Ζωή «μισή»

Ζωή «μισή»

Ζεστό καλοκαίρι. 20 του Ιούλη 2012. 38 χρόνια μετά από εκείνη τη μέρα. Μισή πατρίδα... μισή ζωή. Ολόκληρη η δική μου ζωή.

Στα πρώτα χρόνια της ζωής μου, θυμάμαι... μαθητής, δεκαετία του ογδόντα. Ανακήρυξη του ψευδοκράτους,  συσσίτια στα σχολεία, μηνύματα για τους εγκλωβισμένους στο ραδιόφωνο του ΡΙΚ «...ο Ανδρέας Αντωνιάδης από το Ριζοκάρπασο πληροφορεί την οικογένεια του ότι η θεία η Χαρίκλεια έκανε την εγχείρηση και είναι καλά» , οι «γυναίκες επιστρέφουν», ξανά και ξανά... αντικατοχικές, δυναμικές μαθητικές διαδηλώσεις.  Και νά θελες να ξεχάσεις ήταν αδύνατο. Δεν ξεχνώ.

Θυμάμαι... Δεκαετία του 90, μαθητικές διαδηλώσεις για τον Νίκο Νικολάου και τον Πέτρο Παπαλεοντίου, διανυκτερεύσεις στο οδόφραγμα το Λήδρα Ππάλας. Θεόφιλος Γεωργιάδης, πορείες των μοτοσυκλετιστών, ο Τάσος Ισαάκ, το τελευταίο τσιγάρο του Σολωμού. Η κατοχή με πνίγει. Οργανωμένος στην ΠΕΟΦ. Με όραμα για μια Κύπρο ελεύθερη. Οραματίζομαι τη μέρα που θα διασχίζω τα βουνά του Πενταδακτύλου και θα φτάνω στην ελεύθερη Κερύνια. «θα βρω ένα σπιτάκι στη Κερύνια, στη Λάπηθο ή στο Καραβά, κοντά στη θάλασσα. Θα γίνω Κερυνιώτης. Δικαιούμαι να γίνω Κερυνιώτης. Δικαιούμαι να ζήσω ελεύθερος στο τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα». Γεννημένος λίγες μέρες μετά την εισβολή, φτιάχνω εικόνες από τις περιγραφές του παππού και από εκείνες τις εικόνες στις σχολικές αίθουσες... Τετραήμερες πορείες από τη Δερύνια στη Λευκωσία. Όχι στην Ομοσπονδία, απελευθέρωση η μόνη λύση. Και νάθελες να ξεχάσεις ήταν αδύνατο. Δεν ξεχνώ. Και αν για μια στιγμή ξεχαστώ η μορφή του Θανάση του Ζαφειρίου στη Θεσσαλονίκη, σαν μέλισσα του Ονήσιλου θα με ξυπνήσει, θα με θυμίσει πως η κατοχή δεν φεύγει από μόνη της.

Θυμάμαι... δεκαετία του 2000. Πίσω στη Κύπρο. Η Πορεία προς την Ευρώπη. Με την ελπίδα για δικαιότερη λύση, πιο δημοκρατική. 2004... σχέδιο Ανάν, αγωνία. Διαδηλώσεις, εκστρατείες. Όχι στο σχέδιο Ανάν και μια ελπίδα ότι το αύριο θα είναι καλύτερο.  Και νάθελες να ξεχάσεις... Δεν ξεχνώ.

Κι όμως σιγά σιγά, 38 χρόνια μετά, οι μνήμες από εκείνες τις εικόνες στις σχολικές αίθουσες, ολοένα και ξεθωριάζουν, η επιθυμία να περπατήσω ελεύθερος στη πόλη του Πράξανδρου ολοένα και χάνεται, η ανάγκη να κολυμπήσω στη θάλασσα του Βαρωσιού αμβλύνεται. Και ο Θανάσης ο Ζαφειρίου, ζωντανός θρύλος, δεν είναι εδώ, οι μέλισσες του Ονήσιλου έχει καιρό να φανούν. Βυθίζομαι λίγο λίγο, μέρα με τη μέρα στη καθημερινότητα μου, με τη φρατζιόλα στο χέρι και το δικό μου ψαράκι στη γυάλα. Ξεχνιέμαι. Ξεχνάω.

38 χρόνια μετά. Ολόκληρη η ζωή μου... μισή ζωή. Ακόμη η πατρίδα μου είναι μισή, επέκταση της δικιάς μου μισής ζωής. Και της δικάς σου και της δικιάς του και της δικιάς της.

Κι όμως 38 χρόνια μετά, ασθάνομαι ότι θα σκάσω. Με πνίγει η κατοχή και πάλι όπως με έπνιγε το 90. Ο Πάρης... που έρχεται σε λίγες μέρες στη ζωή... σαν τις μέλισσες του Ονήσιλου. Έρχεται στη ζωή να με θυμίζει πως του χρωστάω το δικαίωμα να βρει ένα σπιτάκι στην Κερύνια, στη Λάπηθο ή στο Καραβά, κοντά στη θάλασσα, να ξαναγίνει Κερυνιώτης σαν το παππού του το Σώτο. Να ζήσει ελεύθερος στο τόπο που θα γεννηθεί και θα μεγαλώσει. Του χρωστάω μια «σωστή» ζωή.