Το παράδειγμα

 

20 Απριλίου 1946,

Ο Στέλιος βρίσκεται στη Βοστώνη. Έχει στα χέρια του μια υπεύθυνη δήλωση και ένα εκβιαστικό δίλημα από τους γιατρούς. Στην πραγματικότητα δεν έχει κανένα δίλημα. Έχει έρθει στη Βοστώνη για ένα σκοπό και δεν πρόκειται να κάνει πίσω για κανένα λόγο.

Όλα άρχισαν 36 χρόνια πριν, στον Στατό της Πάφου, όταν δύο νέοι ο Γιάννης και η Ελένη έφερναν στον κόσμο ένα δυνατό αγοράκι. Μεγαλώνοντας του άρεσε να τρέχει με κάθε ευκαιρία μέχρι τα διπλανά χωριά 15-20 χιλιόμετρα και να επιστρέφει πίσω. Από την εφηβεία ο Στέλιος ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και στα είκοσι του ήταν αθλητής του ΓΣΟ στην Λεμεσό. Πολύ σύντομα μετακομίζει στην Αθήνα όπου εργάζεται ως εισπράκτορας της Εταιρίας Ηλεκτρισμού ενώ παράλληλα ασχολείται με τον αθλητισμό μεγάλων αποστάσεων και σαρώνει τα μετάλλια. Καταρρίπτει μάλιστα και το για 40 χρόνια ρεκόρ του Σπύρου Λούη.

Το 1941, μετά την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας στην Ελλάδα, ο Στέλιος παντρεύεται και δημιουργεί την πενταμελή του οικογένεια. Είναι μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδος για τον ίδιο και την οικογένεια του. Φτώχεια, κακουχία, ανέχεια. Εξακολουθεί να είναι εισπράκτορας της εταιρίας ηλεκτρισμού και λόγω της αναγνωρισιμότητας του, εξασφαλίζει κάθε τόσο λίγα λαχανικά για να μπορέσει να θρέψει τα παιδιά του. Το 1943 συλλαμβάνεται μαζί με 49 άλλους Έλληνες από τους Γερμανούς, μετά την δολοφονία Γερμανού στρατιώτη. Ο Γερμανός αξιωματικός, παλιός μαραθωνοδρόμος αναγνωρίζει την Στέλιο και τον απελευθερώνει. Οι υπόλοιποι Έλληνες, ως εκδήλωση αντιποίνων για την δολοφονία του γερμανού στρατιώρη εκτελούνται. Έκτοτε ο Στέλιος κρύβει και βοηθάει αντιστασιακούς και συμμάχους στο σπίτι του μέχρι στο τέλος της κατοχής.

Το 1946 και ενώ η κατοχή έχει τερματιστεί, ο ελληνικός λαός βυθίζεται στον εμφύλιο πόλεμο. Όταν η Ευρώπη αρχίζει να ξαναχτίζεται, ο ελληνικός λαός αλληλοσπαράζεται από ένα παρανοϊκό πόλεμο που αφορά στην επιλογή της τοποθέτησης της Ελλάδας σε ζώνη επιρροής ενός εκάστου των δύο μεγάλων νικητών του πολέμου, της Δύσης ή της Σοβιετική Ένωσης. Ο λαός οδηγείται σε ακόμα χειρότερη κατάσταση.

Ο Στέλιος, δεν μπορεί να είναι απλός παρατηρητής. Αποφασίζει να κάνει κάτι για να βοηθήσει την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό. Ζητά από την πολιτεία να τον στείλει στον πεντηκοστό μαραθώνιο της Βοστώνης για να προσπαθήσει να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη για την άθλια κατάσταση του ελληνικού λαού. Δυστυχώς ο ΣΕΓΑΣ απαντάει ότι λόγω της κακής οικονομικής δυσχέρειας δεν μπορεί να βοηθήσει.

Κινεί γη και ουρανό, για να εξασφαλίσει την βίζα και κάποια λεφτά, πουλάει ότι έχει και δεν έχει και ο εξαντλημένος και εξαιρετικά κοκκαλιάρης και αδύναμος αλλά αποφασισμένος να κάνει κάτι για τον ελληνικό λαό Στέλιος, βρίσκεται στη Βοστώνη.

Εκεί οι γιατροί λόγω της άθλιας κατάστασης της υγείας του, δεν του επιτρέπουν να αγωνιστεί γιατί πιστεύουν ότι υπάρχει ο κίνδυνος ακόμη και να πεθάνει κατά τη διάρκεια του μαραθωνίου. Μετά από την επιμονή του, του ζητείται να υπογράψει υπεύθυνη δήλωση, ότι δηλαδή είναι εις γνώση του η κακή κατάσταση της υγείας του... και φυσικά υπογράφει.

Στις 12 το μεσημέρι της 20^ης Απριλίου 1946, με τον αριθμό 77 ο Στέλιος αρχίζει να τρέχει στον μαραθώνιο της Βοστώνης, κόντρα σε δεκάδες αθλητές από όλο το κόσμο αλλά και στα φαβορί, τον αμερικανό Τζόνι Κέλι και τον Άγγλο Κένεθ Μπέιλι. Στην αρχή του αγώνα ο Στέλιος βρίσκεται αρκετά πίσω αλλά σιγά σιγά, ανεβάζει ταχύτητα και προσπερνά τους συναθλητές του, τον ένα μετά τον άλλο. Στα τελευταία χιλιόμετρα είναι δεύτερος, με πρώτο τον Αμερικανό Τζόνι Κέλι. Οι Έλληνες ομογενείς ενθουσιασμένοι τον εμψυχώνουν. Ακούγεται «Καλά πας Στέλιο... έστω και δεύτερος». Μετά από λίγο ένας Αμερικάνος δημοσιογράφος που παρακολουθεί τον αγώνα φωνάζει στον Στέλιο «Ο Κένεθ έσπασε, ήρθε η ώρα να φύγεις...» Πράγματι πολύ σύντομα ο Στέλιος Κυριακίδης προσπερνά  τον μέχρι εκείνη τη στιγμή πρωτοπόρο Κένεθ Μπέιλι και ακούγοντας ένα ηλικιωμένο ομογενή να του φωνάζει «Για την Ελλάδα Στέλιο μου! Για τα παιδιά σου!» πέρνει τεράστια δύναμη και αναπτύσει εντυπωσιακή ταχύτητα κάνοντας πανευρωπαϊκό ρεκόρ.

Την επομένη o δημοσιογράφος της Boston Sunday Post έγραφε: «Έχω ξαναδεί πολλούς αθλητές να κλαίνε είτε από χαρά για το θρίαμβό τους είτε από λύπη για την ήττα τους. Αυτός ο Αθηναίος με τα ευγενή αισθήματα δάκρυσε αληθινά, με δάκρυα που έβγαιναν μέσα από τη δυνατή ελληνική καρδιά του. Μια καρδιά που δεν τον πρόδωσε στα 26 μίλια που διήνυσε, αλλά που κόντεψε να σπάσει όταν έφτασε στο τέρμα, τόσο από περηφάνια για τη νίκη του όσο και από θλίψη για τις κακουχίες που περνούσε η πατρίδα του».

‘Οταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρυ Τρούμαν συναντιέται με τον αθλητή Κένεθ Μπέιλι τον ρωτάει πως νικήθηκε από ένα τόσο αδύνατο και κοκκαλιάρη αθλητή ο δεύτερος απαντάει: «Πως θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ έναν τέτοιον αθλητή; Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα»

Ακολούθως απευθύνεται προς τον Στέλιο Κυριακίδης: «Εσύ, παιδί μου, είσαι άξιος συγχαρητηρίων. Για πες μου. Τι θες να κάνω για σένα; Θες ρούχα; Τρόφιμα να δυναμώσεις; Χρήματα; Ό,τι θες από μένα» και ο Κυριακίδης απαντάει: «Σας ευχαριστώ, πρόεδρε. Δεν θέλω τίποτα για εμένα. Το μόνο που ζητώ, κύριε Τρούμαν, είναι να στείλετε ρούχα και τρόφιμα στα 7 εκατομμύρια Έλληνες που λιμοκτονούν. Αυτό ζητάω. Να βοηθήσετε τον λαό μου που υποφέρει».

Η συγκίνηση για το επίτευγμα του Στέλιου Κυριακίδη υπήρξε καθολική. Οι προτάσεις προς τον «νέο Φειδιππίδη» όπως έγραψαν οι Αμερικάνικες εφημερίδες διαδέχονταν η μια την άλλη. Λεφτά, προτάσεις για παραμονή στην Αμερική, μέχρι και προτάσεις για να γίνει ηθοποιός στο Χόλιγουντ. Η απάντηση του Στέλιου όμως ήταν ξεκάθαρη, όσο ξεκάθαρη ήταν και η πρόθεση του από την πρώτη στιγμή που έμπαινε σ’ αυτή τη διαδικασία. «Τίποτα για μένα. Μόνο για την Ελλάδα. Σας παρακαλώ μην ξεχνάτε την πατρίδα μου»

Ο Στέλιος Κυριακίδης παραμένει στην Αμερική για ένα μήνα προσπαθώντας να μαζέψει την μεγαλύτερη δυνατή βοήθεια για τον Ελληνικό λαό. Πράγματι, επιστρέφει στην Ελλάδα με 250.000 δολάρια (ο μέσος μισθός στην Ελλάδα τότε ήταν 50 δολάρια) και έξι πλοία με φάρμακα, ρούχα και φαγητά για τον εξαντλημένο ελληνικό λαό.

65 χρόνια μετά,  Ελλάδα και Κύπρος κτυπιούνται από την χειρότερη μεταπολεμική κρίση. Εκχωρείται η κυριαρχία τους, υποθηκεύεται το μέλλον τους, ο λαός οδηγείται στην ανεργία, στην ανέχεια.

Το μεγαλείο της ψυχής του αγροτόπαιδου Στέλιου Κυριακίδη αποτελεί σήμερα ένα τεράστιο, υπέροχο παράδειγμα προς μίμηση. Όχι γιατί τίμησε την Ελλάδα στον μαραθώνιο της Βοστώνης. Όχι γιατί συγκίνησε σύσσωμο τον Ελληνισμό και όχι μόνον, με το αθλητικό του κατόρθωμα. Αλλά γιατί μας θυμίζει την ΑΤΟΜΙΚΗ ευθύνη του καθενός από εμάς, των απλών πολιτών, του αγρότη, του εργάτη, του δημόσιου υπαλλήλου, του ιδιώτη, του επιχειρηματία απέναντι στο συνάνθρωπο μας, απέναντι στην κοινωνία μας, απέναντι στο λαό μας, στο έθνος μας. Ο καθένας από εμάς, ας αναλογιστεί τι καλύτερο μπορεί να κάνει για το μέλλον αυτού του τόπου, για το μέλλον των παιδιών μας. 

14 Αυγούστου 1996

 

«14 Αυγούστου 1996.

Πριν από λίγο  αποχαιρετήσαμε τον Τάσο. Απαρηγόρητη η ετοιμόγεννη γυναίκα του, η οικογένεια του, οι φίλοι του, όλη η Κύπρος. Γιατί; Πονάει η ψυχή μου. Κι όμως δεν είναι μίσος για τους δολοφόνους, αυτό που νιώθω. Είναι η αδικία, που στοίχειωσε την πατρίδα μας εδώ και 22 ολόκληρα χρόνια, στοιχειώνει και την καρδιά μου. Είναι κι η Αμμόχωστος που μας καρτερεί, είναι κι Αμμόχωστος που μας μαγεύει. Ξέρω ότι όση ώρα ήταν πεσμένος χάμω,  το βλέμμα του ήταν στραμμένο στη βασιλεύουσα, λίγα μέτρα πιο πέρα.

Σήμερα είναι η μέρα, σήμερα οι σημαίες της κατοχής θα πέσουν και εγώ θα τρέξω. Σήμερα, τα μάτια μου, τα μάτια της ψυχής μου θα γίνουν τα μάτια του Τάσου καθώς θα τρέχω στα στενά του Βαρωσιού, θα πλατσουρίζω στην παραλία της Πόλης μας. Σήμερα ο Τάσος θα «περπατήσει» στην πόλη που μας μάγευε από παιδάκια.

Στέκομαι μπροστά στο οδόφραγμα της Δερύνιας. Λίγα μέτρα από το σημείο που πότιζε πριν τρεις μέρες ο Τάσος με το αίμα του. Η φωνή του Τάσου αντηχεί στ’αφτιά μου. Η Πόλη στο βάθος με μαγεύει, με καλεί. Τρέχω προς το κατοχικό φυλάκιο.
Φωνές. « Ρε μη πας κοντά κοντά ρε, ρε μη πηγαίνεις κοντά. Έλα έξω ρε μαλάκα...»
Αρχίζω να σκαρφαλώνω στον ιστό της κατοχικής σημαίας. Ανεβαίνω. Ακούω ένα μπαμ... ταυτόχρονα νιώθω  ένα κάψιμο στο λαιμό. Προς στιγμή παγώνω, χάνω τη δύναμή μου. Κοιτάζω προς την Αμμόχωστο. Μαγεύομαι. Παίρνω δύναμη από τη δύναμη της θαλασσοφίλητης πόλης, συνεχίζω, σκαρφαλώνω όλο και πιο ψηλά, σκίζω τη σημαία της ντροπής και πετάγομαι κάτω. Αρχίζω να τρέχω προς την Πόλη που με καλεί. Μαζί με μένα βλέπω κι άλλους να τρέχουν δίπλα μου. Είναι ένας μαθητής, με την επίσημη μαθητική του στολή, τυλιγμένος με την ελληνική σημαία.

-        Είμαι ο Πέτρος. Οι φίλοι μου φωνάζουν με Πετράκη.

Πιο πέρα ένας νέος γύρω στα 30.  Η μορφή του μου είναι γνωστή. Τον χαιρετάω. Με κοιτάει. Το βλέμα του είναι σπινθηροβόλο.

-        Είμαι ο Γρηγόρης, που τη Λύση. Επερίμενα την πολλά χρόνια τούτη τη μέρα...

'Ολο σας αποχαιρετώ κι ακόμα μένω. Ναι, η πιο μεγάλη πράξη της ζωής μας

είναι η απόφαση του θανάτου μας, όταν υπάρχει κάποια διέξοδος,

όταν μπορείς και να τον αποφύγεις, και συ τον διαλέγεις

σαν τιμή και σα χρέος για τους άλλους, πιο πέρα απ' τις ανάγκες σου.

'Οποιος μπορεί να νικήσει μια στιγμή τη ζωή του νικάει και το θάνατο. Το 'μαθα (1)

                   

Η πόλη της Αμμοχώστου με πλησιάζει. Τρέχω όλο και πιο γρήγορα προς το μέρος της. Δεν κουράζομαι. Στα δεξιά μου ένας αγαπημένος φίλος. Είναι ο Τάσος.... Είναι ήρεμος μ’ένα πλατύ χαμόγελο που χωράει  τον κόσμο όλο. Στο δεξί του χέρι κρατάει ένα κοριτσάκι με όμορφα χρυσόξανθα μαλλιά που ανεμίζουν καθώς τρέχει χοροπηδώντας καθ’οδόν προς το Βάρωσι. Μα πως είναι δυνατόν;
Θυμήθηκα εκείνο το κάψιμο στο λαιμό όταν σκαρφάλωνα στον ιστό αλλά τίποτα δε μπορούσε να με σταματήσει πια.

Τρέχω. Είμαι σε ένα μποστάνι. Ένας γεροντάκος με κοιτάει και μου γνέφει. Είναι ο παππούς ο Σολάκης. Κοντοστέκομαι. Βγάζει ένα κουβά νερό από το πηγάδι και μου το προσφέρει.

-        Πιες γιε μου, να ξεδιψάσεις. Ήρτες γιέ μου… έξερα το ότι μια μέρα ήταν να ρτεις. Επερίμενα σε. Άτε πήεννε τωρά.

Κοιτάω γύρω μου. Όλο και περισσότεροι είναι μαζί μου. Στο ομορφότερο “ταξίδι” της ζωής μου. Στο δρόμο προς την Πόλη μας. Κάποιους τους αναγνωρίζω. Στην είσοδο της Αμμοχώστου με χαιρετάει ο Τεύκρος με το τόξο του.

ἐς γῆν ἐναλίαν Κύπρον, οὗ μ᾿ ἐθέσπισεν
οἰκεῖν Ἀπόλλων, ὄνομα νησιωτικὸν
Σαλαμίνα θέμενον τῆς ἐκεῖ χάριν πάτρας. (2)

Είναι όλοι εκεί. Σε μια πόλη γεμάτη κόσμο, γέλια, χαρές, παιχνίδια κι έρωτα. Περπατάω στα στενά της. Το σπίτι της γιαγιάς της Άννας. Μοσχοβολάει φρεσκοψημένο ψωμί.

Τότες ἄκουσα βήματα στὰ χαλίκια.
Δὲν εἶδα πρόσωπα- σὰ γύρισα εἶχαν φύγει.
Ὅμως βαριὰ ἡ φωνὴ σὰν τὸ περπάτημα καματεροῦ,
ἔμεινε ἐκεῖ στὶς φλέβες  τ᾿ οὐρανοῦ  στὸ κύλισμά  της θάλασσας
μέσα στὰ βότσαλα πάλι καὶ πάλι:

Ἡ γῆς δὲν ἔχει κρικέλια
γιὰ νὰ τὴν πάρουν στὸν ὦμο καὶ νὰ φύγουν
μήτε μποροῦν, ὅσο κι ἂν εἶναι διψασμένοι
νὰ γλυκάνουν τὸ πέλαγο μὲ νερὸ μισὸ δράμι.
Καὶ τοῦτα τὰ κορμιὰ
πλασμένα ἀπὸ ἕνα χῶμα ποὺ δὲν ξέρουν,
ἔχουν ψυχές.
Μαζεύουν σύνεργα γιὰ νὰ τὶς ἀλλάξουν,
δὲ θὰ μπορέσουν- μόνο θὰ τὶς ξεκάμουν
ἂν ξεγίνουνται οἱ ψυχές.
Δὲν ἀργεῖ νὰ καρπίσει τ᾿ ἀστάχυ
δὲ χρειάζεται μακρὺ καιρὸ
γιὰ νὰ φουσκώσει τῆς πίκρας τὸ προζύμι,
δὲ χρειάζεται μακρὺ καιρὸ
τὸ κακὸ γιὰ νὰ σηκώσει τὸ κεφάλι,
κι ὁ ἄρρωστος νοῦς ποὺ ἀδειάζει
δὲ χρειάζεται μακρὺ καιρὸ
γιὰ νὰ γεμίσει μὲ τὴν τρέλα,
νῆσος τίς ἐστι... «. (3)

Περνάω από τα αξέχαστα καλλιμάρμαρα μέγαρα του Λυκείου Ελληνίδων Αμμοχώστου, του Γυμνασίου Αμμοχώστου.

Και το Δημοτικό Μέγαρο, η Δημοτική Βιβλιοθήκη και η Πινακοθήκη...

Οι εκκλησίες του Αγίου Νικολάου, της Αγίας Ζώνης, του Τιμίου Σταυρού. Λένε πως στην Αμμόχωστο υπάρχουν 365 εκκλησιές. Τόσες ώστε να λειτουργεί μια κάθε μέρα.

Είναι μια πόλη μαγική. Πιο κάτω είναι ο ΓΣΕ (Γυμναστικός Σύλλογος Ευαγόρα). Μέσα είναι καμιά εικοσαριά νέοι που προπονούνται. Αναγνωρίζω τον Κυριάκο Μάτση και τον Παναγιώτη Τουμάζο.
Η λεωφόρος Κέννεντυ σφίζει από ζωή. Σαν άλλοτε. Παιδάκια που παίζουν, έφηβοι που αναζητούν… να γίνουν άντρες, νέοι που μεθούν, άλλοι που ψάχνουν το ταίρι τους, κοριτσόπουλα που φλερτάρουν, μεγαλύτεροι  που βολτάρουν. Είναι όλοι εδώ.

Η ευτυχέστερη μέρα της ζωής μου. Σήμερα είμαι ελεύθερος. Σήμερα η Αμμόχωστος είναι λεύτερη. Σήμερα ο Ευαγόρας κάθεται και πάλι στον θρόνο του.»

Αύγουστος 2012

16 χρόνια μετά. Στέκομαι στο οδόφραγμα της Δερύνιας. Λίγα μέτρα από το σημείο που πότισαν ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού με το αίμα τους.  Αγναντεύω για ώρα τη βασιλεύουσα. Αυτή η πόλη σε μαγεύει. Μπορεί να είναι ο Τεύκρος ή ο Ευαγόρας, ο Γρηγόρης, ο Πετράκης,  ο Τάσος,  ο Σολωμός. Οι φωνές και οι μυρωδιές της, οι έρωτες και οι ιστορίες της, οι εκκλησιές, οι θάλασσες της.
Λίγο πιο πέρα βρίσκεται μια νέα γυναίκα. Κρατάει από το χέρι ένα όμορφο ξανθό κοριτσάκι  γύρω στα 15. Το κοριτσάκι κοιτάει προς την Πόλη. Είναι φανερά συγκινημένη. Η μητέρα, γυρνάει προς το κοριτσάκι, βλέπει τα βουρκωμένα της μάτια...

«Πάμεν Αναστασία μου. Θα μας περιμένουν για το μνημόσυνο του μπαμπά. Εν να ρτει μια μέρα που εν να πάμε Αναστασία μου...»

Πήγαινε Αναστασία. Σας περιμένουν για το μνημόσυνο του μπαμπά.  θα έρθει μια μέρα που θα ξαναπάς... στην Αμμόχωστο.

1.      Απόσπασμα από τον Αποχαιρερισμό Γ. Ρίτσου

2.      Απόσπασμα από το ποίημα Ελένη Γ. Σεφέρη

3.      Απόσπασμα από το ποίημα Σαλαμίνα της Κύπρος Γ. Σεφέρη

ΑΚΕΛ χωρίς αιδώ

ΑΚΕΛ χωρίς αιδώ

Μετά την εις βάθος διερεύνηση της υπόθεσης του Μαρί και ειδικότερα του διοικητή του ναυτικού του Ανδρέα Ιωαννίδη και κατ επέκταση της οικογένειας του... εσείς τζι πας στο ΑΚΕΛ και στη Χαραυγή, μήπως έφτασε ο καιρός να διερευνήσετε τι πραγματικά έγινε και με άλλες ύποπτες υποθέσεις; Με την ανατίναξη του κρυσφηγέτου του Αυξεντίου ας πούμε; Μήπως λήφθηκαν από πλευράς του υπαρχηγού τα μέτρα που έπρεπε προκειμένου να αποφευχθεί η καταστροφή; Μήπως υπήρχαν σκοτεινές δυνάμεις  πίσω από την ανατίναξη που υπονομεύαν το ΑΚΕΛ; Αλλά και η ανατίναξη του αχυρώνα του Λιοπετριού μπορεί να κρύβει σκοτεινές δυνάμεις που σκοπεύαν να πλήξουν το ΑΚΕΛ; Ψάξατε τα ταξίδια των συγγενών των ηρώων; Πού πήγαν, που μείναν, τι έφαγαν αλλά και κυρίως, με ποιους έφαγαν; Για να δούμε αν υπήρξαν σκοπιμότητες πίσω από όλη αυτή τη σκοτεινή περίοδο της ιστορίας μας... Πεδίον έρευνας, δόξης και λάσπης λαμπρόν, ανοίγεται μπροστά στους φωστήρες του ΑΚΕΛ και των οργάνων της. Και εις κατώτερα...

Ο πρόεδρος έχει δίκαιο

Ο πρόεδρος έχει δίκαιο

Σε συνέντευξη που έδωσε στον LGR του Λονδίνο, στα πλαίσια των πολλών που δήλωσε, είπε και το εξής «Η  καταστροφολογία όμως και το να εκπέμπεις μίσος στους πολιτικούς σου αντιπάλους χαρακτηρίζουν χώρες και λαούς με υποανάπτυκτη πολιτική κουλτούρα» υπονοόντας την αντιπολίτευση στην Κύπρο. Χαρακτήρισε λοιπόν τα κόμματα της αντιπολίτευσης ως «υπανάπτυκτα» με αποτέλεσμα να ξεσηκώσει νέο κύμα αντιδράσεων στην Κύπρο.

Το έχουμε ξαναναφέρει σ’ αυτό το μπλογκ. Ο πρόεδρος βρίσκεται σε κατάσταση συνεχούς διαμαρτηρίας λες και είναι αντιπολιτευόμενος δημοσιογράφος. Μοιράζει ευθύνες δεξιά κι αριστερά  λες και τα προεδρικά του καθήκοντα εξαντλούνται στην ανάλυση και την καταγγελεία των όσων στρεβλών συμβαίνουν στον τόπο. Στα τακτά αυτά παραληρήματα του έχει αφήσει ως παρακαταθήκη δεκάδες αμίμητες δηλώσεις που θα μείνουν ως αρνητική παρακαταθήκη στην πολιτική ιστορία του τόπου.

Κι όμως, ο πρόεδρος στην προκειμένη περίπτωση έχει απόλυτο δίκαιο. Και το γνωρίζει και ο ίδιος και τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Γιατί τι άλλο από «υπανάπτυκτη» μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την αντιπολίτευση του ΔΗΣΥ... που για δύο και πλέον χρόνια στήριζε την κυβέρνηση Χριστόφια, ως Ακελικότερο του ΑΚΕΛ στην καταστροφική του πολιτική στο Κυπριακό και τώρα υπό την προοπτική των προεδρικών εκλογών μεταβλήθηκε σε σκληρό κατήγορο της πολιτικής Χριστόφια.

Γιατί τι άλλο από «υπανάπτυκτη» μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει την αντιπολίτευση του ΔΗΚΟ που για τρεισίμιση χρόνια βρισκόνταν στην συμπολίτευση στηρίζοντας με τον χυδαιότερο τρόπο την αλλοπρόσαλλη πολιτική Χριστόφια / ΑΚΕΛ/ ΔΗΣΥ και ταυτόχρονα αλληθόριζε αντιπολιτευόμενο μπας και μπορέσει και συγκρατήσει την κομματική του πελατεία.

Γιατί τι άλλο από «υπανάπτυκτη» μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει την αντιπολίτευση της ΕΔΕΚ που αφού περνούσε κι αυτή από τα σαλόνια του προεδρικού συμπολιτευόμενη με το ΑΚΕΛ για δύο χρόνια, αποχώρησε όταν συνειδητοποίησε ότι η κομματική της βάση ήταν έτοιμη να εκραγεί.

Ή τί άλλο από υπανάπτυκτη μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την αντιπολίτευση που μετά το Μαρί, τη πρωτοφανή αντίδραση του κυπριακού λαού και την έκθεση καταπέλτη της διερευνητικής επιτροπής κατά του προέδρου, αυτή βολεύτηκε στην θαλπωρή της αντιπολίτευσης και της αποκόμησης μικροκομματικών οφελών από την παραμονή του Χριστόφια στην προεδρία προσβλέποντας στο 2013.

Ή μήπως δεν είναι υπανάπτυκτη η αντιπολίτευση των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου, που αφού για μήνες διερευνούσαν πιθανή τους συνεργασία για τις εκλογές του 13, κατέληξαν να περιφέρονται ως περιοδεύον τσίρκο ψάχνοντας απεγνωσμένα για υποψήφιο, εξουδετερώνοντας έτσι την λαϊκή απαίτηση για πραγματική αλλαγή. Για να μην σχολιάσω το αλλοπρόσαλλο φλερτ των ΔΗΚΟ, ΕΥΡΩΚΟ με τον ΑΝΑΝικό Αναστασιάδη.

Ή μήπως δεν είναι υπανάπτυκτη η αντιπολίτευση που ενώ βρισκόμαστε ένα βήμα πριν την υπογραφή μνημονίου με το ΔΝΤ, δεν έχει να εκφράσει κανένα λόγο, καμιά ουσιαστική πρόταση, καμιά αντίδραση, παρά μόνο γενικολογίες περί της αναγκαιότητας εξόδου από την κρίση. 

Ο «υπανάπτυκτος» πρόεδρος γνωρίζει ότι η παραμονή του στην προεδρία στηρίζεται στην «υπανάπτυκτη» αντιπολίτευση του τόπου, η δε «υπανάπτυκτη» αντιπολίτευση γνωρίζει πολύ καλά ότι η συντήρηση των ποσοστών τους και η εδραίωση τους στην εξουσία στηρίζεται στην «υπανάπτυκτη» προεδρία Χριστόφια – ΑΚΕΛ.

Έτσι λοιπόν, όλοι μαζί «υπανάπτυκτη» κυβέρνηση και «υπανάπτυκτη» αντιπολίτευση, παραδινόμαστε στο ΔΝΤ και στις ορέξεις της Τουρκίας. Και ο λαός... ας ελπίζει (Η ελπίδα να πεθάνει προ-τελευταία: http://grosplans.blogspot.com/2012/07/blog-post_14.html)

Ο Πίου... πρόεδρος

-->

Ο Πίου... πρόεδρος

Ο πρόεδρος λοιπόν έκανε την μεγάλη μεταγραφή και έφερε τον Πίου το μαύρο πιστόλι. Τώρα διαρκείας... πάρτε όλοι.

Όταν η κατά τα άλλα σοβαροφανής πολιτική τακτική, ταυτίζεται με τη χιουμοριστική διαφημιστική έμπνευση έχουμε υπέρλαμπρα φαινόμενα πολιτικής αθλιότητας.

Ευρισκόμενος στα αδιέξοδα που ο ίδιος οδήγησε τον εαυτό του και την ομάδα του, ο υπερχρεωμένος πρόεδρος «ανακαλύπτει» τον κατά τα άλλα συμπαθέστατο Πίου από την ποδοσφαιρομάνα Λιουλιαλάμπε σε μια απέλπιδα προσπάθεια επικοινωνιακής τακτικής ξελασπώματος και πώλησης των εισιτηρίων διαρκείας. Η «μεγάλη» μεταγραφή συνοδεύεται με κάθε λογής επικοινωνιακό μέσο, ακόμα και τραγούδι «Ο Πίου... το μαύρο πιστόλι...»

Διερωτάται βέβαια κανείς, τι σχέση μπορεί να έχει ο Πίου και ο «πρόεδρος» με την κυπριακή πολιτική σκηνή; Όταν, ο νεοφιλελεύθερος πρόεδρος Χριστόφιας και η νεοφιλελεύθερη ηγεσία του ΑΚΕΛ συνθλίβονται από τα αποτελέσματα των αλλοπρόσαλλων νεοφιλελεύθερων πολιτικών τους πράξεων τα αδιέξοδα είναι αναπόφευκτα. Ο μονίμως καταγγέλλων τους άλλους πρόεδρος μας (ωσάν να  είναι δημοσιογράφος της αντιπολίτευσης), αφού οδήγησε το τόπο στα πρόθυρα της ολοκληρωτικής καταστροφής, αφού άνοιξε το δρόμο στην τρόϊκα και το διεθνές νομισματικό ταμείο,  αφού άνοιξε την συζήτηση για ιδιωτικοποίηση της Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου της CYTA και της Αρχής Λιμένων, αφού έθεσε υπό αμφισβήτηση τις προοπτικές ανάπτυξης του τόπου από το φυσικό αέριο, αφού εκχώρησε την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφού παρέδωσε τα εργασιακά δικαιώματα στο ΔΝΤ, αφού συντάχθηκε /διεπλάκηκε(;) με  τους τραπεζίτες  ενεργώντας κατ εντολή τους κλπ κλπ, κατάλαβε ότι ο διακαής πόθος του να επανεκλεγεί πρόεδρος της Κύπρου έχει εξανεμιστεί. Η αμαρτωλή ηγεσία του ΑΚΕΛ από την άλλη, ως συνεπείς νεοφιλελεύθερη διζωνικομοσπονδιακή κλίκα, μπορεί μεν να αισθάνεται ότι εξασφαλίζεται η πολιτική της συνέχεια από τη μέχρι στιγμής πρωτιά του ΔΗΘΕΝ αντιπάλου της, Αναστασιάση (ακριβώς το αντίστροφο από το ότι συνέβαινε στις εκλογές 2008 όπου οι συναγερμικοί έστω και καμουφλαρισμένα πανηγύριζαν για την εκλογή Χριστόφια) , από την άλλη όμως δεν μπορεί να αφήσει να χρεωθεί η ίδια μια πιθανή εκλογική συντριβή στα μάτια των αφελών «οπαδών» της.

Η μόνη λύση είναι μια επιλογή Πίου. Ενός «άγνωστου», σοβαροφανούς άντρα, από μια «πολιτικομάνα» (ΕΔΗ στην περίπτωση μας) που θα πλασαριστεί ως κάτι διαφορετικό, που θα θυμίζει την επιλογή Βασιλείου του 1988, που θα λειτουργήσει στην λογική «εδώ ψηφίσατε Χριστόφια... δεν θα ψηφίσετε Μαλά?». Και που θα έχει τα εχέγγυα να εξασφαλίσει ένα αξιοπρεπές ποσοστό, και θα δίνει την δυνατότητα στην αμαρτωλή ηγεσία του ΑΚΕΛ να παραμένει αγγιστρωμένη στην ηγεσία του κόμματος, Κατά την συνήθη τακτική, εκμεταλλευόμενη την πόλωση με τον ΔΗΘΕΝ αντίπαλο της ΔΗΣΥ, να συντηρήσει τα ψηλά ποσοστά του ΑΚΕΛ. Ταυτόχρονα παραδίνοντας την σκυτάλη της εξουσίας στον εταίρο του ΑΚΕΛ, ΔΗΣΥ να συνεχιστεί η αδιέξοδη ΔΗΣΑΚΕΛΙΚΗ πολιτική στο κυπριακό ενώ από τη θέση της αντιπολίτευσης πια, να επανέλθει στην αριστερίστικη ρητορία όσον αφορά τα οικονομία και την κοινωνία (αφού πρώτα οδήγησε το τόπο σε ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές). Η ηγεσία του ΑΚΕΛ θα μπορούσε, αν ήθελε, να δώσει μια νέα προοπτική διάσωσης του τόπου. (Ανατροπή ή βαρβαρότητα: http://grosplans.blogspot.com/2012/06/blog-post_30.html). Αντ’ αυτού προτίμησε να διαχειριστεί την πολιτική σαν μαφιόζικη ποδοσφαιρική κλίκα. Καλώντας τους ΑΚΕΛικούς «οπαδούς» για «διαρκείας πάρτε όλοι»,  και τραγουδώντας «Μαλάς... το νέο πιστόλι», η αμαρτωλή ηγεσία του ΑΚΕΛ απεδείχτηκε για ακόμα μια φορά μικρότερη των περιστάσεων.

Τώρα πια  αφήνεται η επιλογή στους πολίτες να διασώσουν, αν θέλουν την αξιοπρέπεια τους, δίνοντας ένα χαστούκι στην αμαρτωλή ηγεσία του ΑΚΕΛ.

Ζωή «μισή»

Ζωή «μισή»

Ζεστό καλοκαίρι. 20 του Ιούλη 2012. 38 χρόνια μετά από εκείνη τη μέρα. Μισή πατρίδα... μισή ζωή. Ολόκληρη η δική μου ζωή.

Στα πρώτα χρόνια της ζωής μου, θυμάμαι... μαθητής, δεκαετία του ογδόντα. Ανακήρυξη του ψευδοκράτους,  συσσίτια στα σχολεία, μηνύματα για τους εγκλωβισμένους στο ραδιόφωνο του ΡΙΚ «...ο Ανδρέας Αντωνιάδης από το Ριζοκάρπασο πληροφορεί την οικογένεια του ότι η θεία η Χαρίκλεια έκανε την εγχείρηση και είναι καλά» , οι «γυναίκες επιστρέφουν», ξανά και ξανά... αντικατοχικές, δυναμικές μαθητικές διαδηλώσεις.  Και νά θελες να ξεχάσεις ήταν αδύνατο. Δεν ξεχνώ.

Θυμάμαι... Δεκαετία του 90, μαθητικές διαδηλώσεις για τον Νίκο Νικολάου και τον Πέτρο Παπαλεοντίου, διανυκτερεύσεις στο οδόφραγμα το Λήδρα Ππάλας. Θεόφιλος Γεωργιάδης, πορείες των μοτοσυκλετιστών, ο Τάσος Ισαάκ, το τελευταίο τσιγάρο του Σολωμού. Η κατοχή με πνίγει. Οργανωμένος στην ΠΕΟΦ. Με όραμα για μια Κύπρο ελεύθερη. Οραματίζομαι τη μέρα που θα διασχίζω τα βουνά του Πενταδακτύλου και θα φτάνω στην ελεύθερη Κερύνια. «θα βρω ένα σπιτάκι στη Κερύνια, στη Λάπηθο ή στο Καραβά, κοντά στη θάλασσα. Θα γίνω Κερυνιώτης. Δικαιούμαι να γίνω Κερυνιώτης. Δικαιούμαι να ζήσω ελεύθερος στο τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα». Γεννημένος λίγες μέρες μετά την εισβολή, φτιάχνω εικόνες από τις περιγραφές του παππού και από εκείνες τις εικόνες στις σχολικές αίθουσες... Τετραήμερες πορείες από τη Δερύνια στη Λευκωσία. Όχι στην Ομοσπονδία, απελευθέρωση η μόνη λύση. Και νάθελες να ξεχάσεις ήταν αδύνατο. Δεν ξεχνώ. Και αν για μια στιγμή ξεχαστώ η μορφή του Θανάση του Ζαφειρίου στη Θεσσαλονίκη, σαν μέλισσα του Ονήσιλου θα με ξυπνήσει, θα με θυμίσει πως η κατοχή δεν φεύγει από μόνη της.

Θυμάμαι... δεκαετία του 2000. Πίσω στη Κύπρο. Η Πορεία προς την Ευρώπη. Με την ελπίδα για δικαιότερη λύση, πιο δημοκρατική. 2004... σχέδιο Ανάν, αγωνία. Διαδηλώσεις, εκστρατείες. Όχι στο σχέδιο Ανάν και μια ελπίδα ότι το αύριο θα είναι καλύτερο.  Και νάθελες να ξεχάσεις... Δεν ξεχνώ.

Κι όμως σιγά σιγά, 38 χρόνια μετά, οι μνήμες από εκείνες τις εικόνες στις σχολικές αίθουσες, ολοένα και ξεθωριάζουν, η επιθυμία να περπατήσω ελεύθερος στη πόλη του Πράξανδρου ολοένα και χάνεται, η ανάγκη να κολυμπήσω στη θάλασσα του Βαρωσιού αμβλύνεται. Και ο Θανάσης ο Ζαφειρίου, ζωντανός θρύλος, δεν είναι εδώ, οι μέλισσες του Ονήσιλου έχει καιρό να φανούν. Βυθίζομαι λίγο λίγο, μέρα με τη μέρα στη καθημερινότητα μου, με τη φρατζιόλα στο χέρι και το δικό μου ψαράκι στη γυάλα. Ξεχνιέμαι. Ξεχνάω.

38 χρόνια μετά. Ολόκληρη η ζωή μου... μισή ζωή. Ακόμη η πατρίδα μου είναι μισή, επέκταση της δικιάς μου μισής ζωής. Και της δικάς σου και της δικιάς του και της δικιάς της.

Κι όμως 38 χρόνια μετά, ασθάνομαι ότι θα σκάσω. Με πνίγει η κατοχή και πάλι όπως με έπνιγε το 90. Ο Πάρης... που έρχεται σε λίγες μέρες στη ζωή... σαν τις μέλισσες του Ονήσιλου. Έρχεται στη ζωή να με θυμίζει πως του χρωστάω το δικαίωμα να βρει ένα σπιτάκι στην Κερύνια, στη Λάπηθο ή στο Καραβά, κοντά στη θάλασσα, να ξαναγίνει Κερυνιώτης σαν το παππού του το Σώτο. Να ζήσει ελεύθερος στο τόπο που θα γεννηθεί και θα μεγαλώσει. Του χρωστάω μια «σωστή» ζωή.

Η ελπίδα να πεθάνει προ-τελευταία

Η ελπίδα να πεθάνει προ-τελευταία

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ολοένα και περισσότεροι συμπολίτες μας πλήττονται από την οικονομική «κρίση». Καθημερινά εταιρίες κλείνουν, κόσμος χάνει τις δουλειές του, οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα μειώνονται, η ρευστότητα στην αγορά εξαντλείται, μεγάλοι οργανισμοί και εταιρίες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης...

Όπου και να πας, με όποιον και να συζητήσεις ακούς «ελπίζουμε να γίνει κάτι να αλλάξει το κλίμα», «ας ελπίσουμε να φτιάξουν τα πράματα»... Ο κόσμος ζει με την ελπίδα. Με την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει και ξαφνικά να αρχίσει η ανάπτυξη στο τόπο, ότι δεν θα απολυθεί άλλος κόσμος, δεν θα μειωθούν κι άλλο οι μισθοί. Υπάρχουν και αυτοί που ελπίζουν ότι η τρόικα θα βάλει μια τάξη και θα βελτιώσει την κατάσταση, λες και δεν βλέπουν τι γίνεται στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Αργεντινή, την Ισπανία, την Πορτογαλία... όπου οδηγείται ο λαός στη φτώχια, η ανεργία φτάνει σε ποσοστά ρεκόρ και τελικά ξεπουλείται η δημόσια περιουσία και ο δημόσιος πλούτος σε εξευτελιστικές τιμές.

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, λένε. Αλλά όσο καθόμαστε και  ελπίζουμε ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Γερμανία μαζί με την κυβέρνηση Χριστόφια και το  σημερινό πολιτικό σκηνικό θα μας σώσουν,  τόσο το πρόβλημα θα διογκώνεται, η ανεργία θα αυξάνεται, οι επιχειρήσεις θα κλείνουν, ο λαός θα οδηγείται στην ανέχεια, θα... θα... θα...

Όσο καθόμαστε και ελπίζουμε, θα παρακολουθούμε την υπερχρέωση του κράτους προκειμένου να στηρίξει τις κυπριακές τράπεζες σε τέτοιο βαθμό που το κρατικό χρέος σύντομα θα καταστεί μη διαχειρίσιμο. Οι «κυπριακές τράπεζες» οδηγούν το τόπο σε ένα νέο ΑΤΤΙΛΑ. Δεν είναι όμως μόνες τους οι τράπεζες. Οι ευθύνες είναι αβάστακτες και βαραίνουν όχι μόνο τα  υπερ-χρυσοπληρωμένα  διοικητικά συμβούλια και τους μετόχους των τραπεζων, αλλά και την  κεντρική τράπεζα, τους υπουργούς Οικονομικών, την κυβέρνηση, το εξηρτημένο πολιτικό κατεστημένο, τα διαπλεκόμενα πολιτικά κόμματα. Γιατί δεν μιλάμε απλά (;) για εσφαλμένες κινήσεις και ενέργειες αλλά για ένα πάρτι προμηθειών που κατέληγαν σε προσωπικούς λογαριασμούς.

Όσο καθόμαστε και ελπίζουμε ότι είτε η σημερινή δεξιά κυβέρνηση του Χριστόφια και του ΑΚΕΛ, είτε η διάδοχη αυριανή δεξιά κυβέρνηση του Αναστασιάδη και του ΔΗΣΥ (με τις ευλογίες του δεξιού ΑΚΕΛ) θα εργαστούν με συνείδηση προς όφελος του τόπου, τόσο αυτοί θα μας χώνουν στο ΔΝΤ και τόσο θα ξεπουλούν την κρατική περιουσία, τους υδρογονάνθρακες, την ΑΗΚ, τη CYTA και οτιδήποτε έφτιαξε αυτός ο λαός, υποθηκεύοντας το μέλλον του ΚΑΙ το μέλλον των επόμενων γενιών.

Όσο καθόμαστε και ελπίζουμε και για όσο ο λαός δεν απαιτεί μια πραγματική ανατροπή τόσο θα σφίγγει η θηλιά γύρω από το λαιμό μας. Ο λαός πρέπει ΑΜΕΣΑ να απαιτήσει:

Α. οι ένοχοι για τον νεο ΑΤΤΙΛΑ να οδηγηθούν στη φυλακή

Β. τα πολιτικά κόμματα και οι κομματάρχες να απεξαρτηθούν από διατραπεζική τους διαπλοκή και αλληλεξάρτηση

Γ.  ο τόπος να αποκτήσει μια πραγματική κυβέρνηση εθνικής ενότητας για  να αντιμετωπιστεί η κατάσταση και  να αποτραπεί η ανακεφαλαιοποίηση των ένοχων τραπεζών μας μέσω κράτους αλλά αυτό να γίνει απ ευθείας από τον EFSF/ ESM όπως αποφασίστηκε και στην τελευταία σύνοδο κορυφής.

Δ. Να αποτραπεί η υπογραφή μνημονίου με την τρόικα. Να καταστεί σαφές στο λαό ότι βρισκομαστε σε μια κατάσταση πολέμου - εκτάκτου ανάγκης όπου ΟΛΟΙ θα πρέπει να συνεισφέρουμε προκειμένου να διασφαλιστεί το μέλλον των επόμενων γενιών.

Ε. Να γίνουν μεγάλες τομές προς εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα και εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών.

Όσο καθόμαστε και ελπίζουμε να φωτίσει ο θεός τους πολιτικούς μας να πράξουν ότι χρειάζεται για την σωτηρία του τότου, τόσο αυτοί θα εξυπηρετούν τα συμφέροντα των τραπεζών – ιτών και θα χρεώνουν το λαό με υπέρογκα ποσά κρατικού χρέους.

Όσο ελπίζουμε ότι το ΔΝΤ θα μας φέρει ένα ήπιο πρόγραμμα λιτότητας, τόσο θα χάνουμε την εθνική μας κυριαρχία, θα καθιστάμεθα γερμανικό προτεκτοράτο και ο λαός μας θα  οδηγείται σε αδιέξοδα, και ο τόπος σε εκβιασμούς σε κάθε απαιτούμενη δόση.

Όσο ελπίζουμε ότι η σωτηρία του τόπου θα έρθει από το ΔΝΤ και την ΕΕ, τόσο ο τόπος θα γίνεται βορά σε ξένες δυνάμεις που θα μας οδηγούν σε λύσεις του κυπριακού τέτοιες που ποτέ κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί και που προφανώς θα έχουν περιβληθεί με τον μανδύα της αναγκαιότητας προκειμένου να μην καταστραφούμε ολοκληρωτικά.

Γι αυτό η ελπίδα πρέπει να πεθάνει  προτελευταία. Γι αυτό η ελπίδα πρέπει να πεθάνει ΤΩΡΑ. Και ΤΩΡΑ να αρχίσει η δράση. Η κοινωνία να ξεσηκωθεί. Ο λαός να απαιτήσει τη μεγάλη ανατροπή  για την σωτηρία του, να αντισταθεί στο «πόλεμο» που ήδη βρισκόμαστε. Γιατί αλλιώς αν περιμένουμε να πεθάνει η ελπίδα τελευταία, τότε θα έχουν πεθάνει όλα τα άλλα και θα είναι πια αργά για αντιστάσεις.

Σημείωμα: 38 χρόνια μετά το πραξικόπημα, οι "φανατικοί διώκτες" του, ετοιμάζονται να υπογράψουν τη μεγαλύτερη συνταγματική εκτροπή... και λέγεται μνημόνιο.

Ένα χρόνο μετά...

...ένα χρόνο μετά. Ο Χίτλερ μαθαίνει για το Μαρί.

Το διάγγελμα του προέδρου – Ανατροπή 2

Το διάγγελμα του προέδρου – Ανατροπή 2

Ο Χ ήταν παλιός γνωστός από το σχολείο. Ποτέ δεν κάναμε παρέα. Ανέκαθεν «παιδί» του ΑΚΕΛ, τα τελευταία χρόνια έμμισθος του ΑΚΕΛ και συνεργάτης του Προέδρου Χριστόφια. Ήταν εντελώς απροσδόκητο το τηλεφώνημα του.

«Καλημέρα. Είμαι ο Χ. δεν ξέρω αν με θυμάσαι. Είμασταν στο ίδιο σχολείο. Εργάζομαι στο προεδρικό τώρα πια όπως ξέρεις. Θα διερωτάσαι γιατί σε παίρνω τηλέφωνο. Κάποιος μου έστειλε την περασμένη βδομάδα το link από το blog σου και έχω διαβάσει το τελευταίο σου κείμενο. Θα ήθελα πάντως να σου πω ότι, ακόμα και αν δεν το πιστεύεις, τους ίδιους προβληματισμούς έχει και ο πρόεδρος. Μην νομίζεις ότι είναι εύκολες οι αποφάσεις για τον ίδιο. Είναι εξαιρετικά προβλήματισμένος για το μέλλον της Κύπρου.  Μπορεί να νομίζεις ότι ο πρόεδρος συμπεριφέρεται ανεύθυνα αλλά δεν είναι έτσι. Κοίτα Μαρίνο, πραγματικά ζούμε δραματικές στιγμές. Αποφάσισα να ενημερώσω κάποιους πολίτες από όλους τους χώρους για αυτό που πρόκειται να γίνει αύριο. Ο πρόεδρος επικοινωνεί αυτή τη στιγμή με τους πολιτικούς αρχηγούς. Ο πρόεδρος αύριο θα απευθύνθεί στο λαό με ένα δραματικό διάγγελμα. Αν θα ήθελες μπορώ να σου στείλω το κείμενο».

OK Χ. Αυτό είναι το email μου... Θα το δω μόλις το πάρω.

Πράγματι σε δύο λεπτά το «δραματικό» όπως ανέφερε ο Χ διάγγελμα ήταν στο email μου.

«Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες. Πριν από πέντε χρόνια απευθύνθηκα στο κυπριακό λαό ζητώντας την ψήφο του για την εκλογή μου στην προεδρία της Δημοκρατίας. Τότε το κυπριακό πρόβλημα βρισκόταν σε αδιέξοδο. Πίστευα ειλικρινά, ότι η συγκυρία της ύπαρξης του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ ως διαπραγματευτή της ΤΚ κοινότητας και της δικής μου εκλογής θα οδηγούσε σε ένα ειλικρινή διάλογο με θετική κατάληξη. Το κεντρικό σύνθημα με το οποίο κατήλθα στις εκλογές ήταν όπως θα θυμάστε «Δίκαιη λύση, δίκαιη κοινωνία». Για μένα δεν ήταν ένα απλό σύνθημα. Ήταν το προσωπικό μου όραμα για την κυπριακή κοινωνία. Αναλάμβανα την προεδρία λοιπόν πριν από τέσσερα χρόνια γεμάτος ενθουσιαμό και αποφασιστικότητα.

Τέσσερα χρόνια μετά, το Κυπριακό βρίσκεται και πάλι στο τέλμα, λόγω της τουρκικής αδιαλλαξίας. Αποδείχτηκε ότι οι τουρκοκύπριοι, ακόμη και το Ρεμπουπλικανικό κόμμα, εργάζονται μεθοδικά υπό τις εντολές της Τουρκίας για περαιτέρω παγίωση των τετελεσμένων. Παρά τις γενναιόδωρες προτάσεις μας,  δεν υπήρξε καμιά προσπάθεια γεφύρωσης των διαφορών μας. Κάθε άλλο. Οι Τουρκοκύπριοι τα τελευταία χρόνια έχουν  σκληρύνει ακόμα περισσότερο τη στάση τους.

Τέσσερα χρόνια πριν, η οικονομία της πατρίδας μας, θεωρείτο ως μια από τις πλέον στοιβαρές και αξιόπιστες της ΕΕ. Η κρίση όμως η οποία έπληξε την Ευρώπη και το παγκόσμιο και η εγκληματική έκθεση των τραπεζών μας σε ομόλογα υψηλού ρίσκου με απώτερο σκοπό ενδεχόμενη κερδοσκοπία οδήγησαν την άλλοτε ισχυρή μας οικονομία σε κατάρρευση. Είναι αλήθεια ότι και η κυβέρνηση και εγώ προσωπικά φέρουμε πολιτικές ευθύνες για την αδυναμία μας να αντιληφθούμε την έκταση του προβλήματος έγκαιρα. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι ούτε καν τα όργανα της ΕΕ μπόρεσαν έγκαιρα να αντιληφθούν το μέγεθος του προβλήματος. Οδηγηθήκαμε λοιπόν σήμερα στο όριο της χρεωκοπίας, σε περίπτωση που δεν εξευρεθούν σημαντικά κεφάλαια για ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μας, αλλά και για κάλυψη των δημοσιονομικών μας αναγκών.  Αναγκαστήκαμε λοιπόν να αποταθούμε στο μηχανισμό στήριξης της ΕΕ και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Απευθύνομαι σήμερα σε σένα κυπριακέ λαέ για να σε πληροφορήσω για την πραγματικότητα της κατάστασης. Η ενδεχόμενη υπογραφή μνημονίου και ένταξη μας στον μηχανισμό στήριξης εγκυμωνεί σοβαρότατους κινδύνους για το τόπο. Κατ αρχάς η μικρή μας πατρίδα θα απωλέσει πολύ μεγάλο μέρος της κυριαρχίας της. Η τρόικα ενδεχομένως να μας εξαναγκάσει να εκποιήσουμε εθνικό πλούτο καθιστώντας ακόμα και το μέλλον των επόμενων γενιών αβέβαιο σ αυτό το τόπο. Είτε μέσω της υποχρεωτικής ιδιωτικοποίησης της ΑΗΚ, της CYTA και άλλων εθνικών περιουσιών σε εξευτελιστικές τιμές, είτε  μέσω της εκποίησης των διαφαινόμενων υδρογοναθράκων προς όφελος όχι του λαού αλλά ξένων εταιριών και κρατών,  αλλά και μέσω άλλων ενεργειών που έχουμε δει να συμβαίνουν όπου παρεμβαίνει το ΔΝΤ, η κατάσταση του κυπριακού λαού θα οδηγείται σε ένα φαύλο κύκλο δυστυχίας, ανέχιας, ανεργίας από τον οποίο δεν θα μπορέσει να βγει για πάρα πολλά χρόνια. Πολύ φοβάμαι ότι οι δανειστές μας θα μας εξαναγκάσουν να αποδεχτούμε ακόμα και απαράδεκτη λύση του κυπριακού προβλήματος για να μπορέσουμε να πάρουμε μια κρίσιμη δόση.

Συμπατριώτες συμπατριώτισσες, βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή. Ωθούμαστε σε μια κηδεμονία διαρκείας όπου θα εκλιπαρούμε  να πάρουμε τη μια δόση μετά την άλλη και για να την εξασφαλίσουμε, οι δανειστές μας θα μας ζητούν να πρόσφέρουμε όλο και κάτι από την εθνική μας και την προσωπική μας αξιοπρέπεια, από τον εθνικό μας πλούτο.

Κυπριακέ λαέ, δυστυχώς δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι. Θα χρειαστούν πολύ μεγάλες θυσίες για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την δραματική κατάσταση στην οποία είμαστε. Απαιτείται πρωτίστως απόλυτη εθνική ομοψυχία πολιτικών δυνάμεων και λαού. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε:

Α. Να πετύχουμε την απ ευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μας από τον ESM και όχι μέσω της κρατικοποίησης τους. Θα ήθελα να καταγγείλω ότι, κάποια οικονομικά συμφέροντα των τραπεζιτών στην Κύπρο – αυτών που ρίσκαραν προκειμένου να εξασφαλίσουν ψηλές αποδόσεις – αντιστέκονται σε αυτή την προοπτική.  Πιέζουν για ανακεφαλαιοποίηση μέσω του κράτους γιατί εκτιμούν ότι αν ο ESM πάρει μετοχές από τις τράπεζες μας, πιθανόν στο μέλλον να τις διαθέσει μέσω πλειοδοτών. Αν αντίθετα, η κεφαλαιοποίηση γίνει μέσω του κράτους, εκτιμούν ότι στο μέλλον θα μπορέσουν να ξαναπάρουν πίσω τις μετοχές τους.

Β. Να αποφύγουμε την ένταξη μας στον μηχανισμό στήριξης και την υπογραφή μνημονίου. Θα απαιτηθεί συλλογική πανλαϊκή πανεθνική προσπάθεια, κατά την οποία ο λαός θα είναι αποφασισμένος να κάνει μεγάλες και οδυνηρές θυσίες αλλά τουλάχιστον έτσι θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την κρίση και να επανέλθουμε σε ανάπτυξη σε λίγα χρόνια.

Πριν από ένα χρόνο, ζήσαμε όλοι μια μεγάλη καταστροφή στο Μαρί με  την απώλεια δεκατριών ηρώων. Ο λαός ξεσηκώθηκε για πρώτη φορά μαζικά στην Κύπρο ζητώντας δικαίωση. Σήμερα, ένα χρόνο μετά την ανείπωτη τραγωδία, θεωρώ καθήκον μου να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πρόεδρος της κυβέρνησης φέρει πολιτικές ευθύνες για τις αποφάσεις που οδήγησαν στην καταστροφή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συσσωρευμένη αναποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής έπαιξε το δικό της αρνητικό ρόλο στην εξέλιξη της υπόθεσης. Δεν υπάρχεια αμφιβολία ότι θα  έπρεπε να είχαν γίνει πολλά πράγματα και από την κυβέρνηση και από εμένα προσωπικά για να αποφευχθεί το κακό. Αποδέχομαι τις πολιτικές ευθύνες που με βαραίνουν και ζητάω ταπεινά συγγνώμη από τις οικογένειες των ηρώων αλλά και από ολόκληρο το λαό. Γνωρίζω και αντιλαμβάνομαι ότι ο χειρισμός από την κυβέρνηση όπως εκδηλώθηκε μετά τα δραματικά γεγονότα μπορεί να χαρακτηριστεί τουλάχιστον ως ατυχής. Οφείλω και γιαυτό μια ειλικρινή απολογία.

Συμπατριώτες συμπατριώτισσες,

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πολιτικό σκηνικό στη Κύπρο, όπως είναι σήμερα δεν μπορεί να δώσει τις λύσεις που απαιτούνται. Έχοντας πλήρη επίγνωση της κατάστασης, τις προσωπικές μου βαριές ευθύνες, αλλά και τον καταλυτικό ρόλο που οφείλω στην πατρίδα και το λαό, αποφάσισα να παραιτηθώ άμεσα από την προεδρία. Ταυτόχρονα καλώ όλα τα πολιτικά κόμματα να παραμερίσουν τους μέχρι σήμερα προεκλογικούς σχεδιασμούς τους, για εξέυρεση συναινετικού υποψηφίου για δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ο τόπος έχει εισέλθει σε κατάσταση πολέμου. Και η εθνική ομοψυχία και συλλογικότητα αποτελεί μονόδρομο για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε το νέο οικονομικό ΑΤΤΙΛΑ.

Επιπλέον, καλώ την δικαιοσύνη να μου δώσει την δυνατότητα να αποδείξω ενώπιον δικαστηρίου ότι δεν φέρω προσωπικές ποινικές ευθύνες σχετικά με την τραγωδία στο Μαρί.

Συμπατριώτες, συμπατριώτισσες, καλή δύναμη»

Η φωνές του Γιαννάκη από τον πρώτο όροφο με ξύπνησε και με επανέφερε στην πραγματικότητα. Τι όνειρο κι αυτό. Κι όμως, θα μπορούσε... Αλλά τι λέω...

Προφανώς ο Χριστόφιας θα παραμείνει στην προεδρία να χαριεντίζεται ως προεδρεύον του συμβουλίου της ΕΕ, να δηλώνει κομμουνιστής που όμως θα οδηγήσει το τόπο στα δόντια της μεγαλύτερης νεοφιλελεύθερης λαίλαπας που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, το ΑΚΕΛ θα συνεχίσει να κατηγορεί τον Αναστασιάδη για μετάλλαξη, ο Αναστασιάδης να περιμένει την δική του εκλογή στην προεδρία της Δημοκρατίας, κερδίζοντας από την φθορά του ΔΧ, το ΑΚΕΛ να προσπαθεί μέσω της πόλωσης που θα προκαλεί η προοπτική εκλογής Αναστασιάδη να ξανασυσπειρώσει το κόσμο του, το ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΕΥΡΩΚΟ να περιφέρονται ως περιοδεύον τσίρκο από υποψήφιο σε υποψήφιο, το ΔΝΤ και ο μηχανισμός να απλώνει τα πλοκάμια του στη Κύπρο, ο λαός να φτωχαίνει, η κρίση να βαθαίνει, ο τόπος να εκποιείται σε ξένες δυνάμεις και πολυεθνικές. Και τελικά ΟΛΕΣ  οι δημοκρατικές δυνάμεις να καταγγέλλουν το ΕΛΑΜ για ρατσισμό και φασιστική συμπεριφορά, όταν αυτό θα εξαργυρώνει την λαϊκή απελπισία και θα βρίσκεται στην επόμενη βουλή.

Ο τόπος αυτός δεν αλλάζει... Κεμάλ.

Ανατροπές ή βαρβαρότητα

Ανατροπές ή βαρβαρότητα

Όταν ο λαός οδηγείται σε διλήμματα  του τύπου μνημόνιο ή πτώχευση, εκχώρηση κυριαρχίας ή πτώχευση, σκλαβιά ή πτώχευση,   όταν το βασικό διακύβευμα ενός κράτους είναι η «Δόση»  και το βασικότερο πρόβλημα της μεγάλης μερίδας των πολιτών είναι η δόση στην τράπεζα... όταν κράτος και πολίτες καθίστανται απόλυτα «εξηρτημένοι» μιας «Δόσης», τότε μπορούμε να μιλάμε για την απόλυτη «πτώχευση» της κυβέρνησης.

Όταν αναλάμβανε ο ΓΑΠ την πρωθυπουργία στην Ελλάδα, αναλάμβανε ένα ήδη πτωχευμένο κράτος με χιλιάδες δομικά προβλήματα. Για την διαχείριση του μεγάλου προβλήματος που κληρονόμησε κρίθηκε από τον λαό ως ο πλέον αποτυχημένος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης και εξαναγκάστηκε σε περιθωριοποίηση.

Στην Κύπρο ο Δημήτρης Χριστόφιας, παρέλαβε ένα κράτος με πλεόνασμα και μια οικονομία που ανθούσε και με διαχειρίσιμα προβλήματα στη δομή του κράτους (βεβαίως και υπήρχαν προβλήματα). Τεσσεράμιση χρόνια υπέρτατης αλαζονίας και ανεύθυνου φτηνού λαϊκισμού, κομματικών φιεστών και διεύρυνσης της κομματοκρατίας στο δημόσιο τομέα και έχοντας ως κύριο χαρακτηριστικό του την ανικανότητα αντίληψης της πραγματικότητας,  ο ΔΧ οδήγησε την Κύπρο στα δόντια του μηχανισμού στήριξης και της Γερμανίας.

Σε αυτό το blog το έχουμε ξαναγράψει. Η σημερινή κατάσταση δεν αποτελεί απλά μια οικονομική κρίση. Είναι ένας διαφορετικός ακήρυχτος πόλεμος που αφορά στον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και της επικυριαρχίας κάποιων δυνάμεων στους λαούς. Η πραγματικότητα είναι ότι οποιοσδήποτε και να ήταν στη θέση του προέδρου Χριστόφια θα είχε να αντιμετωπίσει αυτό το πόλεμο... ουσιαστικά όμως ο ΔΧ απέδειξε όλα αυτά τα χρόνια ότι ουδέποτε (ούτε καν σήμερα) μπόρεσε καν να αντιληφθεί την πραγματότητα. Ο ΔΧ απέδειξε  ότι είναι παντελώς άχρηστος να διαχειριστεί τη σημερινή κατάσταση. Αυτό το γνωρίζουν οι πάντες. Ακόμα και το γατζωμένο στην εξουσία ΑΚΕΛ.

Ο ΔΧ δια της ανικανότητας του, οδήγησε πριν από ένα χρόνο το τόπο σε μια μεγάλη καταστροφή (Μαρί) και το λαό σε πρωτοφανή διχασμό. Τα πολιτικά κόμματα στην Κύπρο από την άλλη περιορίστηκαν στο να εκμεταλλεύονται την φθορά που υπέστη ο πρόεδρος προς μικροκομματικά πρόσκαιρα οφέλη.

Ένα χρόνο μετά, ο ΔΧ οδηγεί τον τόπο στην απόλυτη καταστροφή. Σε ένα μηχανισμό που θα ακυρώσει την (έστω και κουτσουρεμένη) κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα παραδώσει σε τοκογλύφους το κράτος, θα οδηγήσει το λαό σε ανέχεια και εξευτελισμό  και θα υποθηκεύσει το μέλλον του λαού.

Η Κύπρος σήμερα βρίσκεται ελάχιστα πριν τη D-day.  Και θα πρέπει ΣΗΜΕΡΑ να το αντιληφθούν οι πάντες και να δράσουν. ΑΚΕΛ και κόμματα αντιπολίτευσης πρέπει ΣΗΜΕΡΑ να κάνουν μια μεγάλη ανατροπή. Στην πραγματικότητα, η πρώτη κίνηση θα πρέπει να γίνει από το κυβερνών ΑΚΕΛ. Το ΑΚΕΛ μπορεί αφενός μεν να σώσει την αξιοπρέπεια του (παρά τη μέχρι σήμερα εγκληματική στήριξη του στο ΔΧ), αφετέρου δε να δώσει μια νέα προοπτική στον τόπο.  Το ΑΚΕΛ οφείλει να αποσύρει άμεσα την στήριξη του στην κυβέρνηση, να ζητήσει την άμεση παραίτηση του Χριστόφια και να συζητήσει ειλικρινά με όλα τα κόμματα την στήριξη μιας Νέας κυβέρνησης εθνικής ενότητας με στόχο την έξοδο από την επερχόμενη λαίλαπα και την αποφυγή της ένταξης μας σε μηχανισμό στήριξης. Τα πολλαπλά οφέλη από αυτή τη κίνηση θα είναι τα εξής:

1.     Θα αναγκάσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης να εγκαταλείψουν τα μικροπολιτικά τους παιχνίδια και να συνταχθούν στην προσπάθεια.

2.     Θα δημιουργηθεί μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων από όλους τους χώρους και θα απαλλαγεί ο τόπος από την ανίκανη διακυβέρνηση Χριστόφια.

3.     Θα αντιληφθεί όλος ο λαός την τραγικότητα της κατάστασης που βρισκόμαστε σήμερα, απαραίτητη προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της «κρίσης». Θα γίνει απολύτως κατανοητό ότι έχουμε μπροστά μας μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Ο λαός σήμερα, είναι καχύποπτος σε πολιτικές δηλώσεις από όπου και αν προέρχονται γιατί θεωρεί – και όχι άδικα – ότι εντάσσονται σε μικροκομματικά παιχνίδια.  

4.     Θα δώσει το μήνυμα στους ξένους ότι ο λαός είναι ενωμένος, όχι για να υποδεχτεί μηχανισμούς και τρόικες αλλά για να αποτρέψει την έλευση τους με ΚΑΘΕ κόστος.

5.     Η νέα κυβέρνηση θα μπορέσει να διαπραγματευτεί πιο αποτελεσματικά  με την τρόικα σε μια πρώτη φάση για να διασφαλίσει ότι τα κεφάλαια της αναχρηματοδότησης των κυπριακών τραπεζών θα δίνονται απευθείας από το μηχανισμό EFSF – ESM  στις τράπεζες και ΠΟΤΕ μέσω κρατικού δανείου.

6.     Θα υπάρξει πανπολιτική και παλλαϊκή συναίνεση για δομικές και  ουσιαστικές αλλαγές στο δημόσιο τομέα και τους ημικρατικούς οργανισμούς για εκσυγχρονισμό και αύξηση της αποτελεσματικότητας και παραγωγικότητας τους.

7.     Θα προωθηθεί το συντομότερο δυνατό χωρίς καχυποψίες για διαφθορά, η διαχείριση του εθνικού κεφαλαίου των διαφαινόμενων ενεργειακών μας υδρογονανθράκων.

8.     Θα αποτελέσει αφετηρία για μια πανστρατιά και των επιχειρηματικών κεφαλαίων και της εκκλησίας του τόπου στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Η σημερινή κατάσταση ως έχει θα μας οδηγήσει στην βαρβαρότητα που οδηγήθηκε η Ελλάδα. Σήμερα η Ελλάδα θεωρείται από πόλλους οικονομολόγους lost case (χαμένη υπόθεση). Ότι αφενός μεν το χρέος είναι μη διαχειρίσιμο, αφετέρου δε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα με τα προβλήματα της λόγω ανεργίας, ελλείμματος κλπ καθιστούν το πρόβλημα άλυτο. Δεν το πιστεύω. Αλλά σίγουρα η επίλυση του θα είναι εξαιρετικά πιο δύσκολη, θα απαιτηθούν πολλά χρόνια και τεράστιες ανατροπές που πιθανό να αφορούν και το μέλλον της Ευρώπης. Μέχρι τότε ο ελληνικός λαός θα αναγκάζεται να βιώνει την βαρβαρότητα της ολοένα και χειρότερης κατάστασης.

Στην ίδια βαρβαρότητα οδηγείται ΣΗΜΕΡΑ και η Κύπρος. Και ο μόνος τρόπος να την αντιμετωπίσουμε είναι οι ανατροπές που θα πρέπει να γίνουν. Ανατροπές που αφορούν το πολιτικό σκηνικό, την κοινωνία,  την καταναλωτική μας συμπεριφορά, την εργατικότητα μας, την ανθρωπιά μας, την αλληλεγγύη μας απέναντι στους συμπολίτες μας. Και η απαρχή της μεγάλης πολιτικής ανατροπής εξαρτάται από το κυβερνών κόμμα. Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος ότι το ΑΚΕΛ διαθέτει την ωριμότητα, τον πατριωτισμό, την ειλικρίνεια και την υπευθυνότητα να αντιμετωπίσει το θέμα με κίνητρο το εθνικό συμφέρον. Αλλά τουλάχιστον ίσως θελήσει να διασώσει την δική του αξιοπρέπεια, κάνοντας και την δική του ανατροπή στην μέχρι σήμερα ανεύθυνη πολιτική του.