«Παιδιά... της Ελλάδος παιδιά...»
Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012. Η κρίση καλά κρατεί. Ολημερίς κι ολονυχτίς διαβάζουμε, ακούμε, παρακολουθούμε τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης παγκοσμίως και στην Κύπρο, αλλά κυρίως στην Ελλάδα. Τόσες χιλιάδες νεόπτωχοι κάθε μέρα, τόσες χιλιάδες παιδιά δεν έχουν να φάνε, τόσες χιλιάδες δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα, το ενοίκιο, τη δόση. Το κλίμα στην Ελλάδα μοιάζει να είναι κλίμα πολέμου, ίσως μιας νέας μορφής πολέμου που ήρθε ξαφνικά στην ζωή μας για να μας δείξει ό,τι η ευμάρια των τελευταίων ετών αλλά κυρίως η απληστία μας, η καταναλωτική μας μανία, η νεοlifestyle κουλτούρα που αναπτύχθηκε τα τελευταία 15-20 χρόνια έχει βαριές επιπτώσεις. ‘Ο,τι η πολιτική και κοινωνική λαμογιά που βασίστηκε στην λογική του γρήγορου χρήματος, μόνο ατιμώρητη μπορούσε να μείνει.
Η κρίση όμως η οποία δείχνει τα δόντια της σ’ ολόκληρο τον πληθυσμό και τον οδηγεί στην ανέχεια και την φτώχια δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι και κρίση αξιών, κρίση αρχών, κρίση ηθικής, εξάλλου από τέτοιου είδους κρίσεις πηγάζει. Είναι ΚΥΡΙΩΣ κρίση αξιών, κρίση αρχών, κρίση ηθικής.
Τις δυο τελευταίες μέρες σε όλες τις εφημερίδες, μέσα, τηλεόραση, blogs κλπ, το κυριότερο θέμα είναι το 1 εκ. Ευρώ που βουλευτής «φυγάδευσε» στο εξωτερικό για να γλυτώσουν από πιθανή, ενδεχόμενη χρεοκωπία. Το συγκεκριμένο θέμα έχει αναχθεί στο ύψιστο θέμα της ελληνικής κοινωνίας. Οστόσο η εξαγωγή χρημάτων (εάν είναι νόμιμα) δεν αποτελεί παρανομία αλλά ηθικό «παράπτωμα». Από την άλλη ο λαός καλείται τα τελευταία χρόνια να βάλει «πλάτη», να αποδεχτεί στοϊκά τη δραματική μείωση του εισοδήματος του, του βιοτικού του επιπέδου και να στηρίξει το τραπεζικό σύστημα γιατί η ενδεχόμενη κατάρρευση των τραπεζών θα οδηγούσε σε πολύ χειρότερες καταστάσεις. Τα λεφτά που έφυγαν όμως, από την Ελλάδα είναι ήδη πάρα πολλά δισεκατομμύρια. Αυτό εάν έχει γίνει νόμιμα, επαναλαμβάνω, δεν είναι παράνομο. Υπάρχει όμως θέμα ηθικής τάξης. Για όλους.
Ας κάνουμε τον πιο κάτω παραλληρισμό, ίσως κάπως υπερβολικό αλλά πάντως ενδεικτικό. Ας υποθέσουμε ότι είμαστε στο 1940 και καλούμε τον κόσμο να καταταγεί για να πολεμήσει την Ιταλία. Κάποιος, βουλευτής ή πολίτης, δεν έχει σημασία, φεύγει στο εξωτερικό. Σαφώς και είναι δικαίωμα στον καθένα να φύγει αλλά είναι δείγμα ηθικής κατάπτωσης. Κανείς δεν εγγυάται στον «πολεμιστή» ότι θα επιστρέψει από την μάχη ή ότι αν συμμετέχει στον πόλεμο θα νικήσουμε, καλείται όμως να συνεισφέρει. Στην σημερινή περίπτωση κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι αν μείνουν τα λεφτά στις ελληνικές τράπεζες, το σύστημα θα αντέξει, καλείται όμως ο καθένας να συνεισφέρει.
Η διογκωμένη όμως δυσφήμιση «ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ» της ενέργειας του βουλευτή, τι παράδειγμα δείχνει στην κοινωνία. Ότι όλοι βγάζουν τα λεφτά τους έξω, όλοι κλέβουν, ότι ο καθένας κοιτάει την πάρτη του... οπότε αυτό πρέπει να κάνει και ο καθένας. Ας ξαναπάμε πίσω στο 1940. Διερωτώμαι, δεν υπήρχαν τότε οι λιπόψυχοι, αυτοί που δεν άντεχαν την κακουχία, τον πόλεμο, αυτοί που προτίμησαν την φυγή. Σίγουρα υπήρχαν, απλά δεν διαφημίζονταν. Γιατί όταν υπάρχει ένας πόλεμος, είτε συμβατικός όπως το 1940 είτε πιο «σύγχρονος» όπως ο σημερινός, το σημαντικότερο πράγμα που έχεις να κάνεις είναι να αναδείξεις αξίες και αρχές, να προβάλεις πρότυπα και παραδείγματα προς μίμηση. Το αντίθετο, το να βομβαρδίζεις τον κόσμο με παραδείγματα προς αποφυγείν, μάλλον τα αντίθετα αποτελέσματα θα έχεις.
Όταν η Σοφία Βέμπο υμνούσε τα παιδιά της Ελλάδος για να εμψυχώσει το λαό και να τον στρατεύσει στον αγώνα για ελευθερία και τότε υπήρχαν και οι καλοβολεμένοι και οι φυγόπονοι. Δεν χρειάζονταν όμως διαφήμιση.
Είμαι σίγουρος, είμαι πέραν από σίγουρος, ότι η ελληνική κοινωνία βρίθει από παραδείγματα μεγαλείου ψυχής και σήμερα. Ότι οι καθημερινοί ήρωες - που σκληρά πολεμάνε σε πόλεις και χωριά - είναι παντού. Είναι αυτοί που «πολεμάνε» έντιμα και «πατριωτικά» χωρίς φωνές και φωνασκίες, που δίνουν ένα πιάτο φαγητό στον πεινασμένο γείτονα, είναι το παιδάκι που δίνει μέρος από το κολατσιό του σε ένα φτωχό παιδάκι, είναι ο σωστός δημόσιος υπάλληλος, είναι ο αδιάφθορος μπάτσος, ο ανιδιοτελής εκπαιδευτικός. Αυτά τα παραδείγματα, αυτά τα πρότυπα είναι που πρέπει να αναδείξει η κοινωνία μας. Εξάλλου η κρίση είναι ένας «πόλεμος» των παραδοσιακών αξιών και των αρχών, της αρετής, της ανθρωπιάς και του φιλότιμου έναντι της λαμογιάς, της πονηριάς, των συγχρονων «αξιών» της μισαλλοδοξίας και του lifestyle.
Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012. Η κρίση καλά κρατεί. Ολημερίς κι ολονυχτίς διαβάζουμε, ακούμε, παρακολουθούμε τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης παγκοσμίως και στην Κύπρο, αλλά κυρίως στην Ελλάδα. Τόσες χιλιάδες νεόπτωχοι κάθε μέρα, τόσες χιλιάδες παιδιά δεν έχουν να φάνε, τόσες χιλιάδες δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα, το ενοίκιο, τη δόση. Το κλίμα στην Ελλάδα μοιάζει να είναι κλίμα πολέμου, ίσως μιας νέας μορφής πολέμου που ήρθε ξαφνικά στην ζωή μας για να μας δείξει ό,τι η ευμάρια των τελευταίων ετών αλλά κυρίως η απληστία μας, η καταναλωτική μας μανία, η νεοlifestyle κουλτούρα που αναπτύχθηκε τα τελευταία 15-20 χρόνια έχει βαριές επιπτώσεις. ‘Ο,τι η πολιτική και κοινωνική λαμογιά που βασίστηκε στην λογική του γρήγορου χρήματος, μόνο ατιμώρητη μπορούσε να μείνει.
Η κρίση όμως η οποία δείχνει τα δόντια της σ’ ολόκληρο τον πληθυσμό και τον οδηγεί στην ανέχεια και την φτώχια δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι και κρίση αξιών, κρίση αρχών, κρίση ηθικής, εξάλλου από τέτοιου είδους κρίσεις πηγάζει. Είναι ΚΥΡΙΩΣ κρίση αξιών, κρίση αρχών, κρίση ηθικής.
Τις δυο τελευταίες μέρες σε όλες τις εφημερίδες, μέσα, τηλεόραση, blogs κλπ, το κυριότερο θέμα είναι το 1 εκ. Ευρώ που βουλευτής «φυγάδευσε» στο εξωτερικό για να γλυτώσουν από πιθανή, ενδεχόμενη χρεοκωπία. Το συγκεκριμένο θέμα έχει αναχθεί στο ύψιστο θέμα της ελληνικής κοινωνίας. Οστόσο η εξαγωγή χρημάτων (εάν είναι νόμιμα) δεν αποτελεί παρανομία αλλά ηθικό «παράπτωμα». Από την άλλη ο λαός καλείται τα τελευταία χρόνια να βάλει «πλάτη», να αποδεχτεί στοϊκά τη δραματική μείωση του εισοδήματος του, του βιοτικού του επιπέδου και να στηρίξει το τραπεζικό σύστημα γιατί η ενδεχόμενη κατάρρευση των τραπεζών θα οδηγούσε σε πολύ χειρότερες καταστάσεις. Τα λεφτά που έφυγαν όμως, από την Ελλάδα είναι ήδη πάρα πολλά δισεκατομμύρια. Αυτό εάν έχει γίνει νόμιμα, επαναλαμβάνω, δεν είναι παράνομο. Υπάρχει όμως θέμα ηθικής τάξης. Για όλους.
Ας κάνουμε τον πιο κάτω παραλληρισμό, ίσως κάπως υπερβολικό αλλά πάντως ενδεικτικό. Ας υποθέσουμε ότι είμαστε στο 1940 και καλούμε τον κόσμο να καταταγεί για να πολεμήσει την Ιταλία. Κάποιος, βουλευτής ή πολίτης, δεν έχει σημασία, φεύγει στο εξωτερικό. Σαφώς και είναι δικαίωμα στον καθένα να φύγει αλλά είναι δείγμα ηθικής κατάπτωσης. Κανείς δεν εγγυάται στον «πολεμιστή» ότι θα επιστρέψει από την μάχη ή ότι αν συμμετέχει στον πόλεμο θα νικήσουμε, καλείται όμως να συνεισφέρει. Στην σημερινή περίπτωση κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι αν μείνουν τα λεφτά στις ελληνικές τράπεζες, το σύστημα θα αντέξει, καλείται όμως ο καθένας να συνεισφέρει.
Η διογκωμένη όμως δυσφήμιση «ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ» της ενέργειας του βουλευτή, τι παράδειγμα δείχνει στην κοινωνία. Ότι όλοι βγάζουν τα λεφτά τους έξω, όλοι κλέβουν, ότι ο καθένας κοιτάει την πάρτη του... οπότε αυτό πρέπει να κάνει και ο καθένας. Ας ξαναπάμε πίσω στο 1940. Διερωτώμαι, δεν υπήρχαν τότε οι λιπόψυχοι, αυτοί που δεν άντεχαν την κακουχία, τον πόλεμο, αυτοί που προτίμησαν την φυγή. Σίγουρα υπήρχαν, απλά δεν διαφημίζονταν. Γιατί όταν υπάρχει ένας πόλεμος, είτε συμβατικός όπως το 1940 είτε πιο «σύγχρονος» όπως ο σημερινός, το σημαντικότερο πράγμα που έχεις να κάνεις είναι να αναδείξεις αξίες και αρχές, να προβάλεις πρότυπα και παραδείγματα προς μίμηση. Το αντίθετο, το να βομβαρδίζεις τον κόσμο με παραδείγματα προς αποφυγείν, μάλλον τα αντίθετα αποτελέσματα θα έχεις.
Όταν η Σοφία Βέμπο υμνούσε τα παιδιά της Ελλάδος για να εμψυχώσει το λαό και να τον στρατεύσει στον αγώνα για ελευθερία και τότε υπήρχαν και οι καλοβολεμένοι και οι φυγόπονοι. Δεν χρειάζονταν όμως διαφήμιση.
Είμαι σίγουρος, είμαι πέραν από σίγουρος, ότι η ελληνική κοινωνία βρίθει από παραδείγματα μεγαλείου ψυχής και σήμερα. Ότι οι καθημερινοί ήρωες - που σκληρά πολεμάνε σε πόλεις και χωριά - είναι παντού. Είναι αυτοί που «πολεμάνε» έντιμα και «πατριωτικά» χωρίς φωνές και φωνασκίες, που δίνουν ένα πιάτο φαγητό στον πεινασμένο γείτονα, είναι το παιδάκι που δίνει μέρος από το κολατσιό του σε ένα φτωχό παιδάκι, είναι ο σωστός δημόσιος υπάλληλος, είναι ο αδιάφθορος μπάτσος, ο ανιδιοτελής εκπαιδευτικός. Αυτά τα παραδείγματα, αυτά τα πρότυπα είναι που πρέπει να αναδείξει η κοινωνία μας. Εξάλλου η κρίση είναι ένας «πόλεμος» των παραδοσιακών αξιών και των αρχών, της αρετής, της ανθρωπιάς και του φιλότιμου έναντι της λαμογιάς, της πονηριάς, των συγχρονων «αξιών» της μισαλλοδοξίας και του lifestyle.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου