον οδηγεί στην ανέχεια και την φτώχια δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι και κρίση αξιών, κρίση αρχών, κρίση ηθικής, εξάλλου από τέτοιου είδους κρίσεις πηγάζει. Είναι ΚΥΡΙΩΣ κρίση αξιών, κρίση αρχών, κρίση ηθικής.
Τις δυο τελευταίες μέρες σε όλες τις εφημερίδες, μέσα, τηλεόραση, blogs κλπ, το κυριότερο θέμα είναι το 1 εκ. Ευρώ που βουλευτής «φυγάδευσε» στο εξωτερικό για να γλυτώσουν από πιθανή, ενδεχόμενη χρεοκωπία. Το συγκεκριμένο θέμα έχει αναχθεί στο ύψιστο θέμα της ελληνικής κοινωνίας. Οστόσο η εξαγωγή χρημάτων (εάν είναι νόμιμα) δεν αποτελεί παρανομία αλλά ηθικό «παράπτωμα». Από την άλλη ο λαός καλείται τα τελευταία χρόνια να βάλει «πλάτη», να αποδεχτεί στοϊκά τη δραματική μείωση του εισοδήματος του, του βιοτικού του επιπέδου και να στηρίξει το τραπεζικό σύστημα γιατί η ενδεχόμενη κατάρρευση των τραπεζών θα οδηγούσε σε πολύ χειρότερες καταστάσεις. Τα λεφτά που έφυγαν όμως, από την Ελλάδα είναι ήδη πάρα πολλά δισεκατομμύρια. Αυτό εάν έχει γίνει νόμιμα, επαναλαμβάνω, δεν είναι παράνομο. Υπάρχει όμως θέμα ηθικής τάξης. Για όλους.
Ας κάνουμε τον πιο κάτω παραλληρισμό, ίσως κάπως υπερβολικό αλλά πάντως ενδεικτικό. Ας υποθέσουμε ότι είμαστε στο 1940 και καλούμε τον κόσμο να καταταγεί για να πολεμήσει την Ιταλία. Κάποιος, βουλευτής ή πολίτης, δεν έχει σημασία, φεύγει στο εξωτερικό. Σαφώς και είναι δικαίωμα στον καθένα να φύγει αλλά είναι δείγμα ηθικής κατάπτωσης. Κανείς δεν εγγυάται στον «πολεμιστή» ότι θα επιστρέψει από την μάχη ή ότι αν συμμετέχει στον πόλεμο θα νικήσουμε,  καλείται όμως να συνεισφέρει. Στην σημερινή περίπτωση κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι αν μείνουν τα λεφτά στις ελληνικές τράπεζες, το σύστημα θα αντέξει, καλείται όμως ο καθένας να συνεισφέρει.
Η διογκωμένη όμως δυσφήμιση «ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ» της ενέργειας του βουλευτή, τι παράδειγμα δείχνει στην κοινωνία. Ότι όλοι βγάζουν τα λεφτά τους έξω, όλοι κλέβουν, ότι ο καθένας κοιτάει την πάρτη του... οπότε αυτό πρέπει να κάνει και ο καθένας. Ας ξαναπάμε πίσω στο 1940. Διερωτώμαι, δεν υπήρχαν τότε οι λιπόψυχοι, αυτοί που δεν άντεχαν την κακουχία, τον πόλεμο, αυτοί που προτίμησαν την φυγή. Σίγουρα υπήρχαν, απλά δεν διαφημίζονταν. Γιατί όταν υπάρχει ένας πόλεμος, είτε συμβατικός όπως το 1940 είτε πιο «σύγχρονος» όπως ο σημερινός, το σημαντικότερο πράγμα που έχεις να κάνεις είναι να αναδείξεις αξίες και αρχές, να προβάλεις πρότυπα και παραδείγματα προς μίμηση. Το αντίθετο, το να βομβαρδίζεις τον κόσμο με παραδείγματα προς αποφυγείν, μάλλον τα αντίθετα αποτελέσματα θα έχεις.
Όταν η Σοφία Βέμπο υμνούσε τα παιδιά της Ελλάδος για να εμψυχώσει το λαό και να τον στρατεύσει στον αγώνα για ελευθερία και τότε υπήρχαν και οι καλοβολεμένοι και οι φυγόπονοι. Δεν χρειάζονταν όμως διαφήμιση.
Είμαι σίγουρος, είμαι πέραν από σίγουρος, ότι η ελληνική κοινωνία βρίθει από παραδείγματα μεγαλείου ψυχής και σήμερα. Ότι οι καθημερινοί ήρωες - που σκληρά πολεμάνε σε πόλεις και χωριά - είναι παντού. Είναι αυτοί που «πολεμάνε» έντιμα και «πατριωτικά» χωρίς φωνές και φωνασκίες, που δίνουν ένα πιάτο φαγητό στον πεινασμένο γείτονα, είναι το παιδάκι που δίνει μέρος από το κολατσιό του σε ένα φτωχό παιδάκι, είναι ο σωστός δημόσιος υπάλληλος, είναι ο αδιάφθορος μπάτσος, ο ανιδιοτελής εκπαιδευτικός. Αυτά τα παραδείγματα, αυτά τα πρότυπα είναι που πρέπει να αναδείξει η κοινωνία μας. Εξάλλου η κρίση είναι ένας «πόλεμος» των παραδοσιακών αξιών και των αρχών, της αρετής, της ανθρωπιάς και του φιλότιμου έναντι της λαμογιάς, της πονηριάς, των συγχρονων «αξιών» της μισαλλοδοξίας και του lifestyle.

Μη χτυπάτε την Χρυσή Αυγή

Μη χτυπάτε την Χρυσή Αυγή

«Η βία σηματοδοτεί την παρακμή του πολιτικού μας συστήματος» ακούω να λέει ένας αρχηγός πολιτικού κόμματος στην Ελλάδα και σκέφτομαι... ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Ένας νοήμονας πολιτικός, που δεν του τόχα  για να είμαι ειλικρινής, τοποθετεί την άνοδο των νεο-φασιστών στο σωστό πλαίσιο. Αναγνωρίζει ότι δεν τρελλάθηκε ξαφνικά ο κόσμος, ότι δεν τσιμπήθηκαν μισό εκατομύριο κόσμου μια νύχτα από το μυστηριώδες και επικίνδυνο κουνούπι, κώνωψ ο φασιστοανωφελής, ότι δεν τρελάθηκαν οι γιαγιάδες από μια νέα επιδημική αρρώστια, την «φασιστχάιμερ» ούτε οι νέοι μας, άρχισαν να πίνουν νερό που περιείχε φασιστοβακτηρίδια.

Και συνεχίζει ο «δεν του τόχα», «και δεν θα αφήσουμε να περάσουν τέτοια φαινόμενα». Αυτά είναι. Έτσι μάλιστα. Ησύχασα. Άμα ο «δεν του τόχα» μαζί με όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις που απαρτίζουν το πολιτικό σύστημα, ΔΕΝ θα αφήσουν να περάσουν τέτοια φαινόμενα ηρεμήσαμε. Ας δώσουν λοιπόν, όλες αυτές οι δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου το ειδικό «αντι-φασιστχαϊμερ» φάρμακο στους ηλικιωμένους, ας καθαρίσουν το νερό από τα φασιστοβακτηρίδια που καταναλώνει η νεολαία μας και τελειώσαμε.

Θα μου πείτε, τι να έλεγε κι αυτός; Ότι θα αφήσει να συνεχίσουν τέτοια φαινόμενα; Όχι βέβαια.

Η δήλωση κατ αρχάς θα έπρεπε να ήταν συλλογική από όλα τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο του λαού και τοποθετούνται στις «δημοκρατικές δυνάμεις» και να έλεγε: «Η βία σηματοδοτεί την παρακμή του πολιτικού συστήματος. Ενός πολιτικού συστήματος στο οποίο συμμετείχαμε όλοι και όλοι σπρώξαμε στον ευτελισμό του. Την κύρια ευθύνη της κατάρρευσης του βέβαια έχουμε τα δύο πρώην κόμματα εξουσίας αλλά αυτό δεν καθιστά τους υπόλοιπους αθώους για την κατάσταση. Απολογούμαστε ενώπιον του λαού για την εγκληματική μας πορεία, που προκειμένου να γαντζωθούμε στην πολιτική μας καρέκλα, κάναμε τα πάντα. Διαλύσαμε τους θεσμούς του κράτους, διεπλακήκαμε με ντόπια και ξένα επιχειρηματικά κέντρα, χαϊδεύαμε τα αφτιά των πολιτών και σας βολεύαμε δεξιά κι αριστερά για να σας καταστήσουμε συμμέτοχους στο πολιτικό μας παιχνίδι, φτιάξαμε έτσι ένα απόλυτα πελατειακό πολιτικό σύστημα εξάρτησης, μαζέψαμε πέραν του μισού πληθυσμού της χώρας στην Αθήνα για να μπορούμε να ελέγχουμε καλύτερα το σύστημα και για να καταστήσουμε την πλειοψηφία των πολιτών κρατικοδίαιτους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εκμεταλλευτήκαμε την παραμονή χιλιάδων μεταναστών για να δημιουργήσουμε «εύκολο και φτηνό» πλούτο. Σας ποδηγετούσαμε και σας κατευθύναμε να ζητάτε κι άλλα κι άλλα, να κλείνετε δρόμους, να βγάζετε τα τρακτέρ σας και να κόβεται την χώρα στα δύο, για να προωθούμε τα πολιτικά μας παιχνίδια, φροντίσαμε να παίρνετε ζεστό χρήμα και να καταστρέφετε την παραγωγή σας. Προσφέραμε όμως θέαμα. Φτιάξαμε Ολυμπιακούς αγώνες, φτιάξαμε μουσεία, έργα, μετρό, γεφύρια, τρένα, σύγχρονο οδικό σύστημα... Πάλι όμως πίσω από αυτά κρύβονταν εκατοντάδες εκατομύρια που χρησιμοποιούνταν για την περαιτέρω εδραίωση μας και για να σας κανουμε όλο και πιο κρατικοδίαιτους, όλο και πιο εξαρτώμενους. Μέχρι που έσκασε η φούσκα. Και παραδίνουμε σήμερα ένα κράτος ανίκανο για τα πάντα. Υπερχρεωμένο, διαλυμένο, υποθηκευμένο. Ένα προτεκτοράτο. Και ένα λαό εξουθενωμένο, απογοητευμένο, σε χιλιάδες αδιέξοδα, χωρίς ελπίδα για το αύριο. Έτσι σας οδηγήσαμε σε οτιδήποτε ακραίο, μάταιο, επικίνδυνο. Να ψάχνετε ελπίδα είτε σε νεοφασιστικά σχήματα, είτε σε λαϊκίστικα κινήματα. Και σας κάναμε και ρατσιστές και σας οδηγήσαμε και στην αυτοκτονία και μέσω της ανικανότητας μας σας κάναμε και αυτόδικους – εγκληματίες.  Αυτή είναι η απόλυτη αποτυχία της σύγχρονης δημοκρατίας μας. Αυτή είναι η απόλυτη αποτυχία μας. Αποσυρόμαστε ομαδικά. Όσοι/Όλοι συμμετείχαμε σε αυτό το παιχνίδι. Όσοι/’Ολοι υπήρξαμε μέρος της απάτης».

Και να είχαν και τη δύναμη και το κουράγιο, να πουν «Στις επόμενες εκλογές δεν θα υπάρξουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ και δεν θα βρείτε τα ονόματα μας σε κανένα ψηφοδέλτιο. Καλούμε την κοινωνία να οργανωθεί σε νέα σχήματα, να δώσει νέες λύσεις. Έξω από εμάς και έξω από ακρότητες, Χρυσές Αυγές και λαϊκισμούς. Έξω από ιδεολογίες του παρελθόντος. Υπάρχουν υπέρλαμπρα ελληνικά μυαλά που μπορούν να προσφέρουν νέες προοπτικές στο τόπο. Αναζητήστε τα. Είναι ανάμεσα σας, στην γειτονιά σας, στη δουλειά σας.»

Έτσι θα κτυπηθεί η Χρυσή Αυγή και η όποια ακρότητα ή βία. Αλλιώς, ετοιμάστε την επόμενη σας δήλωση επίδειξης της δημοκρατικής  σας αποφασιστικότητας όταν η ΧΑ θα ακουμπάει το διψήφιο της ποσοστό και θα μοιράζει χαστούκια.

ΥΓ: Να μην νομίζουν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ ότι η τεράστια αύξηση των ποσοστών τους οφείλεται στο ότι ο λαός ανακάλυψε ξαφνικά την αξία τους. Είναι ο ίδιος απογοητευμένος απαισιόδοξος λαός, που κινείται προς τα άκρα του πολιτικού συστήματος που ανέβασε και την ΧΑ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Για του λόγου του αληθές,  δημοσκοπίσεις δείχνουν μετακινήσεις ψηφοφόρων μεταξύ ΧΑ και ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ισχυρίζομαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ίδιο με την ΧΑ. Όμως η μεγάλη μερίδα των νέων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι τιμωρεί το σύστημα ψηφίζοντας ένα άκρο του πολιτικού συστήματος. Και αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να το λάβει σοβαρά υπόψιν... γιατί πολύ σύντομα δεν θα μπορεί να το διαχειριστεί.