Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Ο Πίου... πρόεδρος

-->
Ο Πίου... πρόεδρος



Ο πρόεδρος λοιπόν έκανε την μεγάλη μεταγραφή και έφερε τον Πίου το μαύρο πιστόλι. Τώρα διαρκείας... πάρτε όλοι.
Όταν η κατά τα άλλα σοβαροφανής πολιτική τακτική, ταυτίζεται με τη χιουμοριστική διαφημιστική έμπνευση έχουμε υπέρλαμπρα φαινόμενα πολιτικής αθλιότητας.
Ευρισκόμενος στα αδιέξοδα που ο ίδιος οδήγησε τον εαυτό του και την ομάδα του, ο υπερχρεωμένος πρόεδρος «ανακαλύπτει» τον κατά τα άλλα συμπαθέστατο Πίου από την ποδοσφαιρομάνα Λιουλιαλάμπε σε μια απέλπιδα προσπάθεια επικοινωνιακής τακτικής ξελασπώματος και πώλησης των εισιτηρίων διαρκείας. Η «μεγάλη» μεταγραφή συνοδεύεται με κάθε λογής επικοινωνιακό μέσο, ακόμα και τραγούδι «Ο Πίου... το μαύρο πιστόλι...»
Διερωτάται βέβαια κανείς, τι σχέση μπορεί να έχει ο Πίου και ο «πρόεδρος» με την κυπριακή πολιτική σκηνή; Όταν, ο νεοφιλελεύθερος πρόεδρος Χριστόφιας και η νεοφιλελεύθερη ηγεσία του ΑΚΕΛ συνθλίβονται από τα αποτελέσματα των αλλοπρόσαλλων νεοφιλελεύθερων πολιτικών τους πράξεων τα αδιέξοδα είναι αναπόφευκτα. Ο μονίμως καταγγέλλων τους άλλους πρόεδρος μας (ωσάν να  είναι δημοσιογράφος της αντιπολίτευσης), αφού οδήγησε το τόπο στα πρόθυρα της ολοκληρωτικής καταστροφής, αφού άνοιξε το δρόμο στην τρόϊκα και το διεθνές νομισματικό ταμείο,  αφού άνοιξε την συζήτηση για ιδιωτικοποίηση της Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου της CYTA και της Αρχής Λιμένων, αφού έθεσε υπό αμφισβήτηση τις προοπτικές ανάπτυξης του τόπου από το φυσικό αέριο, αφού εκχώρησε την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφού παρέδωσε τα εργασιακά δικαιώματα στο ΔΝΤ, αφού συντάχθηκε /διεπλάκηκε(;) με  τους τραπεζίτες  ενεργώντας κατ εντολή τους κλπ κλπ, κατάλαβε ότι ο διακαής πόθος του να επανεκλεγεί πρόεδρος της Κύπρου έχει εξανεμιστεί. Η αμαρτωλή ηγεσία του ΑΚΕΛ από την άλλη, ως συνεπείς νεοφιλελεύθερη διζωνικομοσπονδιακή κλίκα, μπορεί μεν να αισθάνεται ότι εξασφαλίζεται η πολιτική της συνέχεια από τη μέχρι στιγμής πρωτιά του ΔΗΘΕΝ αντιπάλου της, Αναστασιάση (ακριβώς το αντίστροφο από το ότι συνέβαινε στις εκλογές 2008 όπου οι συναγερμικοί έστω και καμουφλαρισμένα πανηγύριζαν για την εκλογή Χριστόφια) , από την άλλη όμως δεν μπορεί να αφήσει να χρεωθεί η ίδια μια πιθανή εκλογική συντριβή στα μάτια των αφελών «οπαδών» της.
Η μόνη λύση είναι μια επιλογή Πίου. Ενός «άγνωστου», σοβαροφανούς άντρα, από μια «πολιτικομάνα» (ΕΔΗ στην περίπτωση μας) που θα πλασαριστεί ως κάτι διαφορετικό, που θα θυμίζει την επιλογή Βασιλείου του 1988, που θα λειτουργήσει στην λογική «εδώ ψηφίσατε Χριστόφια... δεν θα ψηφίσετε Μαλά?». Και που θα έχει τα εχέγγυα να εξασφαλίσει ένα αξιοπρεπές ποσοστό, και θα δίνει την δυνατότητα στην αμαρτωλή ηγεσία του ΑΚΕΛ να παραμένει αγγιστρωμένη στην ηγεσία του κόμματος, Κατά την συνήθη τακτική, εκμεταλλευόμενη την πόλωση με τον ΔΗΘΕΝ αντίπαλο της ΔΗΣΥ, να συντηρήσει τα ψηλά ποσοστά του ΑΚΕΛ. Ταυτόχρονα παραδίνοντας την σκυτάλη της εξουσίας στον εταίρο του ΑΚΕΛ, ΔΗΣΥ να συνεχιστεί η αδιέξοδη ΔΗΣΑΚΕΛΙΚΗ πολιτική στο κυπριακό ενώ από τη θέση της αντιπολίτευσης πια, να επανέλθει στην αριστερίστικη ρητορία όσον αφορά τα οικονομία και την κοινωνία (αφού πρώτα οδήγησε το τόπο σε ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές). Η ηγεσία του ΑΚΕΛ θα μπορούσε, αν ήθελε, να δώσει μια νέα προοπτική διάσωσης του τόπου. (Ανατροπή ή βαρβαρότητα: http://grosplans.blogspot.com/2012/06/blog-post_30.html). Αντ’ αυτού προτίμησε να διαχειριστεί την πολιτική σαν μαφιόζικη ποδοσφαιρική κλίκα. Καλώντας τους ΑΚΕΛικούς «οπαδούς» για «διαρκείας πάρτε όλοι»,  και τραγουδώντας «Μαλάς... το νέο πιστόλι», η αμαρτωλή ηγεσία του ΑΚΕΛ απεδείχτηκε για ακόμα μια φορά μικρότερη των περιστάσεων.
Τώρα πια  αφήνεται η επιλογή στους πολίτες να διασώσουν, αν θέλουν την αξιοπρέπεια τους, δίνοντας ένα χαστούκι στην αμαρτωλή ηγεσία του ΑΚΕΛ.

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Ζωή «μισή»



Ζωή «μισή»

Ζεστό καλοκαίρι. 20 του Ιούλη 2012. 38 χρόνια μετά από εκείνη τη μέρα. Μισή πατρίδα... μισή ζωή. Ολόκληρη η δική μου ζωή.
Στα πρώτα χρόνια της ζωής μου, θυμάμαι... μαθητής, δεκαετία του ογδόντα. Ανακήρυξη του ψευδοκράτους,  συσσίτια στα σχολεία, μηνύματα για τους εγκλωβισμένους στο ραδιόφωνο του ΡΙΚ «...ο Ανδρέας Αντωνιάδης από το Ριζοκάρπασο πληροφορεί την οικογένεια του ότι η θεία η Χαρίκλεια έκανε την εγχείρηση και είναι καλά» , οι «γυναίκες επιστρέφουν», ξανά και ξανά... αντικατοχικές, δυναμικές μαθητικές διαδηλώσεις.  Και νά θελες να ξεχάσεις ήταν αδύνατο. Δεν ξεχνώ.
Θυμάμαι... Δεκαετία του 90, μαθητικές διαδηλώσεις για τον Νίκο Νικολάου και τον Πέτρο Παπαλεοντίου, διανυκτερεύσεις στο οδόφραγμα το Λήδρα Ππάλας. Θεόφιλος Γεωργιάδης, πορείες των μοτοσυκλετιστών, ο Τάσος Ισαάκ, το τελευταίο τσιγάρο του Σολωμού. Η κατοχή με πνίγει. Οργανωμένος στην ΠΕΟΦ. Με όραμα για μια Κύπρο ελεύθερη. Οραματίζομαι τη μέρα που θα διασχίζω τα βουνά του Πενταδακτύλου και θα φτάνω στην ελεύθερη Κερύνια. «θα βρω ένα σπιτάκι στη Κερύνια, στη Λάπηθο ή στο Καραβά, κοντά στη θάλασσα. Θα γίνω Κερυνιώτης. Δικαιούμαι να γίνω Κερυνιώτης. Δικαιούμαι να ζήσω ελεύθερος στο τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα». Γεννημένος λίγες μέρες μετά την εισβολή, φτιάχνω εικόνες από τις περιγραφές του παππού και από εκείνες τις εικόνες στις σχολικές αίθουσες... Τετραήμερες πορείες από τη Δερύνια στη Λευκωσία. Όχι στην Ομοσπονδία, απελευθέρωση η μόνη λύση. Και νάθελες να ξεχάσεις ήταν αδύνατο. Δεν ξεχνώ. Και αν για μια στιγμή ξεχαστώ η μορφή του Θανάση του Ζαφειρίου στη Θεσσαλονίκη, σαν μέλισσα του Ονήσιλου θα με ξυπνήσει, θα με θυμίσει πως η κατοχή δεν φεύγει από μόνη της.
Θυμάμαι... δεκαετία του 2000. Πίσω στη Κύπρο. Η Πορεία προς την Ευρώπη. Με την ελπίδα για δικαιότερη λύση, πιο δημοκρατική. 2004... σχέδιο Ανάν, αγωνία. Διαδηλώσεις, εκστρατείες. Όχι στο σχέδιο Ανάν και μια ελπίδα ότι το αύριο θα είναι καλύτερο.  Και νάθελες να ξεχάσεις... Δεν ξεχνώ.
Κι όμως σιγά σιγά, 38 χρόνια μετά, οι μνήμες από εκείνες τις εικόνες στις σχολικές αίθουσες, ολοένα και ξεθωριάζουν, η επιθυμία να περπατήσω ελεύθερος στη πόλη του Πράξανδρου ολοένα και χάνεται, η ανάγκη να κολυμπήσω στη θάλασσα του Βαρωσιού αμβλύνεται. Και ο Θανάσης ο Ζαφειρίου, ζωντανός θρύλος, δεν είναι εδώ, οι μέλισσες του Ονήσιλου έχει καιρό να φανούν. Βυθίζομαι λίγο λίγο, μέρα με τη μέρα στη καθημερινότητα μου, με τη φρατζιόλα στο χέρι και το δικό μου ψαράκι στη γυάλα. Ξεχνιέμαι. Ξεχνάω.
38 χρόνια μετά. Ολόκληρη η ζωή μου... μισή ζωή. Ακόμη η πατρίδα μου είναι μισή, επέκταση της δικιάς μου μισής ζωής. Και της δικάς σου και της δικιάς του και της δικιάς της.
Κι όμως 38 χρόνια μετά, ασθάνομαι ότι θα σκάσω. Με πνίγει η κατοχή και πάλι όπως με έπνιγε το 90. Ο Πάρης... που έρχεται σε λίγες μέρες στη ζωή... σαν τις μέλισσες του Ονήσιλου. Έρχεται στη ζωή να με θυμίζει πως του χρωστάω το δικαίωμα να βρει ένα σπιτάκι στην Κερύνια, στη Λάπηθο ή στο Καραβά, κοντά στη θάλασσα, να ξαναγίνει Κερυνιώτης σαν το παππού του το Σώτο. Να ζήσει ελεύθερος στο τόπο που θα γεννηθεί και θα μεγαλώσει. Του χρωστάω μια «σωστή» ζωή.

Σάββατο 14 Ιουλίου 2012

Η ελπίδα να πεθάνει προ-τελευταία

Η ελπίδα να πεθάνει προ-τελευταία

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ολοένα και περισσότεροι συμπολίτες μας πλήττονται από την οικονομική «κρίση». Καθημερινά εταιρίες κλείνουν, κόσμος χάνει τις δουλειές του, οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα μειώνονται, η ρευστότητα στην αγορά εξαντλείται, μεγάλοι οργανισμοί και εταιρίες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης...
Όπου και να πας, με όποιον και να συζητήσεις ακούς «ελπίζουμε να γίνει κάτι να αλλάξει το κλίμα», «ας ελπίσουμε να φτιάξουν τα πράματα»... Ο κόσμος ζει με την ελπίδα. Με την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει και ξαφνικά να αρχίσει η ανάπτυξη στο τόπο, ότι δεν θα απολυθεί άλλος κόσμος, δεν θα μειωθούν κι άλλο οι μισθοί. Υπάρχουν και αυτοί που ελπίζουν ότι η τρόικα θα βάλει μια τάξη και θα βελτιώσει την κατάσταση, λες και δεν βλέπουν τι γίνεται στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Αργεντινή, την Ισπανία, την Πορτογαλία... όπου οδηγείται ο λαός στη φτώχια, η ανεργία φτάνει σε ποσοστά ρεκόρ και τελικά ξεπουλείται η δημόσια περιουσία και ο δημόσιος πλούτος σε εξευτελιστικές τιμές.
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, λένε. Αλλά όσο καθόμαστε και  ελπίζουμε ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Γερμανία μαζί με την κυβέρνηση Χριστόφια και το  σημερινό πολιτικό σκηνικό θα μας σώσουν,  τόσο το πρόβλημα θα διογκώνεται, η ανεργία θα αυξάνεται, οι επιχειρήσεις θα κλείνουν, ο λαός θα οδηγείται στην ανέχεια, θα... θα... θα...
Όσο καθόμαστε και ελπίζουμε, θα παρακολουθούμε την υπερχρέωση του κράτους προκειμένου να στηρίξει τις κυπριακές τράπεζες σε τέτοιο βαθμό που το κρατικό χρέος σύντομα θα καταστεί μη διαχειρίσιμο. Οι «κυπριακές τράπεζες» οδηγούν το τόπο σε ένα νέο ΑΤΤΙΛΑ. Δεν είναι όμως μόνες τους οι τράπεζες. Οι ευθύνες είναι αβάστακτες και βαραίνουν όχι μόνο τα  υπερ-χρυσοπληρωμένα  διοικητικά συμβούλια και τους μετόχους των τραπεζων, αλλά και την  κεντρική τράπεζα, τους υπουργούς Οικονομικών, την κυβέρνηση, το εξηρτημένο πολιτικό κατεστημένο, τα διαπλεκόμενα πολιτικά κόμματα. Γιατί δεν μιλάμε απλά (;) για εσφαλμένες κινήσεις και ενέργειες αλλά για ένα πάρτι προμηθειών που κατέληγαν σε προσωπικούς λογαριασμούς.
Όσο καθόμαστε και ελπίζουμε ότι είτε η σημερινή δεξιά κυβέρνηση του Χριστόφια και του ΑΚΕΛ, είτε η διάδοχη αυριανή δεξιά κυβέρνηση του Αναστασιάδη και του ΔΗΣΥ (με τις ευλογίες του δεξιού ΑΚΕΛ) θα εργαστούν με συνείδηση προς όφελος του τόπου, τόσο αυτοί θα μας χώνουν στο ΔΝΤ και τόσο θα ξεπουλούν την κρατική περιουσία, τους υδρογονάνθρακες, την ΑΗΚ, τη CYTA και οτιδήποτε έφτιαξε αυτός ο λαός, υποθηκεύοντας το μέλλον του ΚΑΙ το μέλλον των επόμενων γενιών.
Όσο καθόμαστε και ελπίζουμε και για όσο ο λαός δεν απαιτεί μια πραγματική ανατροπή τόσο θα σφίγγει η θηλιά γύρω από το λαιμό μας. Ο λαός πρέπει ΑΜΕΣΑ να απαιτήσει:
Α. οι ένοχοι για τον νεο ΑΤΤΙΛΑ να οδηγηθούν στη φυλακή
Β. τα πολιτικά κόμματα και οι κομματάρχες να απεξαρτηθούν από διατραπεζική τους διαπλοκή και αλληλεξάρτηση
Γ.  ο τόπος να αποκτήσει μια πραγματική κυβέρνηση εθνικής ενότητας για  να αντιμετωπιστεί η κατάσταση και  να αποτραπεί η ανακεφαλαιοποίηση των ένοχων τραπεζών μας μέσω κράτους αλλά αυτό να γίνει απ ευθείας από τον EFSF/ ESM όπως αποφασίστηκε και στην τελευταία σύνοδο κορυφής.
Δ. Να αποτραπεί η υπογραφή μνημονίου με την τρόικα. Να καταστεί σαφές στο λαό ότι βρισκομαστε σε μια κατάσταση πολέμου - εκτάκτου ανάγκης όπου ΟΛΟΙ θα πρέπει να συνεισφέρουμε προκειμένου να διασφαλιστεί το μέλλον των επόμενων γενιών.
Ε. Να γίνουν μεγάλες τομές προς εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα και εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών.
Όσο καθόμαστε και ελπίζουμε να φωτίσει ο θεός τους πολιτικούς μας να πράξουν ότι χρειάζεται για την σωτηρία του τότου, τόσο αυτοί θα εξυπηρετούν τα συμφέροντα των τραπεζών – ιτών και θα χρεώνουν το λαό με υπέρογκα ποσά κρατικού χρέους.
Όσο ελπίζουμε ότι το ΔΝΤ θα μας φέρει ένα ήπιο πρόγραμμα λιτότητας, τόσο θα χάνουμε την εθνική μας κυριαρχία, θα καθιστάμεθα γερμανικό προτεκτοράτο και ο λαός μας θα  οδηγείται σε αδιέξοδα, και ο τόπος σε εκβιασμούς σε κάθε απαιτούμενη δόση.
Όσο ελπίζουμε ότι η σωτηρία του τόπου θα έρθει από το ΔΝΤ και την ΕΕ, τόσο ο τόπος θα γίνεται βορά σε ξένες δυνάμεις που θα μας οδηγούν σε λύσεις του κυπριακού τέτοιες που ποτέ κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί και που προφανώς θα έχουν περιβληθεί με τον μανδύα της αναγκαιότητας προκειμένου να μην καταστραφούμε ολοκληρωτικά.
Γι αυτό η ελπίδα πρέπει να πεθάνει  προτελευταία. Γι αυτό η ελπίδα πρέπει να πεθάνει ΤΩΡΑ. Και ΤΩΡΑ να αρχίσει η δράση. Η κοινωνία να ξεσηκωθεί. Ο λαός να απαιτήσει τη μεγάλη ανατροπή  για την σωτηρία του, να αντισταθεί στο «πόλεμο» που ήδη βρισκόμαστε. Γιατί αλλιώς αν περιμένουμε να πεθάνει η ελπίδα τελευταία, τότε θα έχουν πεθάνει όλα τα άλλα και θα είναι πια αργά για αντιστάσεις.
Σημείωμα: 38 χρόνια μετά το πραξικόπημα, οι "φανατικοί διώκτες" του, ετοιμάζονται να υπογράψουν τη μεγαλύτερη συνταγματική εκτροπή... και λέγεται μνημόνιο.

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

Ένα χρόνο μετά...


...ένα χρόνο μετά. Ο Χίτλερ μαθαίνει για το Μαρί.

Κυριακή 8 Ιουλίου 2012

Το διάγγελμα του προέδρου – Ανατροπή 2

Το διάγγελμα του προέδρου – Ανατροπή 2


Ο Χ ήταν παλιός γνωστός από το σχολείο. Ποτέ δεν κάναμε παρέα. Ανέκαθεν «παιδί» του ΑΚΕΛ, τα τελευταία χρόνια έμμισθος του ΑΚΕΛ και συνεργάτης του Προέδρου Χριστόφια. Ήταν εντελώς απροσδόκητο το τηλεφώνημα του.
«Καλημέρα. Είμαι ο Χ. δεν ξέρω αν με θυμάσαι. Είμασταν στο ίδιο σχολείο. Εργάζομαι στο προεδρικό τώρα πια όπως ξέρεις. Θα διερωτάσαι γιατί σε παίρνω τηλέφωνο. Κάποιος μου έστειλε την περασμένη βδομάδα το link από το blog σου και έχω διαβάσει το τελευταίο σου κείμενο. Θα ήθελα πάντως να σου πω ότι, ακόμα και αν δεν το πιστεύεις, τους ίδιους προβληματισμούς έχει και ο πρόεδρος. Μην νομίζεις ότι είναι εύκολες οι αποφάσεις για τον ίδιο. Είναι εξαιρετικά προβλήματισμένος για το μέλλον της Κύπρου.  Μπορεί να νομίζεις ότι ο πρόεδρος συμπεριφέρεται ανεύθυνα αλλά δεν είναι έτσι. Κοίτα Μαρίνο, πραγματικά ζούμε δραματικές στιγμές. Αποφάσισα να ενημερώσω κάποιους πολίτες από όλους τους χώρους για αυτό που πρόκειται να γίνει αύριο. Ο πρόεδρος επικοινωνεί αυτή τη στιγμή με τους πολιτικούς αρχηγούς. Ο πρόεδρος αύριο θα απευθύνθεί στο λαό με ένα δραματικό διάγγελμα. Αν θα ήθελες μπορώ να σου στείλω το κείμενο».
OK Χ. Αυτό είναι το email μου... Θα το δω μόλις το πάρω.
Πράγματι σε δύο λεπτά το «δραματικό» όπως ανέφερε ο Χ διάγγελμα ήταν στο email μου.
«Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες. Πριν από πέντε χρόνια απευθύνθηκα στο κυπριακό λαό ζητώντας την ψήφο του για την εκλογή μου στην προεδρία της Δημοκρατίας. Τότε το κυπριακό πρόβλημα βρισκόταν σε αδιέξοδο. Πίστευα ειλικρινά, ότι η συγκυρία της ύπαρξης του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ ως διαπραγματευτή της ΤΚ κοινότητας και της δικής μου εκλογής θα οδηγούσε σε ένα ειλικρινή διάλογο με θετική κατάληξη. Το κεντρικό σύνθημα με το οποίο κατήλθα στις εκλογές ήταν όπως θα θυμάστε «Δίκαιη λύση, δίκαιη κοινωνία». Για μένα δεν ήταν ένα απλό σύνθημα. Ήταν το προσωπικό μου όραμα για την κυπριακή κοινωνία. Αναλάμβανα την προεδρία λοιπόν πριν από τέσσερα χρόνια γεμάτος ενθουσιαμό και αποφασιστικότητα.
Τέσσερα χρόνια μετά, το Κυπριακό βρίσκεται και πάλι στο τέλμα, λόγω της τουρκικής αδιαλλαξίας. Αποδείχτηκε ότι οι τουρκοκύπριοι, ακόμη και το Ρεμπουπλικανικό κόμμα, εργάζονται μεθοδικά υπό τις εντολές της Τουρκίας για περαιτέρω παγίωση των τετελεσμένων. Παρά τις γενναιόδωρες προτάσεις μας,  δεν υπήρξε καμιά προσπάθεια γεφύρωσης των διαφορών μας. Κάθε άλλο. Οι Τουρκοκύπριοι τα τελευταία χρόνια έχουν  σκληρύνει ακόμα περισσότερο τη στάση τους.
Τέσσερα χρόνια πριν, η οικονομία της πατρίδας μας, θεωρείτο ως μια από τις πλέον στοιβαρές και αξιόπιστες της ΕΕ. Η κρίση όμως η οποία έπληξε την Ευρώπη και το παγκόσμιο και η εγκληματική έκθεση των τραπεζών μας σε ομόλογα υψηλού ρίσκου με απώτερο σκοπό ενδεχόμενη κερδοσκοπία οδήγησαν την άλλοτε ισχυρή μας οικονομία σε κατάρρευση. Είναι αλήθεια ότι και η κυβέρνηση και εγώ προσωπικά φέρουμε πολιτικές ευθύνες για την αδυναμία μας να αντιληφθούμε την έκταση του προβλήματος έγκαιρα. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι ούτε καν τα όργανα της ΕΕ μπόρεσαν έγκαιρα να αντιληφθούν το μέγεθος του προβλήματος. Οδηγηθήκαμε λοιπόν σήμερα στο όριο της χρεωκοπίας, σε περίπτωση που δεν εξευρεθούν σημαντικά κεφάλαια για ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μας, αλλά και για κάλυψη των δημοσιονομικών μας αναγκών.  Αναγκαστήκαμε λοιπόν να αποταθούμε στο μηχανισμό στήριξης της ΕΕ και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Απευθύνομαι σήμερα σε σένα κυπριακέ λαέ για να σε πληροφορήσω για την πραγματικότητα της κατάστασης. Η ενδεχόμενη υπογραφή μνημονίου και ένταξη μας στον μηχανισμό στήριξης εγκυμωνεί σοβαρότατους κινδύνους για το τόπο. Κατ αρχάς η μικρή μας πατρίδα θα απωλέσει πολύ μεγάλο μέρος της κυριαρχίας της. Η τρόικα ενδεχομένως να μας εξαναγκάσει να εκποιήσουμε εθνικό πλούτο καθιστώντας ακόμα και το μέλλον των επόμενων γενιών αβέβαιο σ αυτό το τόπο. Είτε μέσω της υποχρεωτικής ιδιωτικοποίησης της ΑΗΚ, της CYTA και άλλων εθνικών περιουσιών σε εξευτελιστικές τιμές, είτε  μέσω της εκποίησης των διαφαινόμενων υδρογοναθράκων προς όφελος όχι του λαού αλλά ξένων εταιριών και κρατών,  αλλά και μέσω άλλων ενεργειών που έχουμε δει να συμβαίνουν όπου παρεμβαίνει το ΔΝΤ, η κατάσταση του κυπριακού λαού θα οδηγείται σε ένα φαύλο κύκλο δυστυχίας, ανέχιας, ανεργίας από τον οποίο δεν θα μπορέσει να βγει για πάρα πολλά χρόνια. Πολύ φοβάμαι ότι οι δανειστές μας θα μας εξαναγκάσουν να αποδεχτούμε ακόμα και απαράδεκτη λύση του κυπριακού προβλήματος για να μπορέσουμε να πάρουμε μια κρίσιμη δόση.
Συμπατριώτες συμπατριώτισσες, βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή. Ωθούμαστε σε μια κηδεμονία διαρκείας όπου θα εκλιπαρούμε  να πάρουμε τη μια δόση μετά την άλλη και για να την εξασφαλίσουμε, οι δανειστές μας θα μας ζητούν να πρόσφέρουμε όλο και κάτι από την εθνική μας και την προσωπική μας αξιοπρέπεια, από τον εθνικό μας πλούτο.
Κυπριακέ λαέ, δυστυχώς δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι. Θα χρειαστούν πολύ μεγάλες θυσίες για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την δραματική κατάσταση στην οποία είμαστε. Απαιτείται πρωτίστως απόλυτη εθνική ομοψυχία πολιτικών δυνάμεων και λαού. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε:
Α. Να πετύχουμε την απ ευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μας από τον ESM και όχι μέσω της κρατικοποίησης τους. Θα ήθελα να καταγγείλω ότι, κάποια οικονομικά συμφέροντα των τραπεζιτών στην Κύπρο – αυτών που ρίσκαραν προκειμένου να εξασφαλίσουν ψηλές αποδόσεις – αντιστέκονται σε αυτή την προοπτική.  Πιέζουν για ανακεφαλαιοποίηση μέσω του κράτους γιατί εκτιμούν ότι αν ο ESM πάρει μετοχές από τις τράπεζες μας, πιθανόν στο μέλλον να τις διαθέσει μέσω πλειοδοτών. Αν αντίθετα, η κεφαλαιοποίηση γίνει μέσω του κράτους, εκτιμούν ότι στο μέλλον θα μπορέσουν να ξαναπάρουν πίσω τις μετοχές τους.
Β. Να αποφύγουμε την ένταξη μας στον μηχανισμό στήριξης και την υπογραφή μνημονίου. Θα απαιτηθεί συλλογική πανλαϊκή πανεθνική προσπάθεια, κατά την οποία ο λαός θα είναι αποφασισμένος να κάνει μεγάλες και οδυνηρές θυσίες αλλά τουλάχιστον έτσι θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την κρίση και να επανέλθουμε σε ανάπτυξη σε λίγα χρόνια.
Πριν από ένα χρόνο, ζήσαμε όλοι μια μεγάλη καταστροφή στο Μαρί με  την απώλεια δεκατριών ηρώων. Ο λαός ξεσηκώθηκε για πρώτη φορά μαζικά στην Κύπρο ζητώντας δικαίωση. Σήμερα, ένα χρόνο μετά την ανείπωτη τραγωδία, θεωρώ καθήκον μου να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πρόεδρος της κυβέρνησης φέρει πολιτικές ευθύνες για τις αποφάσεις που οδήγησαν στην καταστροφή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συσσωρευμένη αναποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής έπαιξε το δικό της αρνητικό ρόλο στην εξέλιξη της υπόθεσης. Δεν υπάρχεια αμφιβολία ότι θα  έπρεπε να είχαν γίνει πολλά πράγματα και από την κυβέρνηση και από εμένα προσωπικά για να αποφευχθεί το κακό. Αποδέχομαι τις πολιτικές ευθύνες που με βαραίνουν και ζητάω ταπεινά συγγνώμη από τις οικογένειες των ηρώων αλλά και από ολόκληρο το λαό. Γνωρίζω και αντιλαμβάνομαι ότι ο χειρισμός από την κυβέρνηση όπως εκδηλώθηκε μετά τα δραματικά γεγονότα μπορεί να χαρακτηριστεί τουλάχιστον ως ατυχής. Οφείλω και γιαυτό μια ειλικρινή απολογία.
Συμπατριώτες συμπατριώτισσες,
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πολιτικό σκηνικό στη Κύπρο, όπως είναι σήμερα δεν μπορεί να δώσει τις λύσεις που απαιτούνται. Έχοντας πλήρη επίγνωση της κατάστασης, τις προσωπικές μου βαριές ευθύνες, αλλά και τον καταλυτικό ρόλο που οφείλω στην πατρίδα και το λαό, αποφάσισα να παραιτηθώ άμεσα από την προεδρία. Ταυτόχρονα καλώ όλα τα πολιτικά κόμματα να παραμερίσουν τους μέχρι σήμερα προεκλογικούς σχεδιασμούς τους, για εξέυρεση συναινετικού υποψηφίου για δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ο τόπος έχει εισέλθει σε κατάσταση πολέμου. Και η εθνική ομοψυχία και συλλογικότητα αποτελεί μονόδρομο για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε το νέο οικονομικό ΑΤΤΙΛΑ.
Επιπλέον, καλώ την δικαιοσύνη να μου δώσει την δυνατότητα να αποδείξω ενώπιον δικαστηρίου ότι δεν φέρω προσωπικές ποινικές ευθύνες σχετικά με την τραγωδία στο Μαρί.
Συμπατριώτες, συμπατριώτισσες, καλή δύναμη»
Η φωνές του Γιαννάκη από τον πρώτο όροφο με ξύπνησε και με επανέφερε στην πραγματικότητα. Τι όνειρο κι αυτό. Κι όμως, θα μπορούσε... Αλλά τι λέω...
Προφανώς ο Χριστόφιας θα παραμείνει στην προεδρία να χαριεντίζεται ως προεδρεύον του συμβουλίου της ΕΕ, να δηλώνει κομμουνιστής που όμως θα οδηγήσει το τόπο στα δόντια της μεγαλύτερης νεοφιλελεύθερης λαίλαπας που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, το ΑΚΕΛ θα συνεχίσει να κατηγορεί τον Αναστασιάδη για μετάλλαξη, ο Αναστασιάδης να περιμένει την δική του εκλογή στην προεδρία της Δημοκρατίας, κερδίζοντας από την φθορά του ΔΧ, το ΑΚΕΛ να προσπαθεί μέσω της πόλωσης που θα προκαλεί η προοπτική εκλογής Αναστασιάδη να ξανασυσπειρώσει το κόσμο του, το ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΕΥΡΩΚΟ να περιφέρονται ως περιοδεύον τσίρκο από υποψήφιο σε υποψήφιο, το ΔΝΤ και ο μηχανισμός να απλώνει τα πλοκάμια του στη Κύπρο, ο λαός να φτωχαίνει, η κρίση να βαθαίνει, ο τόπος να εκποιείται σε ξένες δυνάμεις και πολυεθνικές. Και τελικά ΟΛΕΣ  οι δημοκρατικές δυνάμεις να καταγγέλλουν το ΕΛΑΜ για ρατσισμό και φασιστική συμπεριφορά, όταν αυτό θα εξαργυρώνει την λαϊκή απελπισία και θα βρίσκεται στην επόμενη βουλή.
Ο τόπος αυτός δεν αλλάζει... Κεμάλ.