Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Ο πόλεμος άρχισε



Ο πόλεμος άρχισε

Θα ήθελα να προσπαθήσω, γράφοντας αυτές τις γραμμές, θα ήθελα να μπορέσω να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Να προσπαθήσω να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου, με νηφαλιότητα, να βάλω μια τάξη στα όσα θλιβερά γίνονται αυτές τις μέρες στον τόπο μας. Καθώς γράφω προσπαθώ ακόμα βρω κάποια ελπίδα ή ακόμα να διερευνήσω τυχόν θετικά στοιχεία της κατάστασης.
Από αυτό το μπλογκ εδώ και σχεδόν ένα χρόνο, επανειλημμένα («Ανατροπές ή βαρβαρότητα», «Το διάγγελμα του προέδρου – Ανατροπή 2», «Μια ανάσα από τον πόλεμο») φωνάζαμε ότι η κρίση που βρισκόταν σε εξέλιξη δεν ήταν μια απλή οικονομική κρίση αλλά ο προάγγελος ενός ανελέητου πολέμου, ενός πολέμου με διαφορετική μορφή από αυτούς που ξέραμε μέχρι σήμερα, ενός πολέμου χωρίς συμβατικά όπλα. Περιγράφαμε τον πόλεμο ως ένα οικονομικό έγκλημα που σκοπό έχει την διάλυση του κράτους και την άνευ όρων παράδοση όλων των πόρων του κράτους, των υδρογονανθράκων, των ημικρατικών οργανισμών, των πάντων, ακόμα και την «επίλυση» του κυπριακού θέματος με απαράδεκτο τρόπο. Για να γίνουν όλα αυτά εξηγούσαμε ότι ο λαός μας θα οδηγείτο προ τεραστίων διλημμάτων ολικής καταστροφής ή παράδοσης, ολικής καταστροφής ή σημαντικής μείωσης του βιοτικού επιπέδου, ολικής καταστροφής ή «επίλυσης» του κυπριακού κοκ.
Προτείναμε ξεκάθαρα ότι μόνος τρόπος αντιμετώπισης του επερχόμενου πολέμου, ήταν μια ολική ανατροπή σε πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό επίπεδο. Δεν μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα βέβαια ότι η προτεινόμενη «ανατροπή» θα ήταν ικανή να ανατρέψει την επερχόμενη καταστροφή. Οφείλαμε όμως, έγκαιρα, να προσπαθήσουμε να θωρακίσουμε τον τόπο από τους «εισβολείς».
Πριν από μια βδομάδα, το Eurogroup, καταδίκασε τη Κύπρο σε απόλυτη καταστροφή. Το παραδέχονται όλοι, ακόμα και όσοι, υπό τον μανδύα της λογικής και του εθνικού συμφέροντος, αποδέχτηκαν την εφαρμογή της. Σύμφωνα με πληροφορίες πάντως, το Eurogroup, πρότεινε αρχικά διαδικασία bail in  για τις δύο μεγάλες τράπεζες. Όταν η πρόταση απορρίφθηκε, το Eurogroup, κατέληξε στο κούρεμα των καταθέσεων σε όλες τις τράπεζες της Κύπρου, γεγονός που θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην απόλυτη κατάρρευση όλων των τραπεζών, του χρηματοπιστωτικού τομέα της Κύπρου και στην άμεση χρεοκοπία του κράτους. Από τη στιγμή που φύγαμε από το eurogroup με αυτή τη πρόταση, η βόμβα βρισκόταν ήδη στα θεμέλια και των τραπεζών και του χρηματοπιστωτικού τομέα. Θεωρώ ότι η απόφαση της βουλής για το όχι στο κούρεμα σε όλες τις καταθέσεις, έσωσε το κράτος από βέβαιη άμεση χρεοκοπία.
Μέχρι στιγμής, οι εξελίξεις τρέχουν από λεπτό σε λεπτό. Από ότι φαίνεται η Λαϊκή Τράπεζα διαλύεται ενώ προς το παρόν γίνεται διαπραγμάτευση για τη διάσωση της Τράπεζας Κύπρου. Οψόμεθα
Σε κάθε περίπτωση η Κύπρος έχει πληγεί από μια βόμβα μεγατόνων. Αμφιβάλω για το κατά πόσον θα μπορέσει η πατρίδα μας να ορθοποδήσει στο σύντομο μέλλον. Από την ερχόμενη βδομάδα, οι άνεργοι θα πληθαίνουν, οι φτωχοί θα αυξάνουν δραματικά, η απελπισία θα αυξάνεται. Πέρα από τις πιέσεις στην οικονομία που θα ασκήσει η συμφωνία με το Eurogroup, θα υπάρξουν πολύ σύντομα νέοι εκβιασμοί για μειώσεις σε μισθούς, συντάξεις, ιδιωτικοποιήσεις ημικρατικών οργανισμών κοκ. Η ύφεση θα βαθαίνει και η απελπισία θα εδραιώνεται.
Η πατρίδα μας, βρίσκεται πια σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, σε κατάσταση πολεμικής σύρραξης. Θα υπάρξουν τεράστιες απώλειες, αυτό πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Ωφείλουμε όμως έστω και αυτή τη στιγμή να αγωνιστούμε για να επανέλθει η «ειρήνη» και η ευημερία. Κάθε μέρα που περνά η κατάσταση θα χειροτερεύει.
Θεωρώ ότι το κυβερνητικό σχήμα, τουλάχιστον όπως είναι σήμερα έχει κλείσει τον κύκλο του. Απαιτούνται ανατρεπτικές κινήσεις για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Τα πολιτικά κόμματα, δεν έχουν ούτε το σθένος, ούτε την αξιοπιστία, ούτε την αξιοπρέπεια να προχωρήσουν σε αυτές τις κινήσεις. Ο λαός θα πρέπει να κινηθεί ειρηνικά και μαζικά,  να πιέσει με κάθε τρόπο και σε κάθε κατεύθυνση και να αποτελέσει τον καταλύτη για την ανατροπή. Ο λαός πρέπει να απαιτήσει:
1. Την δημιουργία ενός νέου κυβερνητικού σχήματος από όλα το κόμματα, κινήματα, είτε υπό τον πρόεδρο Αναστασιάδη είτε από όποιον άλλον συναποφασιστεί από όλους. Σε αυτό το κυβερνητικό σχήμα κανείς δεν περισσεύει.
2. Δημιουργία στρατηγικής για την συντομότερο δυνατό εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων. Πανστρατιά όλων, για την προώθηση και υλοποίηση στρατηγικών συμμαχιών με άλλα κράτη για την θωράκιση του θέματος. Η Τουρκία σήμερα αγωνίζεται να ακυρώσει ακόμα και την συμφωνία με το Ισραήλ.
3. Χάραξη πολιτικής έκτακτης ανάγκης για στήριξη όλων των συμπολιτών μας, ο οποίοι πρόκειται να αντιμετωπίσουν σοβαρά προβλήματα φτώχειας. Θα πρέπει να δωθεί το μήνυμα στην κοινωνία ότι η αλληλεγγύη θα αποτελέσει το βασικότερο μέτρο για την μελλοντική πρόοδο  ολόκληρης της κοινωνίας.
4. Δημιουργία στρατηγικής για έξοδο από τα δεσμά της Τρόικας. Θα πρέπει, χωρίς δογματισμούς, χωρίς λαϊκισμούς, χωρίς κολλήματα να εξεταστούν ΟΛΕΣ οι προτάσεις.
5. Εκσυγχρονισμό του κράτους και του δημόσου τομέα.
6. Την εκστρατεία σύμπηξης μετώπου κρατών της Ευρωζώνης για ενεργοποίση της απόφασης για  άμεση ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από τον ESM και όχι μέσω των κρατών
7. Κάθαρση και τιμωρία των ενόχων που οδήγησαν στο ξεγύμνωμα της «οικονομικής άμυνας» του κράτους που οδήγησε στη σημερινή τραγωδία.
Τέλος θεωρώ ότι η δημιουργία του ταμείου αλληλεγγύης προσφέρει μια θετική προοπτική. Πρέπει να οργανωθεί και να προωθηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να στηριχτεί από σύσσωμη την κοινωνία, τις επιχειρήσεις, την εκκλησία για την αντιμετώπιση πιθανών μελλοντικών “επιθέσεων” αλλά και ως εγγύηση για χρηματοδότηση μελλοντικών μεγάλων αναπτυξιακών έργων που θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη της οικονομίας.
Αν πρέπει να βρω κάτι θετικό από τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών είναι το γεγονός ότι το μηνύμα για τις πραγματικές προθέσεις της Τρόικας και όσων βρίσκονται πίσω από αυτήν είναι ξεκάθαρες.  Δεν έχουμε τη δυνατότητα να πλανώμεθα. Η Τρόικα δεν είναι μια τράπεζα που μας δανείζει. Εύχομαι λαός και πολιτικές ηγεσίες να έχουν πάρει τα σωστά μυνήματα και να αρχίσει η ΑΝΑΤΡΟΠΗ για την σωτηρία του τόπου, του λαού και των μελλοντικών γενεών. Αλλιώς…

ΥΓ: Οι τράπεζες και το κράτος μας, μετά την συμφωνία κυβέρνησης-τρόικας βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού. Ακόμα και αν η συμφωνία δεν περιλαμβάνει διάλυση άλλων τραπεζών, ο κίνδυνος για σύντομη τέτοια κίνηση είναι ορατός. Από την Τρίτη ή όποτε ανοίξουν οι τράπεζες ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ σε πιθανό BANK RUN. ΣΤΗΡΙΖΩ με τον τρόπο μου τις τράπεζες, ΣΤΗΡΙΖΩ τον τόπο, ΔΕΝ αποσύρω όποιες καταθέσεις πέραν από τις άμεσες τρέχουσες ανάγκες μου.

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Πολίτης μόνος... ψάχνει υποψήφιο




Πολίτης μόνος... ψάχνει υποψήφιο


Δυο βδομάδες από τις προεδρικές εκλογές, τις πιο κρίσιμες ίσως από 1974 για την Κύπρο.  Ο νέος πρόεδρος δεν θα πρέπει απλά να διαχειριστεί , όπως λέγεται από  πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους, τις μνημονιακές διατάξεις και τις προσταγές των «μεγάλων» της ΕΕ και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Από το 2011 αλλά και αργότερα από αυτό το μπλογκ, πολύ πριν φτάσουμε στη σημερινή  τραγική κατάσταση, προτείναμε τις ανατροπές, πολιτικές και κοινωνικές που ήταν απαραίτητες για να προληφθεί το αδιέξοδο. Το κατά πόσον περιμέναμε, ότι είτε οι πολιτικές δυνάμεις (το άθλιο πολιτικό κατεστημένο) είτε ο κυπριακός λαός (κατά Θεμιστοκλή Δέρβη , ο κυπριακός ζοππόβορτος λαός) θα οδηγούσαν τον τόπο στις εν λόγω ανατροπές, είναι άλλη κουβέντα.

Η ευθύνη πάντως διαμοιράζεται, ίσως όχι (σίγουρα όχι) στα ίσα, αλλά πάντως διαμοιράζεται και στους δύο «παράγοντες» της δημοκρατίας, πολιτικό κατεστημένο και λαό. Το πολιτικό κατεστημένο, αυτό το πολιτικό κατεστημένο, που μας οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα και που σήμερα διεκδικεί να μας σώσει, χωρίς καν να έχει προηγηθεί μια ουσιαστική αυτοκριτική, χωρίς ούτε καν να έχει προηγηθεί μια ουσιαστή προσπάθεια αλλαγής στο τρόπο που πολιτεύεται, στο τρόπο που απευθύνεται στο λαό (ακόμα ακούμε για Μακάριο, Γρίβα, αριστερά για να μην βγει η δεξιά και τούμπαλιν κοκ), αυτό το πολιτικό κατεστημένο (στο σύνολο των πολιτικών δυνάμεων) που όλα αυτά τα χρόνια διεπλέκετο με το τραπεζικό κατεστημένο και σήμερα το «καταγγέλει» ανώνυμα, λες και μιλάμε για κτίρια και εταιρίες φαντάσματα και όχι για άτομα, φέρει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης.

Το καλοκαίρι του 2011, η ιστορία του τόπου στιγματίστηκε από τα τραγικά γεγονότα στο Μαρί. Ο λαός έδειξε για πρώτη φορά ότι ήταν έτοιμος να βάλει τέλος στην πολιτική ασυδοσία. Το «κίνημα» όμως που δημιουργήθηκε και η άτυπη ηγεσία του, ενώ από τότε οσφριζόταν που οδηγείτο ο τόπος,  περιόρισε τη δράση του στις «απολίτικες» και άνευ συγκεκριμένου ανατρεπτικού πολιτικού στόχου συγκεντρώσεις  - «μνημόσυνα» έξω από το προεδρικό μέγαρο με προδιαγεγραμμένο το «άδοξο» τέλος. Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι θα έπρεπε να κηρυχθεί η επανάσταση και να πάρει ο λαός τα «καρυοφύλια»  και τις μολότοφ. Το αντίθετο. Θα έπρεπε τότε, ο λαός ή το λαϊκό «κίνημα» να θέσει το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας προ των ευθυνών της, για μια συλλογική δράση, έξω από τα άθλια πολιτικά τους παιχνίδια εξουσίας με σκοπό την πρόληψη της επερχόμενης καταστροφής. Την ευθύνη της αποτυχίας της «εκμετάλλευσης» αυτού του μομέντουμ, την φέρει ο καθένας από εμάς. Την φέρουμε και όσοι είμασταν παρόν στο προεδρικό το θλιβερό αυτό καλοκαίρι, και όσοι «ηγούνταν» της προσπάθειας και όσοι παρακολουθούσαν από τις τηλεοράσεις τους (αν είχαν ρεύμα) τα τεκτενόμενα έξω από το προεδρικό. Ας μην βιαστεί κάποιος να πει, ότι δεν ήταν πρέπον να «εκμεταλλευτούμε»  τις ανθρώπινες τραγωδίες του χαμού δεκατριών ανθρώπων για πολιτικούς σκοπούς. Πολιτική είναι η ίδια η ζωή μας. Άλλωσε, και στο πόρισμα Πολυβίου, αναφέρεται ρητά το μερίδιο ευθύνης,  διαχρονικά της πολιτικής ηγεσίας του τόπου στην καταστροφή. Η δράση για πολιτικές ανατροπές προκειμένου να προλαμβάναμε την ασυγκρίτως μεγαλύτερη «έκρηξη» της σημερινής κρίσης ήταν και απολύτως δικαιολογημένη και απολύτως επιβεβλημένη. Χάθηκε. Αφέθηκε η λαϊκή αντίδραση, βορά στα πολιτικά παίγνια των κομματικών μηχανισμών.

Στις επερχόμενες εκλογές, οι τρεις εκπρόσωποι του διεφθαρμένου πολιτικού κατεστημένου μας, αυτού του κατεστημένου που φέρει την ευθύνη και για την έκρηξη στο Μαρί και για την «έκρηξη» της άνευ προηγουμένου απώλειας της εθνικής μας κυριαρχίας, του μνημονίου, των αδιεξόδων που οδηγήθηκαν δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, του επερχόμενου ξεπουλήματος του εθνικού μας πλούτου, του υποθηκευμένου μέλλοντος του τόπου, διεκδικούν την ψήφο μας. Ένας από τους τρεις θα εκλεγεί. Κατά πάσα πιθανότητα, ο εκλεκτός του ΔΗΣΑΚΕΛΙΚΟΥ μετώπου, ο άνθρωπος που θα συνεχίσει με συνέπεια την πολιτική Χριστόφια στο κυπριακό, θα υλοποιήσει τις ιδιωτικοποιήσεις που συμφώνησε ο Χριστόφιας και θα βοηθήσει το ΑΚΕΛ να ξανασυσπειρώσει το κομματικό του πελατολόγιο, ο Νίκος Αναστασιάδης.

Όποιος και να εκλεγεί στο δεύτερο γυρό... όποιος και να εκλεγεί θα πρέπει στη πρώτη Κυριακή να έχει πάρει ένα σαφές πολιτικό μήνυμα από το λαό. Το μήνυμα της αμφισβήτησης. Το μήνυμα ότι δεν μπορεί να συνεχίσει τη πεπατημένη της για δεκαετίες πολιτική, που μας έφερε στη σημερινή «έκρηξη». Το μήνυμα ότι όποιος και να εκλεγεί θα έχει πολύ σύντομα να αντιμετωπίσει  την οργή του λαού αν δεν προχωρήσει στις απαραίτητες ανατροπές που θα δώσουν προοπτική εξόδου από την «κρίση». Στη πρώτη Κυριακή, όλες οι πολιτικές δυνάμεις, ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο του τόπου, θα πρέπει να πάρουν το μήνυμα ότι πρέπει να προχωρήσουν σε οδηνηρή αυτοκριτική, να εγκαταλείψουν τους «φτηνούς» πολιτικάντικους σχεδιασμούς τους και να συνεργαστούν στα πλαίσια μιας πραγματικής ανατροπής, στο κυπριακό, στην αποκατάσταση της κυριαρχίας μας και στην πολιτική για εξόδο από την κρίση.

Όποιος και να είναι ο επόμενος πρόεδρος.

Θα πρέπει στο πρώτο γύρο και οι τρεις υποψήφιοι και τα κομματικά τους επιτελεία να έχουν φάει ένα δυνατό χαστούκι με απροσδόκητα χαμηλά ποσοστά.

Γι αυτό, την πρώτη Κυριακή, δεν μπαίνω σε ψευτοδιλήμματα. Δεν επιλέγω τον λιγότερο αναξιόπιστο. Την πρώτη Κυριακή επιλέγω να στείλω το μήνυμα που ΔΕΝ έστειλα τον Ιούλιο του 2011. Ότι ο τόπος δεν σηκώνει πια, κομματικές στρατηγικές.

Γι αυτό ΕΠΙΛΕΓΩ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ στις εκλογές. Γι αυτό επιλέγω ένα από τους μικρούς υποψήφιους για να καταγράψω όσο το δυνατό μειωμένο ποσοστό στους τρεις «μεγάλους». Για να μπορέσω να έχω ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Το παράδειγμα



 
20 Απριλίου 1946,
Ο Στέλιος βρίσκεται στη Βοστώνη. Έχει στα χέρια του μια υπεύθυνη δήλωση και ένα εκβιαστικό δίλημα από τους γιατρούς. Στην πραγματικότητα δεν έχει κανένα δίλημα. Έχει έρθει στη Βοστώνη για ένα σκοπό και δεν πρόκειται να κάνει πίσω για κανένα λόγο.
Όλα άρχισαν 36 χρόνια πριν, στον Στατό της Πάφου, όταν δύο νέοι ο Γιάννης και η Ελένη έφερναν στον κόσμο ένα δυνατό αγοράκι. Μεγαλώνοντας του άρεσε να τρέχει με κάθε ευκαιρία μέχρι τα διπλανά χωριά 15-20 χιλιόμετρα και να επιστρέφει πίσω. Από την εφηβεία ο Στέλιος ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και στα είκοσι του ήταν αθλητής του ΓΣΟ στην Λεμεσό. Πολύ σύντομα μετακομίζει στην Αθήνα όπου εργάζεται ως εισπράκτορας της Εταιρίας Ηλεκτρισμού ενώ παράλληλα ασχολείται με τον αθλητισμό μεγάλων αποστάσεων και σαρώνει τα μετάλλια. Καταρρίπτει μάλιστα και το για 40 χρόνια ρεκόρ του Σπύρου Λούη.
Το 1941, μετά την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας στην Ελλάδα, ο Στέλιος παντρεύεται και δημιουργεί την πενταμελή του οικογένεια. Είναι μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδος για τον ίδιο και την οικογένεια του. Φτώχεια, κακουχία, ανέχεια. Εξακολουθεί να είναι εισπράκτορας της εταιρίας ηλεκτρισμού και λόγω της αναγνωρισιμότητας του, εξασφαλίζει κάθε τόσο λίγα λαχανικά για να μπορέσει να θρέψει τα παιδιά του. Το 1943 συλλαμβάνεται μαζί με 49 άλλους Έλληνες από τους Γερμανούς, μετά την δολοφονία Γερμανού στρατιώτη. Ο Γερμανός αξιωματικός, παλιός μαραθωνοδρόμος αναγνωρίζει την Στέλιο και τον απελευθερώνει. Οι υπόλοιποι Έλληνες, ως εκδήλωση αντιποίνων για την δολοφονία του γερμανού στρατιώρη εκτελούνται. Έκτοτε ο Στέλιος κρύβει και βοηθάει αντιστασιακούς και συμμάχους στο σπίτι του μέχρι στο τέλος της κατοχής.
Το 1946 και ενώ η κατοχή έχει τερματιστεί, ο ελληνικός λαός βυθίζεται στον εμφύλιο πόλεμο. Όταν η Ευρώπη αρχίζει να ξαναχτίζεται, ο ελληνικός λαός αλληλοσπαράζεται από ένα παρανοϊκό πόλεμο που αφορά στην επιλογή της τοποθέτησης της Ελλάδας σε ζώνη επιρροής ενός εκάστου των δύο μεγάλων νικητών του πολέμου, της Δύσης ή της Σοβιετική Ένωσης. Ο λαός οδηγείται σε ακόμα χειρότερη κατάσταση.
Ο Στέλιος, δεν μπορεί να είναι απλός παρατηρητής. Αποφασίζει να κάνει κάτι για να βοηθήσει την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό. Ζητά από την πολιτεία να τον στείλει στον πεντηκοστό μαραθώνιο της Βοστώνης για να προσπαθήσει να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη για την άθλια κατάσταση του ελληνικού λαού. Δυστυχώς ο ΣΕΓΑΣ απαντάει ότι λόγω της κακής οικονομικής δυσχέρειας δεν μπορεί να βοηθήσει.
Κινεί γη και ουρανό, για να εξασφαλίσει την βίζα και κάποια λεφτά, πουλάει ότι έχει και δεν έχει και ο εξαντλημένος και εξαιρετικά κοκκαλιάρης και αδύναμος αλλά αποφασισμένος να κάνει κάτι για τον ελληνικό λαό Στέλιος, βρίσκεται στη Βοστώνη.
Εκεί οι γιατροί λόγω της άθλιας κατάστασης της υγείας του, δεν του επιτρέπουν να αγωνιστεί γιατί πιστεύουν ότι υπάρχει ο κίνδυνος ακόμη και να πεθάνει κατά τη διάρκεια του μαραθωνίου. Μετά από την επιμονή του, του ζητείται να υπογράψει υπεύθυνη δήλωση, ότι δηλαδή είναι εις γνώση του η κακή κατάσταση της υγείας του... και φυσικά υπογράφει.
Στις 12 το μεσημέρι της 20ης Απριλίου 1946, με τον αριθμό 77 ο Στέλιος αρχίζει να τρέχει στον μαραθώνιο της Βοστώνης, κόντρα σε δεκάδες αθλητές από όλο το κόσμο αλλά και στα φαβορί, τον αμερικανό Τζόνι Κέλι και τον Άγγλο Κένεθ Μπέιλι. Στην αρχή του αγώνα ο Στέλιος βρίσκεται αρκετά πίσω αλλά σιγά σιγά, ανεβάζει ταχύτητα και προσπερνά τους συναθλητές του, τον ένα μετά τον άλλο. Στα τελευταία χιλιόμετρα είναι δεύτερος, με πρώτο τον Αμερικανό Τζόνι Κέλι. Οι Έλληνες ομογενείς ενθουσιασμένοι τον εμψυχώνουν. Ακούγεται «Καλά πας Στέλιο... έστω και δεύτερος». Μετά από λίγο ένας Αμερικάνος δημοσιογράφος που παρακολουθεί τον αγώνα φωνάζει στον Στέλιο «Ο Κένεθ έσπασε, ήρθε η ώρα να φύγεις...» Πράγματι πολύ σύντομα ο Στέλιος Κυριακίδης προσπερνά  τον μέχρι εκείνη τη στιγμή πρωτοπόρο Κένεθ Μπέιλι και ακούγοντας ένα ηλικιωμένο ομογενή να του φωνάζει «Για την Ελλάδα Στέλιο μου! Για τα παιδιά σου!» πέρνει τεράστια δύναμη και αναπτύσει εντυπωσιακή ταχύτητα κάνοντας πανευρωπαϊκό ρεκόρ.
Την επομένη o δημοσιογράφος της Boston Sunday Post έγραφε: «Έχω ξαναδεί πολλούς αθλητές να κλαίνε είτε από χαρά για το θρίαμβό τους είτε από λύπη για την ήττα τους. Αυτός ο Αθηναίος με τα ευγενή αισθήματα δάκρυσε αληθινά, με δάκρυα που έβγαιναν μέσα από τη δυνατή ελληνική καρδιά του. Μια καρδιά που δεν τον πρόδωσε στα 26 μίλια που διήνυσε, αλλά που κόντεψε να σπάσει όταν έφτασε στο τέρμα, τόσο από περηφάνια για τη νίκη του όσο και από θλίψη για τις κακουχίες που περνούσε η πατρίδα του».
‘Οταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρυ Τρούμαν συναντιέται με τον αθλητή Κένεθ Μπέιλι τον ρωτάει πως νικήθηκε από ένα τόσο αδύνατο και κοκκαλιάρη αθλητή ο δεύτερος απαντάει: «Πως θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ έναν τέτοιον αθλητή; Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα»
Ακολούθως απευθύνεται προς τον Στέλιο Κυριακίδης: «Εσύ, παιδί μου, είσαι άξιος συγχαρητηρίων. Για πες μου. Τι θες να κάνω για σένα; Θες ρούχα; Τρόφιμα να δυναμώσεις; Χρήματα; Ό,τι θες από μένα» και ο Κυριακίδης απαντάει: «Σας ευχαριστώ, πρόεδρε. Δεν θέλω τίποτα για εμένα. Το μόνο που ζητώ, κύριε Τρούμαν, είναι να στείλετε ρούχα και τρόφιμα στα 7 εκατομμύρια Έλληνες που λιμοκτονούν. Αυτό ζητάω. Να βοηθήσετε τον λαό μου που υποφέρει».

Η συγκίνηση για το επίτευγμα του Στέλιου Κυριακίδη υπήρξε καθολική. Οι προτάσεις προς τον «νέο Φειδιππίδη» όπως έγραψαν οι Αμερικάνικες εφημερίδες διαδέχονταν η μια την άλλη. Λεφτά, προτάσεις για παραμονή στην Αμερική, μέχρι και προτάσεις για να γίνει ηθοποιός στο Χόλιγουντ. Η απάντηση του Στέλιου όμως ήταν ξεκάθαρη, όσο ξεκάθαρη ήταν και η πρόθεση του από την πρώτη στιγμή που έμπαινε σ’ αυτή τη διαδικασία. «Τίποτα για μένα. Μόνο για την Ελλάδα. Σας παρακαλώ μην ξεχνάτε την πατρίδα μου»

Ο Στέλιος Κυριακίδης παραμένει στην Αμερική για ένα μήνα προσπαθώντας να μαζέψει την μεγαλύτερη δυνατή βοήθεια για τον Ελληνικό λαό. Πράγματι, επιστρέφει στην Ελλάδα με 250.000 δολάρια (ο μέσος μισθός στην Ελλάδα τότε ήταν 50 δολάρια) και έξι πλοία με φάρμακα, ρούχα και φαγητά για τον εξαντλημένο ελληνικό λαό.
65 χρόνια μετά,  Ελλάδα και Κύπρος κτυπιούνται από την χειρότερη μεταπολεμική κρίση. Εκχωρείται η κυριαρχία τους, υποθηκεύεται το μέλλον τους, ο λαός οδηγείται στην ανεργία, στην ανέχεια.
Το μεγαλείο της ψυχής του αγροτόπαιδου Στέλιου Κυριακίδη αποτελεί σήμερα ένα τεράστιο, υπέροχο παράδειγμα προς μίμηση. Όχι γιατί τίμησε την Ελλάδα στον μαραθώνιο της Βοστώνης. Όχι γιατί συγκίνησε σύσσωμο τον Ελληνισμό και όχι μόνον, με το αθλητικό του κατόρθωμα. Αλλά γιατί μας θυμίζει την ΑΤΟΜΙΚΗ ευθύνη του καθενός από εμάς, των απλών πολιτών, του αγρότη, του εργάτη, του δημόσιου υπαλλήλου, του ιδιώτη, του επιχειρηματία απέναντι στο συνάνθρωπο μας, απέναντι στην κοινωνία μας, απέναντι στο λαό μας, στο έθνος μας. Ο καθένας από εμάς, ας αναλογιστεί τι καλύτερο μπορεί να κάνει για το μέλλον αυτού του τόπου, για το μέλλον των παιδιών μας. 


Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

14 Αυγούστου 1996




 
«14 Αυγούστου 1996.

Πριν από λίγο  αποχαιρετήσαμε τον Τάσο. Απαρηγόρητη η ετοιμόγεννη γυναίκα του, η οικογένεια του, οι φίλοι του, όλη η Κύπρος. Γιατί; Πονάει η ψυχή μου. Κι όμως δεν είναι μίσος για τους δολοφόνους, αυτό που νιώθω. Είναι η αδικία, που στοίχειωσε την πατρίδα μας εδώ και 22 ολόκληρα χρόνια, στοιχειώνει και την καρδιά μου. Είναι κι η Αμμόχωστος που μας καρτερεί, είναι κι Αμμόχωστος που μας μαγεύει. Ξέρω ότι όση ώρα ήταν πεσμένος χάμω,  το βλέμμα του ήταν στραμμένο στη βασιλεύουσα, λίγα μέτρα πιο πέρα.

Σήμερα είναι η μέρα, σήμερα οι σημαίες της κατοχής θα πέσουν και εγώ θα τρέξω. Σήμερα, τα μάτια μου, τα μάτια της ψυχής μου θα γίνουν τα μάτια του Τάσου καθώς θα τρέχω στα στενά του Βαρωσιού, θα πλατσουρίζω στην παραλία της Πόλης μας. Σήμερα ο Τάσος θα «περπατήσει» στην πόλη που μας μάγευε από παιδάκια.

Στέκομαι μπροστά στο οδόφραγμα της Δερύνιας. Λίγα μέτρα από το σημείο που πότιζε πριν τρεις μέρες ο Τάσος με το αίμα του. Η φωνή του Τάσου αντηχεί στ’αφτιά μου. Η Πόλη στο βάθος με μαγεύει, με καλεί. Τρέχω προς το κατοχικό φυλάκιο.
Φωνές. « Ρε μη πας κοντά κοντά ρε, ρε μη πηγαίνεις κοντά. Έλα έξω ρε μαλάκα...»
Αρχίζω να σκαρφαλώνω στον ιστό της κατοχικής σημαίας. Ανεβαίνω. Ακούω ένα μπαμ... ταυτόχρονα νιώθω  ένα κάψιμο στο λαιμό. Προς στιγμή παγώνω, χάνω τη δύναμή μου. Κοιτάζω προς την Αμμόχωστο. Μαγεύομαι. Παίρνω δύναμη από τη δύναμη της θαλασσοφίλητης πόλης, συνεχίζω, σκαρφαλώνω όλο και πιο ψηλά, σκίζω τη σημαία της ντροπής και πετάγομαι κάτω. Αρχίζω να τρέχω προς την Πόλη που με καλεί. Μαζί με μένα βλέπω κι άλλους να τρέχουν δίπλα μου. Είναι ένας μαθητής, με την επίσημη μαθητική του στολή, τυλιγμένος με την ελληνική σημαία.
-        Είμαι ο Πέτρος. Οι φίλοι μου φωνάζουν με Πετράκη.

Πιο πέρα ένας νέος γύρω στα 30.  Η μορφή του μου είναι γνωστή. Τον χαιρετάω. Με κοιτάει. Το βλέμα του είναι σπινθηροβόλο.

-        Είμαι ο Γρηγόρης, που τη Λύση. Επερίμενα την πολλά χρόνια τούτη τη μέρα...

'Ολο σας αποχαιρετώ κι ακόμα μένω. Ναι, η πιο μεγάλη πράξη της ζωής μας
είναι η απόφαση του θανάτου μας, όταν υπάρχει κάποια διέξοδος,
όταν μπορείς και να τον αποφύγεις, και συ τον διαλέγεις
σαν τιμή και σα χρέος για τους άλλους, πιο πέρα απ' τις ανάγκες σου.
'Οποιος μπορεί να νικήσει μια στιγμή τη ζωή του νικάει και το θάνατο. Το 'μαθα (1)
                   
Η πόλη της Αμμοχώστου με πλησιάζει. Τρέχω όλο και πιο γρήγορα προς το μέρος της. Δεν κουράζομαι. Στα δεξιά μου ένας αγαπημένος φίλος. Είναι ο Τάσος.... Είναι ήρεμος μ’ένα πλατύ χαμόγελο που χωράει  τον κόσμο όλο. Στο δεξί του χέρι κρατάει ένα κοριτσάκι με όμορφα χρυσόξανθα μαλλιά που ανεμίζουν καθώς τρέχει χοροπηδώντας καθ’οδόν προς το Βάρωσι. Μα πως είναι δυνατόν;
Θυμήθηκα εκείνο το κάψιμο στο λαιμό όταν σκαρφάλωνα στον ιστό αλλά τίποτα δε μπορούσε να με σταματήσει πια.

Τρέχω. Είμαι σε ένα μποστάνι. Ένας γεροντάκος με κοιτάει και μου γνέφει. Είναι ο παππούς ο Σολάκης. Κοντοστέκομαι. Βγάζει ένα κουβά νερό από το πηγάδι και μου το προσφέρει.

-        Πιες γιε μου, να ξεδιψάσεις. Ήρτες γιέ μου… έξερα το ότι μια μέρα ήταν να ρτεις. Επερίμενα σε. Άτε πήεννε τωρά.

Κοιτάω γύρω μου. Όλο και περισσότεροι είναι μαζί μου. Στο ομορφότερο “ταξίδι” της ζωής μου. Στο δρόμο προς την Πόλη μας. Κάποιους τους αναγνωρίζω. Στην είσοδο της Αμμοχώστου με χαιρετάει ο Τεύκρος με το τόξο του.

ἐς γῆν ἐναλίαν Κύπρον, οὗ μ᾿ ἐθέσπισεν
οἰκεῖν Ἀπόλλων, ὄνομα νησιωτικὸν
Σαλαμίνα θέμενον τῆς ἐκεῖ χάριν πάτρας. (2)

Είναι όλοι εκεί. Σε μια πόλη γεμάτη κόσμο, γέλια, χαρές, παιχνίδια κι έρωτα. Περπατάω στα στενά της. Το σπίτι της γιαγιάς της Άννας. Μοσχοβολάει φρεσκοψημένο ψωμί.

Τότες ἄκουσα βήματα στὰ χαλίκια.
Δὲν εἶδα πρόσωπα- σὰ γύρισα εἶχαν φύγει.
Ὅμως βαριὰ ἡ φωνὴ σὰν τὸ περπάτημα καματεροῦ,
ἔμεινε ἐκεῖ στὶς φλέβες  τ᾿ οὐρανοῦ  στὸ κύλισμά  της θάλασσας
μέσα στὰ βότσαλα πάλι καὶ πάλι:

Ἡ γῆς δὲν ἔχει κρικέλια
γιὰ νὰ τὴν πάρουν στὸν ὦμο καὶ νὰ φύγουν
μήτε μποροῦν, ὅσο κι ἂν εἶναι διψασμένοι
νὰ γλυκάνουν τὸ πέλαγο μὲ νερὸ μισὸ δράμι.
Καὶ τοῦτα τὰ κορμιὰ
πλασμένα ἀπὸ ἕνα χῶμα ποὺ δὲν ξέρουν,
ἔχουν ψυχές.
Μαζεύουν σύνεργα γιὰ νὰ τὶς ἀλλάξουν,
δὲ θὰ μπορέσουν- μόνο θὰ τὶς ξεκάμουν
ἂν ξεγίνουνται οἱ ψυχές.
Δὲν ἀργεῖ νὰ καρπίσει τ᾿ ἀστάχυ
δὲ χρειάζεται μακρὺ καιρὸ
γιὰ νὰ φουσκώσει τῆς πίκρας τὸ προζύμι,
δὲ χρειάζεται μακρὺ καιρὸ
τὸ κακὸ γιὰ νὰ σηκώσει τὸ κεφάλι,
κι ὁ ἄρρωστος νοῦς ποὺ ἀδειάζει
δὲ χρειάζεται μακρὺ καιρὸ
γιὰ νὰ γεμίσει μὲ τὴν τρέλα,
νῆσος τίς ἐστι... «. (3)

Περνάω από τα αξέχαστα καλλιμάρμαρα μέγαρα του Λυκείου Ελληνίδων Αμμοχώστου, του Γυμνασίου Αμμοχώστου.

Και το Δημοτικό Μέγαρο, η Δημοτική Βιβλιοθήκη και η Πινακοθήκη...

Οι εκκλησίες του Αγίου Νικολάου, της Αγίας Ζώνης, του Τιμίου Σταυρού. Λένε πως στην Αμμόχωστο υπάρχουν 365 εκκλησιές. Τόσες ώστε να λειτουργεί μια κάθε μέρα.

Είναι μια πόλη μαγική. Πιο κάτω είναι ο ΓΣΕ (Γυμναστικός Σύλλογος Ευαγόρα). Μέσα είναι καμιά εικοσαριά νέοι που προπονούνται. Αναγνωρίζω τον Κυριάκο Μάτση και τον Παναγιώτη Τουμάζο.
Η λεωφόρος Κέννεντυ σφίζει από ζωή. Σαν άλλοτε. Παιδάκια που παίζουν, έφηβοι που αναζητούν… να γίνουν άντρες, νέοι που μεθούν, άλλοι που ψάχνουν το ταίρι τους, κοριτσόπουλα που φλερτάρουν, μεγαλύτεροι  που βολτάρουν. Είναι όλοι εδώ.

Η ευτυχέστερη μέρα της ζωής μου. Σήμερα είμαι ελεύθερος. Σήμερα η Αμμόχωστος είναι λεύτερη. Σήμερα ο Ευαγόρας κάθεται και πάλι στον θρόνο του.»

Αύγουστος 2012

16 χρόνια μετά. Στέκομαι στο οδόφραγμα της Δερύνιας. Λίγα μέτρα από το σημείο που πότισαν ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού με το αίμα τους.  Αγναντεύω για ώρα τη βασιλεύουσα. Αυτή η πόλη σε μαγεύει. Μπορεί να είναι ο Τεύκρος ή ο Ευαγόρας, ο Γρηγόρης, ο Πετράκης,  ο Τάσος,  ο Σολωμός. Οι φωνές και οι μυρωδιές της, οι έρωτες και οι ιστορίες της, οι εκκλησιές, οι θάλασσες της.
Λίγο πιο πέρα βρίσκεται μια νέα γυναίκα. Κρατάει από το χέρι ένα όμορφο ξανθό κοριτσάκι  γύρω στα 15. Το κοριτσάκι κοιτάει προς την Πόλη. Είναι φανερά συγκινημένη. Η μητέρα, γυρνάει προς το κοριτσάκι, βλέπει τα βουρκωμένα της μάτια...

«Πάμεν Αναστασία μου. Θα μας περιμένουν για το μνημόσυνο του μπαμπά. Εν να ρτει μια μέρα που εν να πάμε Αναστασία μου...»

Πήγαινε Αναστασία. Σας περιμένουν για το μνημόσυνο του μπαμπά.  θα έρθει μια μέρα που θα ξαναπάς... στην Αμμόχωστο.

1.      Απόσπασμα από τον Αποχαιρερισμό Γ. Ρίτσου
2.      Απόσπασμα από το ποίημα Ελένη Γ. Σεφέρη
3.      Απόσπασμα από το ποίημα Σαλαμίνα της Κύπρος Γ. Σεφέρη

Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

ΑΚΕΛ χωρίς αιδώ

ΑΚΕΛ χωρίς αιδώ



Μετά την εις βάθος διερεύνηση της υπόθεσης του Μαρί και ειδικότερα του διοικητή του ναυτικού του Ανδρέα Ιωαννίδη και κατ επέκταση της οικογένειας του... εσείς τζι πας στο ΑΚΕΛ και στη Χαραυγή, μήπως έφτασε ο καιρός να διερευνήσετε τι πραγματικά έγινε και με άλλες ύποπτες υποθέσεις; Με την ανατίναξη του κρυσφηγέτου του Αυξεντίου ας πούμε; Μήπως λήφθηκαν από πλευράς του υπαρχηγού τα μέτρα που έπρεπε προκειμένου να αποφευχθεί η καταστροφή; Μήπως υπήρχαν σκοτεινές δυνάμεις  πίσω από την ανατίναξη που υπονομεύαν το ΑΚΕΛ; Αλλά και η ανατίναξη του αχυρώνα του Λιοπετριού μπορεί να κρύβει σκοτεινές δυνάμεις που σκοπεύαν να πλήξουν το ΑΚΕΛ; Ψάξατε τα ταξίδια των συγγενών των ηρώων; Πού πήγαν, που μείναν, τι έφαγαν αλλά και κυρίως, με ποιους έφαγαν; Για να δούμε αν υπήρξαν σκοπιμότητες πίσω από όλη αυτή τη σκοτεινή περίοδο της ιστορίας μας... Πεδίον έρευνας, δόξης και λάσπης λαμπρόν, ανοίγεται μπροστά στους φωστήρες του ΑΚΕΛ και των οργάνων της. Και εις κατώτερα...

Σάββατο 4 Αυγούστου 2012

Ο πρόεδρος έχει δίκαιο

Ο πρόεδρος έχει δίκαιο

Σε συνέντευξη που έδωσε στον LGR του Λονδίνο, στα πλαίσια των πολλών που δήλωσε, είπε και το εξής «Η  καταστροφολογία όμως και το να εκπέμπεις μίσος στους πολιτικούς σου αντιπάλους χαρακτηρίζουν χώρες και λαούς με υποανάπτυκτη πολιτική κουλτούρα» υπονοόντας την αντιπολίτευση στην Κύπρο. Χαρακτήρισε λοιπόν τα κόμματα της αντιπολίτευσης ως «υπανάπτυκτα» με αποτέλεσμα να ξεσηκώσει νέο κύμα αντιδράσεων στην Κύπρο.
Το έχουμε ξαναναφέρει σ’ αυτό το μπλογκ. Ο πρόεδρος βρίσκεται σε κατάσταση συνεχούς διαμαρτηρίας λες και είναι αντιπολιτευόμενος δημοσιογράφος. Μοιράζει ευθύνες δεξιά κι αριστερά  λες και τα προεδρικά του καθήκοντα εξαντλούνται στην ανάλυση και την καταγγελεία των όσων στρεβλών συμβαίνουν στον τόπο. Στα τακτά αυτά παραληρήματα του έχει αφήσει ως παρακαταθήκη δεκάδες αμίμητες δηλώσεις που θα μείνουν ως αρνητική παρακαταθήκη στην πολιτική ιστορία του τόπου.
Κι όμως, ο πρόεδρος στην προκειμένη περίπτωση έχει απόλυτο δίκαιο. Και το γνωρίζει και ο ίδιος και τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Γιατί τι άλλο από «υπανάπτυκτη» μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την αντιπολίτευση του ΔΗΣΥ... που για δύο και πλέον χρόνια στήριζε την κυβέρνηση Χριστόφια, ως Ακελικότερο του ΑΚΕΛ στην καταστροφική του πολιτική στο Κυπριακό και τώρα υπό την προοπτική των προεδρικών εκλογών μεταβλήθηκε σε σκληρό κατήγορο της πολιτικής Χριστόφια.
Γιατί τι άλλο από «υπανάπτυκτη» μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει την αντιπολίτευση του ΔΗΚΟ που για τρεισίμιση χρόνια βρισκόνταν στην συμπολίτευση στηρίζοντας με τον χυδαιότερο τρόπο την αλλοπρόσαλλη πολιτική Χριστόφια / ΑΚΕΛ/ ΔΗΣΥ και ταυτόχρονα αλληθόριζε αντιπολιτευόμενο μπας και μπορέσει και συγκρατήσει την κομματική του πελατεία.
Γιατί τι άλλο από «υπανάπτυκτη» μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει την αντιπολίτευση της ΕΔΕΚ που αφού περνούσε κι αυτή από τα σαλόνια του προεδρικού συμπολιτευόμενη με το ΑΚΕΛ για δύο χρόνια, αποχώρησε όταν συνειδητοποίησε ότι η κομματική της βάση ήταν έτοιμη να εκραγεί.
Ή τί άλλο από υπανάπτυκτη μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την αντιπολίτευση που μετά το Μαρί, τη πρωτοφανή αντίδραση του κυπριακού λαού και την έκθεση καταπέλτη της διερευνητικής επιτροπής κατά του προέδρου, αυτή βολεύτηκε στην θαλπωρή της αντιπολίτευσης και της αποκόμησης μικροκομματικών οφελών από την παραμονή του Χριστόφια στην προεδρία προσβλέποντας στο 2013.
Ή μήπως δεν είναι υπανάπτυκτη η αντιπολίτευση των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου, που αφού για μήνες διερευνούσαν πιθανή τους συνεργασία για τις εκλογές του 13, κατέληξαν να περιφέρονται ως περιοδεύον τσίρκο ψάχνοντας απεγνωσμένα για υποψήφιο, εξουδετερώνοντας έτσι την λαϊκή απαίτηση για πραγματική αλλαγή. Για να μην σχολιάσω το αλλοπρόσαλλο φλερτ των ΔΗΚΟ, ΕΥΡΩΚΟ με τον ΑΝΑΝικό Αναστασιάδη.
Ή μήπως δεν είναι υπανάπτυκτη η αντιπολίτευση που ενώ βρισκόμαστε ένα βήμα πριν την υπογραφή μνημονίου με το ΔΝΤ, δεν έχει να εκφράσει κανένα λόγο, καμιά ουσιαστική πρόταση, καμιά αντίδραση, παρά μόνο γενικολογίες περί της αναγκαιότητας εξόδου από την κρίση. 
Ο «υπανάπτυκτος» πρόεδρος γνωρίζει ότι η παραμονή του στην προεδρία στηρίζεται στην «υπανάπτυκτη» αντιπολίτευση του τόπου, η δε «υπανάπτυκτη» αντιπολίτευση γνωρίζει πολύ καλά ότι η συντήρηση των ποσοστών τους και η εδραίωση τους στην εξουσία στηρίζεται στην «υπανάπτυκτη» προεδρία Χριστόφια – ΑΚΕΛ.
Έτσι λοιπόν, όλοι μαζί «υπανάπτυκτη» κυβέρνηση και «υπανάπτυκτη» αντιπολίτευση, παραδινόμαστε στο ΔΝΤ και στις ορέξεις της Τουρκίας. Και ο λαός... ας ελπίζει (Η ελπίδα να πεθάνει προ-τελευταία: http://grosplans.blogspot.com/2012/07/blog-post_14.html)