Το παράδειγμα

 

20 Απριλίου 1946,

Ο Στέλιος βρίσκεται στη Βοστώνη. Έχει στα χέρια του μια υπεύθυνη δήλωση και ένα εκβιαστικό δίλημα από τους γιατρούς. Στην πραγματικότητα δεν έχει κανένα δίλημα. Έχει έρθει στη Βοστώνη για ένα σκοπό και δεν πρόκειται να κάνει πίσω για κανένα λόγο.

Όλα άρχισαν 36 χρόνια πριν, στον Στατό της Πάφου, όταν δύο νέοι ο Γιάννης και η Ελένη έφερναν στον κόσμο ένα δυνατό αγοράκι. Μεγαλώνοντας του άρεσε να τρέχει με κάθε ευκαιρία μέχρι τα διπλανά χωριά 15-20 χιλιόμετρα και να επιστρέφει πίσω. Από την εφηβεία ο Στέλιος ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και στα είκοσι του ήταν αθλητής του ΓΣΟ στην Λεμεσό. Πολύ σύντομα μετακομίζει στην Αθήνα όπου εργάζεται ως εισπράκτορας της Εταιρίας Ηλεκτρισμού ενώ παράλληλα ασχολείται με τον αθλητισμό μεγάλων αποστάσεων και σαρώνει τα μετάλλια. Καταρρίπτει μάλιστα και το για 40 χρόνια ρεκόρ του Σπύρου Λούη.

Το 1941, μετά την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας στην Ελλάδα, ο Στέλιος παντρεύεται και δημιουργεί την πενταμελή του οικογένεια. Είναι μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδος για τον ίδιο και την οικογένεια του. Φτώχεια, κακουχία, ανέχεια. Εξακολουθεί να είναι εισπράκτορας της εταιρίας ηλεκτρισμού και λόγω της αναγνωρισιμότητας του, εξασφαλίζει κάθε τόσο λίγα λαχανικά για να μπορέσει να θρέψει τα παιδιά του. Το 1943 συλλαμβάνεται μαζί με 49 άλλους Έλληνες από τους Γερμανούς, μετά την δολοφονία Γερμανού στρατιώτη. Ο Γερμανός αξιωματικός, παλιός μαραθωνοδρόμος αναγνωρίζει την Στέλιο και τον απελευθερώνει. Οι υπόλοιποι Έλληνες, ως εκδήλωση αντιποίνων για την δολοφονία του γερμανού στρατιώρη εκτελούνται. Έκτοτε ο Στέλιος κρύβει και βοηθάει αντιστασιακούς και συμμάχους στο σπίτι του μέχρι στο τέλος της κατοχής.

Το 1946 και ενώ η κατοχή έχει τερματιστεί, ο ελληνικός λαός βυθίζεται στον εμφύλιο πόλεμο. Όταν η Ευρώπη αρχίζει να ξαναχτίζεται, ο ελληνικός λαός αλληλοσπαράζεται από ένα παρανοϊκό πόλεμο που αφορά στην επιλογή της τοποθέτησης της Ελλάδας σε ζώνη επιρροής ενός εκάστου των δύο μεγάλων νικητών του πολέμου, της Δύσης ή της Σοβιετική Ένωσης. Ο λαός οδηγείται σε ακόμα χειρότερη κατάσταση.

Ο Στέλιος, δεν μπορεί να είναι απλός παρατηρητής. Αποφασίζει να κάνει κάτι για να βοηθήσει την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό. Ζητά από την πολιτεία να τον στείλει στον πεντηκοστό μαραθώνιο της Βοστώνης για να προσπαθήσει να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη για την άθλια κατάσταση του ελληνικού λαού. Δυστυχώς ο ΣΕΓΑΣ απαντάει ότι λόγω της κακής οικονομικής δυσχέρειας δεν μπορεί να βοηθήσει.

Κινεί γη και ουρανό, για να εξασφαλίσει την βίζα και κάποια λεφτά, πουλάει ότι έχει και δεν έχει και ο εξαντλημένος και εξαιρετικά κοκκαλιάρης και αδύναμος αλλά αποφασισμένος να κάνει κάτι για τον ελληνικό λαό Στέλιος, βρίσκεται στη Βοστώνη.

Εκεί οι γιατροί λόγω της άθλιας κατάστασης της υγείας του, δεν του επιτρέπουν να αγωνιστεί γιατί πιστεύουν ότι υπάρχει ο κίνδυνος ακόμη και να πεθάνει κατά τη διάρκεια του μαραθωνίου. Μετά από την επιμονή του, του ζητείται να υπογράψει υπεύθυνη δήλωση, ότι δηλαδή είναι εις γνώση του η κακή κατάσταση της υγείας του... και φυσικά υπογράφει.

Στις 12 το μεσημέρι της 20^ης Απριλίου 1946, με τον αριθμό 77 ο Στέλιος αρχίζει να τρέχει στον μαραθώνιο της Βοστώνης, κόντρα σε δεκάδες αθλητές από όλο το κόσμο αλλά και στα φαβορί, τον αμερικανό Τζόνι Κέλι και τον Άγγλο Κένεθ Μπέιλι. Στην αρχή του αγώνα ο Στέλιος βρίσκεται αρκετά πίσω αλλά σιγά σιγά, ανεβάζει ταχύτητα και προσπερνά τους συναθλητές του, τον ένα μετά τον άλλο. Στα τελευταία χιλιόμετρα είναι δεύτερος, με πρώτο τον Αμερικανό Τζόνι Κέλι. Οι Έλληνες ομογενείς ενθουσιασμένοι τον εμψυχώνουν. Ακούγεται «Καλά πας Στέλιο... έστω και δεύτερος». Μετά από λίγο ένας Αμερικάνος δημοσιογράφος που παρακολουθεί τον αγώνα φωνάζει στον Στέλιο «Ο Κένεθ έσπασε, ήρθε η ώρα να φύγεις...» Πράγματι πολύ σύντομα ο Στέλιος Κυριακίδης προσπερνά  τον μέχρι εκείνη τη στιγμή πρωτοπόρο Κένεθ Μπέιλι και ακούγοντας ένα ηλικιωμένο ομογενή να του φωνάζει «Για την Ελλάδα Στέλιο μου! Για τα παιδιά σου!» πέρνει τεράστια δύναμη και αναπτύσει εντυπωσιακή ταχύτητα κάνοντας πανευρωπαϊκό ρεκόρ.

Την επομένη o δημοσιογράφος της Boston Sunday Post έγραφε: «Έχω ξαναδεί πολλούς αθλητές να κλαίνε είτε από χαρά για το θρίαμβό τους είτε από λύπη για την ήττα τους. Αυτός ο Αθηναίος με τα ευγενή αισθήματα δάκρυσε αληθινά, με δάκρυα που έβγαιναν μέσα από τη δυνατή ελληνική καρδιά του. Μια καρδιά που δεν τον πρόδωσε στα 26 μίλια που διήνυσε, αλλά που κόντεψε να σπάσει όταν έφτασε στο τέρμα, τόσο από περηφάνια για τη νίκη του όσο και από θλίψη για τις κακουχίες που περνούσε η πατρίδα του».

‘Οταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρυ Τρούμαν συναντιέται με τον αθλητή Κένεθ Μπέιλι τον ρωτάει πως νικήθηκε από ένα τόσο αδύνατο και κοκκαλιάρη αθλητή ο δεύτερος απαντάει: «Πως θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ έναν τέτοιον αθλητή; Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα»

Ακολούθως απευθύνεται προς τον Στέλιο Κυριακίδης: «Εσύ, παιδί μου, είσαι άξιος συγχαρητηρίων. Για πες μου. Τι θες να κάνω για σένα; Θες ρούχα; Τρόφιμα να δυναμώσεις; Χρήματα; Ό,τι θες από μένα» και ο Κυριακίδης απαντάει: «Σας ευχαριστώ, πρόεδρε. Δεν θέλω τίποτα για εμένα. Το μόνο που ζητώ, κύριε Τρούμαν, είναι να στείλετε ρούχα και τρόφιμα στα 7 εκατομμύρια Έλληνες που λιμοκτονούν. Αυτό ζητάω. Να βοηθήσετε τον λαό μου που υποφέρει».

Η συγκίνηση για το επίτευγμα του Στέλιου Κυριακίδη υπήρξε καθολική. Οι προτάσεις προς τον «νέο Φειδιππίδη» όπως έγραψαν οι Αμερικάνικες εφημερίδες διαδέχονταν η μια την άλλη. Λεφτά, προτάσεις για παραμονή στην Αμερική, μέχρι και προτάσεις για να γίνει ηθοποιός στο Χόλιγουντ. Η απάντηση του Στέλιου όμως ήταν ξεκάθαρη, όσο ξεκάθαρη ήταν και η πρόθεση του από την πρώτη στιγμή που έμπαινε σ’ αυτή τη διαδικασία. «Τίποτα για μένα. Μόνο για την Ελλάδα. Σας παρακαλώ μην ξεχνάτε την πατρίδα μου»

Ο Στέλιος Κυριακίδης παραμένει στην Αμερική για ένα μήνα προσπαθώντας να μαζέψει την μεγαλύτερη δυνατή βοήθεια για τον Ελληνικό λαό. Πράγματι, επιστρέφει στην Ελλάδα με 250.000 δολάρια (ο μέσος μισθός στην Ελλάδα τότε ήταν 50 δολάρια) και έξι πλοία με φάρμακα, ρούχα και φαγητά για τον εξαντλημένο ελληνικό λαό.

65 χρόνια μετά,  Ελλάδα και Κύπρος κτυπιούνται από την χειρότερη μεταπολεμική κρίση. Εκχωρείται η κυριαρχία τους, υποθηκεύεται το μέλλον τους, ο λαός οδηγείται στην ανεργία, στην ανέχεια.

Το μεγαλείο της ψυχής του αγροτόπαιδου Στέλιου Κυριακίδη αποτελεί σήμερα ένα τεράστιο, υπέροχο παράδειγμα προς μίμηση. Όχι γιατί τίμησε την Ελλάδα στον μαραθώνιο της Βοστώνης. Όχι γιατί συγκίνησε σύσσωμο τον Ελληνισμό και όχι μόνον, με το αθλητικό του κατόρθωμα. Αλλά γιατί μας θυμίζει την ΑΤΟΜΙΚΗ ευθύνη του καθενός από εμάς, των απλών πολιτών, του αγρότη, του εργάτη, του δημόσιου υπαλλήλου, του ιδιώτη, του επιχειρηματία απέναντι στο συνάνθρωπο μας, απέναντι στην κοινωνία μας, απέναντι στο λαό μας, στο έθνος μας. Ο καθένας από εμάς, ας αναλογιστεί τι καλύτερο μπορεί να κάνει για το μέλλον αυτού του τόπου, για το μέλλον των παιδιών μας.